Squid Game:بحث و تبادل نظر پیرامون فصل اول

[yaser63]

در این تاپیک می‌توانید پیرامون فصل اول درام ژانر اکشن Squid Game که انتشار اپیزودهای آن از طرف سرویس Netflix از هفدهم سپتامبر 2021 (جمعه 26 شهریور 1400) )آغاز شده بحث و گفتگو بفرمایید. لطفا اگر می‌خواهید در مورد قسمت خاصی بحث کنید، در ابتدا عنوان قسمت موردنظرتان را بیان کنید تا دیگران متوجه بحث شما بشوند، و از اسپویل شدن مطلب برای دوستانی که هنوز قسمت مورد نظر را ندیده اند، جلوگیری شود. در موارد ضروری استفاده از تگ اسپویلر را نیز مد نظر قرار دهید.

[Luca Brasi]

سريال رو حدودا ١ هفته پيش تموم كردم ، در ارتباط با ابعاد سمعي و بصريش نظرم رو گفتم موند محتوي كه الزامش اتمام سريال بود ؛ بنظرم از عناويني مثل "نظريه ريسمان" و "نسبيت انيشتين" و حتي فرضيه ريمان سخت تر "شناخت انسانه" انساني كه گاهي مثل خدا بخشنده ميشه و گاهي از خود شيطان ، شيطان تر ميشه... اين بند رو به خوبي ميشه در سر تا سر سريال ديد اتفاقا اين "دغدغه ي اصلي" كارگردان بوده بهمين خاطر كه در هر بازي شاهد آدم هاي جديدي هستيم كه در طول داستان اصلا به چشم نميومدن ولي تو نقاط بحراني داستان بعنوان نمادي از يك اخلاق انساني حضور پر رنگي پيدا ميكردن فك كنم تو فيلم آني هال بود كه وودي آلن يه ديالوگ خيلي جالب داشت : گاهي تو زندگي عقل ادم يه چيز ميگه دل آدم يه چيز ديگه خيلي سخت كه بخواي به حرف هر دو شون گوش كني (بخواي به يه نتيجه واحد از هر دو برسي) حالا اين وسط يه عنوان "انساني" هم به اون ٢ تا اضافه كنيد دقيقا ميشه شعار اصلي فيلم : يموقعي هست كه فقط بايد به فكر خودت باشي فقط و فقط خودت مهم نيست اون رقيبت يه پدر خانواده است زن و بچش چشم به راهشن و ... جون تو مهم تره! يموقع هست جون تو مهم تره درست ولي تو هيچ انگيزه اي براي خارج شدن از بازي نداري! زنده موندن و برنده شدن انگيزه ميخواد يموقعي هم هست جون چنتا ادم تو دستاي تو هست و بايد تصميم بگيري به فكر خودت باشي يا جون چند نفر ديگه رو نجات بدي سرتاسر سريال پره از سوالاي اخلاقي اتفاقا فرق اين سريال با سريالاي مشابه تو همينه كه اينجا فقط شاهد يه هيجان كاذب نيستيد اينجا بيننده ميتونه خودشو بجاي هر كدوم از كاراكترها بزاره و ببينه اگه خودش بود چيكار ميكرد

[FARID_S]

رفقا این سریال دیدن داره. کلی فکر درش بکار رفته و در کل راضی میشید.

[Julie]

>> من از اون آدمایی نیستم که به خاطر هایپ یه سریال بیام ساز مخالفت بزنم براش، اما این سریال واقعا هیچی نداره. بازيگرا اونقدرا خوب انتخاب نشدن. به جز کاراکتر اصلی، گذشته بقیه رو به زور به خوردمون دادن و اصن حسی نسبت بهشون واسم ایجاد نشد. اون قضیه پشت پرده این بازی و اینکه چرا به‌وجود اومده خیلی احمقانه بود و انتظار داشتم یه چیز درست حسابی راجبش گفته بشه. قضیه اون پلیسه هم خیلی ضعیف کار شده بود و به زور اون کاراکتر رو وارد خط داستانی سریال کرده بودن که یه تقابل خانوادگی ببینیم. سریال حرفای خوبی داشت و لحظات هیجان انگیزی رو ایجاد کرد و توی بعضی از سکانس‌ها آدم به فکر فرو می‌رفت. اما مسئله اینه که هم نتونستن پایان خوبی داشته باشن و هم اینکه باگ داستانی و سکانس‌های بی‌محتوا خیلی زیاد داشت. قسمت آخرم که رسما فاجعه بود و وقت تلف کردن. از نظر اورجینال بودنم که اصلا اورجینال نبود و کلی انیمه شبیه به همین سریال هست، مثلا Hunter X Hunter که تم بازی رو توش داره به مراتب بهتر از این سریال آبکی و مقواییه. خلاصه اینکه اصن سریالی نیست که بگم حتما باید دیده بشه و مثل «The 100» فقط در حد وقت پر کردنه.

[ali_n540]

نمیدونم اثر بالا رفتن سنه یا بدسلیقیگی اخیر من اما جدیدا با اکثر سریال هایی که سر و صدا میکنند(خصوصا در اینستاگرام) نمیتونم کنار بیام . 2 قسمت اول سریال رو دیدم و حقیقتا بعیده ادامه بدم البته امیدوارم زود قضاوت نکرده باشم ولی مثل کویینز گمبیت و مانی هایست مثل اینکه به سلیقه ی من نمیخوره

مانی هایست را ندیده ام ولی انصافا گامبی وزیر خوب بود (باید شطرنج بازی کنی تا بفهمی چی می گم)

[Ray Deadman]

گفتنی ها رو جولی گفت اما خواستم چندتا مورد دیگه اضافه کنم و حرفش رو به نوعی کامل کنم

از نقاط قوت سریال میتونیم به ضرباهنگ بالا و هیجان و کشش زیاد اشاره کنیم که هر نوع مخاطبی رو به پای سریال مینشونه و تا قسمت اخر مشتاق نگه ش میداره که بالاخره بفهمه چه کسی برنده این رقابت مرگبار میشه و بنظرم با اینکه ایده و داستان سریال تکراری هستش اما خوب ساخته شده، خوب به این معنا که با هیجان بالای سریال تونستن تا حدودی نقاط ضعف داستان رو پوشش بدن و این ضعف هر مخاطبی رو اذیت نمیکنه و با توجه به اینکه مخاطبین امروزی دنبال همین هیجان هستند اونها رو بشدت جذب میکنه و باعث میشه که اونقدر هم به ضعف های داستان توجه نکنند و اونها رو نادیده بگیرند


و اما نقاط ضعف سریال، مهم ترین مشکل این سریال بنظرم شخصیت پردازی اون هستش و در این موضوع بشدت ضعیف و سطحی عمل کرده چرا که با هیچکدوم از شخصیت ها نمیشه ارتباط برقرار کرد و اعمال و اتفاقانی که براشون میوفته رو درک و با اون همراه شد و به نوعی شخصیت پردازی و کاراکتر ها رو فدای جذابیت داستان کردند (انگار اومدن گفتن داستان فقط جذاب باشه و یه چیزی بسازیم که مخاطب جوگیر شه و ضربان قلبش بره بالا اصن کاراکترا رو نفهمه و ارتباطم باهاشون برقرار نکنه مهم نیس)
اما این عدم پرداخت به شخصیت ها موقعی ازار دهنده میشه که مثلن کاراکتر هان می نیو که ابتدای سریال داشت التماس میکرد که بزارن برگرده و حداقل اسم برای بچه ش انتخاب کنه به ناگهان و خیلی عجیب در دور دوم بازی شخصیتی ازار دهنده و حیله گر تبدیل میشه
یا شخصیت سونگ گی هون که در ابتدای سریال میبینیم که برای پول دست به هرکاری میزنه و در طول سریال تمام تلاشش رو انجام میده تا بتونه برنده بشه و زندگی مرفه ای رو برای خودش و دخترش بسازه به یک باره در اخر سریال قید دخترش رو میزنه و به سوی مبارزه با باعث و بانی این بازیها و انتقام گیری میره
و کاراکترهای دیگه هم همچین تغییر و تحولات عجیب غریب و بدون توضیحی رو داشتن که واقعن ازار دهنده س

و اما باگ ها و تناقض های فراوان سریال

مشاهده محتوا اسپویلر

بیشترین باگ سریال متعلق به شخصیت پلیس هستش از درگیریش با اون مامور در داخل کشتی و تکون خوردنهای بیش از حد ماشین گرفته تا بصورت خیلی عجیب و غریب وارد یه مکان که بگفته خود سریال بشدت حفاظت شده بود شد و به عنوان سه شخصیت مختلف در جاهای مختلف بازی حضور پیدا کرد و اطلاعات جمع کرد
و حتی برام عجیبه که اون مامور از کجا خبر داشت که تمامی اسامی افراد با اطلاعات پزشکیشون در اتاق گرداننده بازی نگهداری میشه

و اما پایان سریال که خیلی سطحی و تکراری داستان اصلی پشت بازی رو نشون داد و شخصیت اصلی بصورت یه ابرقهرمان ظاهر شد تا برگرده و انتقام خودش رو بگیره و در طول سریال در مورد موضوعات مختلفی همچون برابری، نظام سرمایه داری، ایمان و ادیان و... پرداخت اما بدلیل نبود دیالوگ خوب و فضاسازی نامناسب انچنان تاثیرگذار نبود و بیشتر بصورت شعار میشد برداشت کرد
درکل سریالی هستش که توسط سوشل مدیا بزرگ شده ولی بد نیس پیشنهاد میکنم ببینینش

[ＳｈＩｎＯｄＡ]

اول کار بگم من هیتر این سریال نبوده و نیستم؛ کلا اگه از چیزی خوشم نیاد چرا باید بیام در موردش بحث کنم؟! جز اون دسته‌ای که به مخاطبان این سریال و کسانی که باهاش حال کردن یه نگاه تمسخرآمیز و عاقل اندر سفیه دارند هم نیستم. بخش بزرگ هنر سلیقه‌ست و من کی باشم که بیام مانی‌فست بدم و نسخه بپیچم. من از پتانسیلی که هدر رفته و مخصوصا ادعاهایی که سریال می‌کنه ناراضی‌م. کاری هم به بقیه مسائل مثل شایعه‌ی کپی بودنش و... ندارم و فقط و می‌خوام نسبت به خود اثر ابراز نارضایتی کنم. خیلی سریع و بی‌مقدمه بگم که بزرگ‌ترین ضعف بازی مرکب از دیدگاه من، شخصیت‌پردازی بسیار ناقص و سطحی سریاله. با یه مثال معروف فیلمنامه‌ نویسی شروع می‌کنم؛ یه جاده رو تصور کنید... یه وانتی می‌بینیم که پشتش سطل و جارو و خرت و پرت‌های دیگه قرار داره، راننده‌ش هم یه خانم سیاه پوست دورگه‌‌ست؛ از اون طرف یه پورشه خیلی لوکس که راننده‌ش یه جراح ماهره با دست‌هایی خیلی ظریف، با یه موزیک مثلا خیلی خوشگل داره می‌رونه. الان با دوتا شخصیت آشنا شدید، آیا این‌ها شخصیت‌پردازی شدن؟ با چهارتا نشانه... این اصلا در درام شخصیت‌پردازی نیست، شخصیت پردازی اینه که جلوشون یه اتوبوس بچه‌ها چپ می‌کنه و آتش می‌گیره و کسی هم غیر از این دو نفر در جاده نیست که بهشون کمک کنه. این دوتا ماشین با هم می‌رسن به اتوبوس و حالا کدوم‌شون پیاده می‌شه؟! آیا اون زن دورگه که مجوز غیرقانونی داره و اگه پلیس بیاد براش دردسر ایجاد می‌شه پیاده می‌شه یا اون دکتر که ارزشمند‌ترین داراییش دست‌هاش هستش و می‌دونه اگه بسوزه یا مشکلی براش پیش بیاد دیگه فاتحه حرفه‌ش رو باید بخونه... شخصیت‌پردازی یعنی لحظه‌ی تجلی شخصیت که توی درام بهش ‌گن کاراکتر ویندو. ریتم سریال بازی مرکب این‌قدر سریعه که هیچ‌کدوم از کاراکترها فرصت تجلی پیدا نمی‌کنن؛ مثلا اون یارو که از کره شمالی اومده، خب این الان چه تاثیری داره؟! کجای داستان این نمود پیدا می‌کنه؟ یا اون یارو مهاجره و دعواش... خب این الان کجا به‌کار میاد و چه کمکی می‌کنه؟ آیا این دعوا باعث می‌شه یه ذره باهوش‌تر یا قوی‌تر به نظر برسه؟! اصلا یه ذره چی‌تر! بنابراین کلی این‌جا کاراکتر بی‌فایده و بلا استفاده داریم. پلیس یا بدتر از اون برادرش! یا اون مهمون‌های وی‌آی‌پی. باز هم می‌گم، شخصیت‌پردازی وجود داره ولی ناقصه و همون الکن بودن رو هم وقتی آوردنش توی درام گند زدن. سینمای کره و عقبه‌ش همیشه برای ما به عنوان یه سینمای دیوانه شناخته شده؛ مثلا اگه پارک چان-ووک فیلمی در حد اولدبوی نسازه ما ناراضی می‌شیم، طبیعیه. انتظار از کره و سینماش به عنوان یه کشور صادر کننده‌ی فرهنگ (مثلا همین کی پاپ) قطعا باید بالا باشه. همین سریال قطعا از کالچر کره چیزهایی درونش داره که این همه گسترده و همه‌گیر شده... ولی این شرط لازم ماجراست. مثلا همین فیلم مادر یا اولدبوی، همزاد پنداری با خانم یا آقای انتقام! این فیلم‌ها آیا حاصل اون دیوانگی‌ای که جهان کره می‌خواد نشون بده هستن یا نه؟ قویا و قطعا هستن. چرا بیشتر در ما اثر می‌کنن؟؟ اون سکانس زد و خورد با چکش در اولدبوی که عین گیم‌های دو بعدی همه رو می‌زنی... شخصیت‌پردازی بسیار عمیق‌تر ، آرک قوی‌تر. وقتی با اکثر کاراکترهای این سریال به هیچ وجه نمی‌شه همزاد پنداری کرد یعنی چی؟! یعنی فراموش کردن درام و تمام! خیلی‌ها رو ما با کاراکترها به یاد میاریم، مایکل پدرخواننده، تراویس راننده تاکسی و غیره؛ اصلا کاراکتر اون چیزیه که در ذهن می‌مونه، بنابراین وقتی کاراکتری لقه و اون قوس شخصیتی غلطه، چیزی حاصل نمی‌شه... منحنی شخصیتی اصلا رخ نداده! همین که رفت موهاش رو قرمز کرد تموم شد؟!! دختر و خانواده که محرک اصلی شخصیت اصلی بودن در پایان داستان کلا هوتوتو؟!! دایی تو اصلا برای چی اومدی این‌جا؟! ریتم سریع اصلا نمی‌ذاره اون داستانک‌های فرعی هم به بار بشینه. داستان فرعی یه قائده داره: ۱) تقویت کننده داستان ۲) در تضاد با داستان اصلی قرار بگیره (مثلا داستان یه وکیل که در خلال محاکمه عاشق فلان قاتل سریالی می‌شه. تضاد عشق و وظیفه) البته این‌جا همه تو در و دیوار نیستن! نمونه‌ی خوب سریال مثلا رابطه‌ی اون خلافکاره و زنه، یه کاری برای داستان اصلی می‌کنه. مثال عکسش که ماشالله کم نیست! مثلا علی و اون بچه باهوشه. چی شد چه کمکی کرد؟! هیچ کمکی نمی‌کنه که هیچ، مخاطب می‌گه یارو ۳۵ سالشه لامصب چرا این‌قدر احمقه که کلاغ رو جا قناری بهش انداختن و قبول کرد! یه موضوع حرص درار که می‌بینیم اینه که می‌گن در فصل‌های بعدی این مسائل رو چفت و بست می‌کنیم! شاید از عمد این‌جوریه که مسائل در فصل‌های بعدی روشن بشه! این‌جا الان دونه‌هاش رو کاشتند!! وات د فاز آخه! طرف مصاحبه کرده که از این همه استقبال غافلگیر شدیم و اصلا قراری برای ساخت فصل یا فصل‌های جدید نبوده! مگه می‌شه روی زیربنای لق و ناقص چیزی رو استوار کرد؟ همین سریال اخیر اچ‌بی‌او چی بود کیت وینسلت بازی می‌کرد... توی یه قسمت کل شهر رو معرفی می‌کنه، درام هم داره. قطعا باید فصل اول یه بنای محکمی داشته باشه. این توجیه که حالا بعدا بهش رسیدگی می‌کنیم که نمی‌شه. من اسم این اتفاق رو می‌ذارم «ترند بازی» کاری که بذرش رو وست‌ورلد پاشید! فصل اول که تموم شد یهو تئوری از در و دیوار ریخت! این‌ور اون‌ور... اینترنت کامیونیتی گله‌ای! نتیجه چی شد...؟ فصل دوم بدتر از اولی و فصل سومی که اصلا کسی دید؟!! وقتی درامت رو استوار نکنی و با موج اینترنت کامیونیتی پیش بری همین می‌شه. اشکالی هم نداره‌ها، ترنده، هایپه... می‌بینیم و فلان و بهمان تموم می‌شه می‌ره ولی حداقل‌ش گول ترند بازی تو رو نمی‌خورم! خب علی مشکل کجاست رد شو برو دیگه! مشکل این‌جاست سریال ادعا می‌کنه که درامم! برو عامــــو! یه اکشن باحال بتل رویالی با کلی تیپ، بِده صفا کنیم اصلا کسی حرفی نداره، ولی وقتی شروع می‌کنی نصفه یه کاری رو انجام می‌دی، وقتی ریتم رو کند می‌کنی یعنی چی؟! یعنی می‌خوام شخصیت‌پردازی انجام بدم! این سریال با عینک سریال‌های بزرگ قطعا خوب نیست، ولی من الان عینکم رو بردارم! به به چه اکشن خفن و باحالی! باز هم می‌گم مشکل ادعاست. آقا، رمبو ادعا می‌کنه درامم؟! این‌که بازی‌های زمان کودکی به چنین بازی‌های مرگبار و بروتالی در جهان سرمایه‌داری تبدیل شدن خیلی خفنه و بسیار زیباست، (مثل اون پله‌ها که شبیه نقاشی‌های موریس اشره، یا مثلا عروسکه که الان دم هر پاساژی بری وجود داره) ولی این چه ربطی داره؟! این یه ستینگ خارق‌العاده دراماتیکه ولی درام رو شخصیت‌های دراماتیک می‌سازن نه ستینگ‌هاش. مثلا بتمن یا شهری مثل گاتهام که خودش هویت مجزا داره و فیلم‌ها و حتی بازی‌هاش رو با کاراکتر‌هاش به یاد میاریم. اون جوکره، اون فلانه، اونی که بتمنش بهمانه! ستینگ خارق‌العاده الزاما تضمین کننده درام بودن یا درام خوب بودن‌ش نیست. چه بسیار ستینگ‌های خارق‌العاده‌ای که درام‌هاشون آشغاله و چه بسیار درام‌های محشری که ستینگ‌شون تو یه آپارتمانه. کانسپت باحاله عالیه ولی مسئله این‌جاست این پتانسیل کانسپت‌شوآل یه ثمر نمی‌شینه. بابا خسته شدیم چقدر ما رو احمق فرض می‌کنی!! یه قانونی در درام وجود داره به اسم تفنگ چخوف. چخوف می‌گه اگه من یه تفنگی بذارم رو صحنه تئاترم حتما ازش شلیک می‌شه چون مخاطب انتظار براش ایجاد می‌شه که این تفنگ چرا اون‌جاس. ما وقتی سریال می‌بینیم می‌گیم آقا این کاراکتر چرا اومد، اون پلیس کی بود، اون داداش کیه،اون پیرمرده چرا گاد بازی بود (یه خودزنی وحشتناک بود این اتفاق) و ...؟ وقتی از یه درصد بیشتری از این چراها رو جواب ندی رضایت حاصل نمی‌شه،

[erfan2086]

این سریال قسمت های اولش کاملا راضی کننده است و خصوصا قسمت اولش بینظیره چون کارگردان نگاه رئالیستی به قضیه داره و همه چیز از نگاه پرسشگر بیننده، منطقی به نظر میرسه ولی فک کنم از قسمت 5 یا 6 به بعد ریتم سریال بسیار کند میشه و دیالوگ های طولانی و مسخره و نیمچه فلسفی با منطق بسیار ابتدایی مخلوط میشه . کاملا تبدیل به فانتزی میشه و در قسمت پایانی دوباره قصد داره به اون واقع گرایی برگرده که متاسفانه امکانش نیست در کل میشه گفت اگر کلیشه های مضخرف و از نیمه سریال به بعد به کار نمیگرفت یه کار خوب از آب در می اومد
اینها خارج از باگ های به شدت گل درشت سریال هست مثلا تعقیب کردن یه ون توی یک جاده خالی و سوار کشتی شدن و.. بدون اینکه این تیم مخوف که از سیر تا پیاز مسائل و پیش بینی کردن متوجه بشه مضحکه، همچنین دست به یکی کردن پرسنل با اون دکتر و قاچاق اعضا با غواسی بدون اینکه کسی متوجه بشه یا اون بازی تیله بازی که از لحظه شروع اون اپیزود مشخصه قراره چه اشخاصی برنده باشند یا بازی شیشه سکوریت که در حد کودکستان طراحی شده هر کس طرف مقابل و مثل یه بالشت پرت میکنه رو شیشه بعدی که ببینه میشکنه یا نه و....
فقط یه نکته بگم یک سری ها میگن این سریال در نقد نظام سرمایه داری هست و نقد جدی به کاپیتالیسم داره به این دسته از دوستان پیشنهاد میکنم حداقل یه دونه کتاب از نویسندگان پیشگام تو این حوزه بخونن (پیشنهادم کتاب لیبرالیسم اثر لودویگ فون میزس هست که حدودا 100 سال پیش نوشته شده) تا دیگه این شوخی و تکرار نکنن این سریال حتی نمیتونه یه توالت عمومی و نقد کنه چه برسه به نظامی که تمام داشته های دنیای امروز به واسطه اون به دست اومده

[Luca Brasi]

اگر سریال Squid Game را ندیده اید این پست حاوی اسپویل است نخوانید

یه نکته ی خیلی جالب در مورد مرگ بازیگرها وجود داره - کاراکتر اول وقتی برای اولین بار بازی دموکراسی گونه به پایان رسید و دوباره به وضع سابق برگشت آخرین کاری که کرد با تیزی کارفرماشو تهدید کرد چاقو رو گذاشت رو گردنش... خودش بواسطه بریده شدن گلوش مرد کاراکتر دوم بعد از اتمام بازی اول و بازگشت به شرایط سابق بواسطه ی پریدن از روی پل از دست طلبکاراش فرار کرد...خودش آخرش از رو پل پرت شد پایین و مرد کاراکتر سوم هم بعد از اتمام بازی انقدری به عجز و ناتوانی رسیده بود که میخواست خودکشی کنه...آخر بازی با خودکشی خودش با چاقو مرد بازی مرکب عین این تابلوهای ایلومیناتی که پره رمز و رازن خیلی نکات مخفی داره که بعد دیدنش وقتی به ذهن میاد خیلی جالب و چالش بر انگیزه

[Ray Deadman]

اسکویید گیم سریالی هیجانی و پرکشش است که داستانی قدیمی و تکراری رو با ایده جالب بازی های بچه گانه آمیخته کرده و با دارا بودن ضرباهنگ بالا و ایجاد تعلیق در لحظات پایانی هر قسمت، هر نوع مخاطبی رو به پای این سریال میکشونه و اون رو مجاب میکنه که تا پایان، این سریال رو همراهی کنه تا بالاخره متوجه برنده نهایی و هدف پنهان پشت این بازی مرگبار بشه
اول با نکات مثبت سریال شروع میکنم بنظرم از نظر کیفی قابل قبول هستش، از این نظر که تونسته با ایجاد هیجان و ضرباهنگ پیوسته تا حدودی نقص ها و حفره های داستان رو بپوشونه بطوری که این عیب ها هر کسی رو موقع تماشا اذیت نمیکنه و با توجه به اینکه مخاطبین امروزی بیشتر دنبال همین نوع محتوا با هیجان بالا هستند تونسته تماشاگران زیادی رو جذب و اونها رو تا حدودی راضی کنه
همچنین در این چند ساله اخیر شاهد سریال و فیلم های زیادی بودیم که فقط با هدف درآمد زایی و به نوعی گیشه طور تولید و پخش شدن ولی بنظرم اسکویید گیم یک برتری که به نسبت دیگر سریال های این گروه داره اینه که در هر قسمت تلاشش رو میکنه که از زیر کار طفره نره و از سکانس های بیهوده و به نوعی وقت پرکن دوری کنه (البته خیلی در این امر موفقم نبود و بعضی جاها چیزهای بیهوده ای هس شد که ادم متعجب میشه که اصن چرا همچین چیزی قرار دادن مثل اون زوجی که با همدیگه در مسابقه شرکت کرده بودند )

اما بریم سراغ ضعف های سریال:
بیشتر اون ارتباط و دلبستگی که بین مخاطب و یک سریال شکل میگیره بر پایه ی کاراکترهای اون سریال هستش و عملن شخصیت پردازی از مهم ترین جنبه هاست که باعث میشه ما عاشق یک سریال بشیم و با اون خاطره سازی کنیم و به نیکی ازش یاد کنیم اما همونطور که بقیه عزیزان هم اشاره کردند مهم ترین ضعف و مشکل این سریال شخصیت پردازی سطحی و کامل نپرداختن به کاراکترها بود، در اینجا شاهد این هستیم که شخصیت پردازی فدای هیجان بالا شده بطوری که ما نه در لحظه با کاراکترهای اسکویید گیم ارتباط میگیریم و نه منطق و اتفاقاتی که هول اونها رخ میده رو میتونیم درک کنیم
به عنوان مثال کاراکتر هان می نیو که در ابتدای سریال وقتی که به ماهیت بازی پی برد شروع به گریه و زاری کرد و التماس میکرد که بزارن از بازی خارج بشه و بره از بچه نوزادش که حتی اسم هم نداره مراقبت کنه اما به یک باره در مرحله بعد که به بازی برمیگرده بصورت زنی حیله گر و بدجنس عمل میکنه چی شد که اینجوری شد و این تغییر شخصیتی ایجاد شد
یا شخصیت اصلی داستان سونگ گی هون، که به نوعی کامل ترین شخصیت هستش و بیشترین مانوور روی این شخصیت از اول سریال بوده، چجوری میشه که دلیل اصلی وارد شدن به بازی و انجامش ینی دخترش رو ول میکنه و بصورت یه ابر قهرمان دنیای مارول به نبرد افراد پشت پرده میره تا این بازی رو منهل کنه
*هر کدوم از شخصیت ها این تناقضات و تحولات عجیب غریب رو دارند که واقعن غیر قابل درک و آزار دهنده س*
از شخصیت پردازی ضعیف که بگذریم به باگ های فراوان سریال میرسیم که ماشالا در این مورد دیگه سنگ تموم گذاشتن از شیوه پنهان کردن و انجام قاچاق اعضای بدن و ورود مسخره شخصیت پلیس به داخل (مخصوصن اون تکون های شدید ون) و تغییر لباسش در همچین مکانی که بقول خود نویسنده خیلی حفاظت شدس و با هیشکی رو دروایسی ندارن گرفته تا وجود نامه در تخم مرغ و اطلاع داشتن مامورین از محتویات اتاق گرداننده

و در اخر هم میرسیم به پایان بندی سریال که واقعن مسخره بود و نا امیدم کرد با این پایانش
کلن شخصیت اوه ایل نام یکی از ضعیف ترین شخصیت پردازی های این سریال رو داشت حالا دقیقن همون شخصیت میاد میشه مغز متفکر کل بازی (که حالا با توجه به سرنخ های داخل سریال پدر سونگ گی هون هم درمیاد) درسته که احتمال زیاد در فصل دوم درباره این شخصیت صحبت خواهد شد اما بازهم ایده مغز متفکر بودن این کاراکتر و دلیل و توضیحاتش برای این کار بشدت نا امیدکننده بود (البته این رو هم در نظر بگیرید که در اصل اسکویید گیم در ابتدا یک مینی سریال قرار بود باشه و ینی کلن در همین حد بوده شخصیت پردازی ایل نام )

*در طول سریال شاهد بحث و انتقاد از مطالب زیادی بودیم مانند برابری، نظام سرمایه داری، ایمان به خدا و ... اما به دلیل وجود نداشتن دیالوگ های خوب و نبود عمق داستان و فضاسازی مناسب، آنچنان نتونست تاثیر خودش رو بزاره و حتی بیشتر جاها انگار شعار داشت میداد و خیلی سطحی دغدغه هاش رو مطرح کرد

[codec_pack]

سریال مثل امبر هرد هست! ظاهر زیبا و تحسین آمیز، باطن لجن! هیچی نداشت.