I dont care how long I gonna live. whether it's in a week or twenty years, there's horrible pain and sadness ahead
من انقدر ذوق و شوق داشتم که همون روز اولی که ریلیز شد تمام اپیزوداشو پشت هم دیدم (البته انقدر اپیزودا کوتاه هست که میشه دید در واقع انگار یه فیلم سینمایی رو ورداشتن خورد کردن) روآن آتکینسون همون متد خاص و منحصر به فرد "مستر بین" رو تو یه قالب جدید به زیبایی اجرا کرده
برخلاف قبل که متد بازیش حالت استاتیک داشت و بیننده رو میخندودند اینبار تو حالت دینامیک بیننده رو به وجد میاره
میشه گفت این مینی سریال (حال و هواش بخصوص بخش خرابکاری های آتکینسون) شباهت زیادی به Mr. Bean's Holidayداره
(منظورم اینکه مثل اون سریال معروف مستر بین حالت کلاسیک و همیشگی رو نداره بهمین خاطر که برای بعضی ها نامانوس بود این سریال و خوندم که خیلیا نوشته بودن بی مزه بود و ...)
خیلی خوشحال شدم که چنین سریالی ساخته شد اگرچه که دوستمون هم گفتن که حال و هواش یه مقدار مدرنیته تر از آثار کلاسیک مستربین هست ولی درون مایه خودش رو حفظ کرده و لحظات خوبی رو برای ببیننده رقم میزنه. من خودم به شخصه هر چند وقت یه بار دنبال می کردم که مجموعه جدید مستربین ساخته میشه یا نه و هر بار ناامید تر از قبل میشدم تا خبر این سریال و پخشش رو شنیدم و حداقل تا حدی که لازم بود من رو در وسط امتحانات دکتری سرگرم نگه داشت.( برای استراحت بین درس ها بخش مفرحی بود) خلاصه کلام که سریال خوبیه و نباید ازش انتظار بالایی داشت تا بشه راحت تر باهاش ارتباط برقرار کرد.
سینه ام دکان عطاریست ... دردت چیست ؟