I dont care how long I gonna live. whether it's in a week or twenty years, there's horrible pain and sadness ahead
همین الان اخرین اپیزود رو دیدم ، من سریالای زیادی دیدم اونقدر دیدم که نتونم بشمارم ، خیلی پایانا دیدم با خیلیا ارتباط برقرار کردم ، ولی این پایان پایانی بود که اشک تو چشمام جمع شد و بغض شدیدی گرفتم ، این سریال از همون موقع که اومد باهاش خو گرفتم و تبدیل شد به یکی از بهترینایی که دیدم ، با همه شخصیتا ارتباط برقرار کردم با شوق و هیجان تمام اپیزودا رو دیدم ، دلیل اصلی ای که خیلی از این پایان ناراحت شدم این بود که لیاقت این سریال این نبود ، همه میدونیم چه بلایی سر این سریال اومد و گرنه اگه بخاطر داشته باشید قرار بود سریال تا 7 فصل ادامه داشته باشه ، و پایان خب بعضیا شاید بگن خوب بود از لحاظ داستانی عالی بود ولی اصلا دوست نداشتم همچین اتفاقایی بیوفته ، حرف زیاده ولی الان واقعا قادر به توصیف کردن این سریال نیستم ...
همین بس که بدونید این سریال باعث شد بعد مدتها از یه چیزی لذت ببرم و عاشقش بشم کافیه ، تموم شدنش اونم به این شکل قطعا دردناک ترین پایانیه که تا بحال دیدم از نظر من نه تنها بهترین سریال تلوزیون از موقع اومدنش بود بلکه جزو بهترین سریالای تاریخ هم هست
پایان باز تموم شد اما امیدوارم هیچوقت ادامه پیدا نکنه ، فینچ و ریس مشخصا جفتشون برنمیگردن ، پرسون اف اینترست بدون جان ریس مثل 24 بدون جک بائره ... ، وقتی هویت سریال نباشه هر چی هم در ادامش بسازن یه چیز الکی بیشتر نیست ...
ممنونم بخاطر تمام خاطراتی که این سالها بهم دادید ، هیجانا ، جوگیریا ، زمانی که میخواستم یه کت شلوار مثل جان ریس بگیرم که بشم Man In The Suit ! ، من دیوانه این سریال بودم و تا اخرشم خواهم موند
Thank You For The Memories , Team Machine Forever
Farewell
از وقتی اپیزود اخر رو دیدم دیگه حالم از هر چی سریاله بهم میخوره ، هارد سریال رو برداشتم انداختم کنار ، اصلا انگار دیگه سریال زده شدم ... تا بحال همچین حسی بهم دست نداده بود
خیلی حس دو گانه ای نسبت به پایان دارم ، هم شاهکار بود هم عصبانی کننده ، شاهکار بود بخاطر روند داستان و بازیگری فوق العاده و موسیقی بی نظیر ، عصبانی کننده بود چون انقدر جان ریس و روت رو دوست داشتم که اشک تو چشمام جمع بشه و یه دلیل دیگش هم اینه که تنها دلیل تموم شدن زودهنگام این سریال تصمیم شبکه CBS بود ( بخاطر افت ریتینگ ) ، اولش گفتن تمدید میشه ، بعد هیچی نگفتن ، بعد گفتن این فصل فقط 13 اپیزوده ، بعد مدیر CBS اومد گفت تمدید شدن سریال بستگی به ریتینگ این فصل داره و هنوز فصل شروع نشده حرفشو عوض کرد و گفت تمومش کنید بره!
رفتار با این سریال واقعا برام ناراحت کننده بود و با اینکه پایان عالی بود به نظرم اجباری بود ... ، چون جی جی ابرامز گفته بود ما برای 7 8 فصل ایده داریم !
Underrated ترین سریال تاریخ ...، ببینید قدرت رسانه رو ، یه سریال رو اندازه یه شهر بازی باد میکنن و بعضی سریالای شاهکار هم اینطوری میشه ... افسوس
Farewell
تو این سریال دو تا فاکتور از مرام و نگرش امریکایی وجود داشت؛ یکی قهرمان پروری که نه تنها تو فیلما و کمیک استریپزها که تو کتابا و سریالاشون هم هس. قهرمان پروری امریکایی برای اون ها سبب خود باوری مردمشون میشه، البته باورشون اینه، این که اعتماد به نفس به ما کمک می کنه تا نخبه های قوی داشته باشیم، ولی این با وجود این که از نظر علمی تأیید نشده و عواقب و عوارض دیگه ای هم داره که بزرگترین روانشناس زنده امریکایی، دکتر سلیگمن تو کتاب «خوش بینی آموخته شده» بهش اشاره کرده، سینما و تلویزیونشون همچنان به خاطر مخاطب بالا داره روی این ژانر سرمایه گذاری می کنه. آفت قهرمان پروری واسه مردم ما هم دو جنبه داره، از طرفی برخی ممکنه الگو از قهرمان بگیرن و برخی سرافکنده بشن، چون می بینن ذهنشون و دنیاشون هیچ شباهتی به قهرمان داستان نداره و پر از ضعف و عیب هستن، در صورتی که قهرمان همه خوبی و پر از تصمیمات همیشه درست و همیشه اخلاقیه.
دومین فاکتور هم اعتقاد امریکایی به نظارت عام بر مردم که نیکسون به خاطر همین ناچار به استعفا شد و بارها تو مجلس سناشون هم درموردش طرح مطرح شده؛ اعتقاد به نظارت تا حدودی نشأت گرفته از همون قهرمان پروریه، مردمی که باور به سفیدی و سیاهی مطلق داشته باشن، به خودشون می تونن اجازه بدن که برای حذف اون سیاهی به حقوق اون موجود سیاه تعرض کنن؛ در صورتی که وقتی باورت به مردم و انسان یک نگاه همراه با احترام به تک تک ابنا بشر باشه، به خودت اجازه نمی دی که یک مجرم رو سیاه بدونی، بلکه اون رو محصول جامعه خودت می دونی، و درنتیجه ابزارت برای کنترل جرم به جای نظارت تبدیل میشه به فرهنگ سازی و بسترسازی مناسب، چیزی که تو اروپا بیشتر شاهدش هسیم
با وجود این که یه سریال با شخصیتای سیاه و سفید خیلی جزو ژانر مورد علاقه من نیس، ولی دوس داشتم این سریالو؛ گاهی اعصابم از منطق امریکایی که قهرمان پروره و به نظارت برای کنترل جرم اعتقاد داره خرد میشد، و گاهی از بردنای آبکی به همین دلیل خوشم نمیومد ولی تو ژانر قهرمانی یکی از کارایی بود که حوصله کردم و دیدم. و حتی تا خوشمم اومد چون شخصیتا سیر صعودی داشتن، غیر از فینچ که همیشه یه قهرمان بود و قهرمان موند (فک کنم اولین قهرمان آی تی من «IT Man»)، باقی شخصیتا با حمایت این قهرمان تونستن خودشون رو از سیاهی به سفیدی بکشونن، این به نظر من یه قدم مثبت به جلو بود تو این ژانر.
درمورد حس و حال خود سریال هم به نظر قسمت پایانی برای یه پایان فاکتورهای جذابیت خوبی داشت، از این حالت ممنتویی این قسمت هم خوشم اومد، این که اتفاقا رو از آخر به اول برد
قلب آدم در میاد همچین سریال هایی این جور مورد کم لطفی قرار می گیرن.آخه سریال جدید MacGyver که تریلرش اونقدری غیرقابل تحمل هست از این شاهکار بهتره که بودجه ی بیشتری براش اختصاص دادن. آدم حیفش میاد سریال های مزخرفی مثل the vampire diaries رو هفت فصل می بینه ولی این چنین شاهکارهایی بزور تا 5 فصل. حیف واقعا حیف
'?Do You Have Any Idea Who You're Talking To'
خب یکی دیگه از سریالهای فوق و العاده و شاهکار هم تموم شد و باید بگم wow.
سیر صعودی این سریال بینظیر بود فصل 1و 2 پایه ریزی داستان بود و 3و4و5 قشنگ ترکوند.الحق که جاناتان نولان هم مثل داداشش مخه و خوشحالم که سریال با اون پایان بینظیرش تموم شد.و صدالبته مرگ غمناک جان چقدر شخصیتشو دوست داشتم خونسرد،جذاب،وکار بلد.بازیگرهای دوست داشتنی داشت فاسکو،روت،شاو،خود فینچ هم خیلی خوب بازی کرده بود.
سریال ایده نابی داشت و به خوبی ازش تو سریال بهره بردند.همش فکر میکردم نکنه چون اپیزودهای فصل اخر رو به 13 تا کاهش دادن گند بزنن و اینا ولی عالی جمعش کرد.
خداحافظ ماشین
خداحافظ جان ریس
خداحافظ فینچ
ممنون ا اینهمه هیجان و استرسی که به من وارد کردین
صد در صد پیشنهاد میشه
من چند وقتیه میخوام اینو شروع کنم تجربه ترسناک لاست مانعم میشه.
رفقا اینو با لاست یه قیاسی بکنین به نظرتون بهتره یا نه ؟ در حد سه فصل اول لاست هست ؟ دو فصل آخر لاست که یه فاجعه تاریخی بود.