I dont care how long I gonna live. whether it's in a week or twenty years, there's horrible pain and sadness ahead
چندهفته قبل هی تبلیغ 15ثانیه ای این سریال تو یوتوب می اومد. اصلن منو جذب نکرد و به نظرم مزخرف می رسید. قصد دیدن اش رو نداشتم، تا اینکه چشمم به خط اول نقد سریال تو زومجی افتاد: "سریال Dave از آنچه ممکن است به نظر بیاید هوشمندانهتر و حساب شدهتر است." و تجربه ی خوبی که با فصل یک این سریال داشتم دقیقن این حرف رو تائید می کنه
حقیقتن همین که واسه FX هست باید دلیل کافی باشه تا ببینیدش اما حالا یکم تعریف میکنم امیدوارم رو شخصی تاثیری بذاره
سریال جوک های خیلی خوبی داره. بازی ها خیلی قوی هستن، با اینکه خیلی از بازیگرها کار اول ـشون ـه عالی کار کردن. اجراهای رپِ خوبی وجود داره به خصوص تو قسمت آخر، بهترین قسمت ـش هم هست. من Atlanta ندیدم اما کسایی که جفت ـشون رو دیدن می گن شباهتی با اون نداره، چون شاید قبل دیدن به نظر برسه تا حدودی از اون کپی کردن اما انگار این جوری نیست
ساید کرکتر های سریال همگی، به خصوص GaTa، عالی هستن. تقریبن هرکدومشون قسمت مخصوص به خودشون رو دارن و قسمت های بسیار خوش ساختی هستن
چند قسمت سریال درام خیلی خوبی دارن که هم داستان هم بازی ها قوی هستن
سلبریتی های زیادی تو این سریال cameo دارن چندتا از مهم ترین هاشون Benny Blanco، مارشملو، جاستین بیبر و کورتنی کارداشیان ـن که لحظات خوب و فانی رو ایجاد کردن(از کارداشیان خیلی خوشم نمی آد ولی حضور کوتاهی که داشت unexpectedly wholesome بود )
سریال رفته رفته بهتر میشه و اوج سریال هم قسمت های پایانی ـش هست
نمره ی 8.5 میدم و امیدوارم شما هم این 10 قسمت 25دقیقه ای رو ببینید و لذت ببرید
همزمان با سریال dave سریال devs هم پخش میشد و نقد های مثبتی از اعضای گروه راجع به سریال devs شنیده بودم و همچنین از فلسفی بودن داستانش و ... صحبت های بسیاری بود اما از خوش شانسی یا بدشانسی من اطلاع نداشتم که این دو سریال همزمان دارن پخش میشن و به اشتباه سریال dave رو دیدم کلی اوایل تو ذوقم خورد که من پس از اون همه فلسفه جبر و اختیار و ... چرا چیزی نمی فهمم ولی کم کم متوجه شدم که سریال رو اشتباه دارم میبینم ولی تصمیم گرفتم ادامه بدم و توفیق اجباری شد که سریال رو تا انتها ببینم .
در کل سریال خوبی بود متوسط رو به بالا و شوخی های خوبی داشت و از اونجایی که سریال سلیقه ای است حتما یه فرصتی رو برای دیدنش برای خودتون کنار بزارید شاید خوشتون اومد .
سینه ام دکان عطاریست ... دردت چیست ؟
تازه داشت راه میوفتاد که تموم شد. سریال از همون اول که پخش شد بهخاطر موضوع و شبکۀ مشابه Atlanta با اون سریال مقایسه شد و همین وجهۀ سریال رو خراب کرد، و این پنداشت رو به وجود آورد که احتمالاً یه کُپی سفیدپوستانه از «آتلانتا»ست؛ خودم هم شخصاً به همین خاطر راغب نبودم ببینم. در حالی که این دو سریال هیچ ربطی به هم ندارن و رسالتشون 180 درجه با هم فرق داره. «آتلانتا» از مقولۀ رپ استفاده کرده تا مشکلات روز جامعه و بهخصوص آمریکا رو شرح بده، که صددرصد هم فقط مختص سیاهپوستها نیست؛ دست روی موضوعاتی میذاره که در عین خندهداربودن، آدم رو در فکر فرو میبره، بهطوری که در فصل دوم از دُز خندهداری سریال کم و به دُز سیاهی و خفقانـش اضافه شد، Dave هم از مقولۀ رپ استفاده کرده تا شخصیت و زندگی «لیل دیکی» رو بهصورت سرگرمکننده شرح بده و به دنبال خندههای مقطعی هم هست، که با توجه به بینندههای جذبکرده، نشون میده خیلی هم خوب از عهدۀ این کار بر اومده. البته سریال با قسمت 5 کمی از اون سرگرمکنندگیِ صرف فاصله گرفت و حالت واقعیبودن به خودش گرفت. جالب اینجاست که گِیتا برای بازی در نقش خودش باید آزمون میداده به نظرـم بهترین شخصیت سریال هم بوده و همین باعث شد تا قسمت 5 یکی از بهترین قسمتهای فصل اول باشه. و در آخر میرسیم به مهمترین مسئله؛ اینکه جاستین بیبرِ «آتلانتا» خیلی بهتر و واقعیتر نسبت به جاستین بیبرِ «دِیو» تصویر شده بود. مشاهده محتوا اسپویلر این پروژۀ «اِفاِکس روی هولو / FX on Hulu» هم ایدۀ خیلی خوبی بود. FX که کلاً اهل تبلیغ نیست، اون هم توی این زمونه که دیگه خیلیها از تلویزیون سریال نمیبینن و بهصورت آنلاین برنامهها رو دنبال میکنن. احتمالاً اگه این پروژه نبود، Dave هم مثل خیلی از سریالهای خوب دیگۀ FX بدون اینکه دیده بشه پخش میشد، جلو میرفت و تموم میشد، ولی با همین فصل اول کُلی بیننده جذب کرد.ویرایش: داشت یادم میرفت. این هم از ادای احترام «لیل دیکی» به جیم کری:
مشاهده محتوا اسپویلر
در عین شباهت سریال تفاوت های بنیادینی با آتلانتا داره.
سکانس ابتدایی سریال جوری خودش رو معرفی میکنه که انگار آتلانتا رو میخای حول موضوع مردانگی/ جن.سی ببینی ولی خب سریال یکم فان تر از این حرفا هست.
6دقیقه ابتدایی قسمت دهم وحشتناک خوب بود. از یجا به بعد به خودم گفتم کل این قسمت موزیکال هست و میخایم یه آینده توهمی از معروف شدن دیو رو ببینیم و آخرش دیو از خواب یا توهم موادش بیداز میشه.
شیمی بین دیو و آلی هم به شدت خوب بود. خلاصه که آلی ش رو بیشتر کنین توی فصل دوم گرچه با اتفاقاتی که افتاد بعید میدونم.
با اینکه هنوزم به تیپ و قیافه دیو نمیخوره که رپر باشه ولی خوب رپ میکنه.
پ.ن: خداییشش اینم اسم آهنگه؟ My Di'c'k S'uc'ks.!!!!
جوگ از این جوک تر؟!!!