تحلیل و بررسی فیلم The Suicide Squad

[Luca Brasi]

باگ ـي كه كمپاني دي سي اصلا اقدامي قرار نيست براش انجام بده "پرداخت كافي و لازم" به شخصيت هاشِ ، اين مساله تو آثاري كه ابرقهرمان هاش ليگ تشكيل ميدن (حالا چه ليگ عدالت باشه چه جوخه انتحار چه ...) به بدترين شكل ممكن خودنمايي ميكنه و براي مخاطبي كه اصلا كاميك نخونده تا بحال و آشناييش فقط بواسطه ي "سينما" بوده بيشتر آزار دهنده است. دوره اي كه فيلمهاي اكشن بواسطه ي اِلِمان هاي سمعي و بصري مخاطب جذب كنن خيلي وقته گذشته! همونطور كه جان سخت بعد از دهه ٨٠ و ٩٠ ديگه نتونست مثل قبل تو چشم باشه و ادامه بده و تاريخ انقضاش سر رسيد! مخاطب امروزي براي همزاد پنداري ، براي ايجاد يه كشش با كاراكتر نياز به شناخت داره و لازمه ي اين شناخت يك شخصيت پردازي درست و حسابي در كنار يك تيم بازيگري خوبه كه كمپاني دي سي تو اولي افتضاح و تو دومي تا حد قابل قبولي خوب عمل كرده (مثل انتخاب مارگو رابي براي نقش هارلي كوئين و ...)

تو قسمت جديد جوخه انتحار بازهم با كاراكترهايي طرفيم كه يك ذره شناخت ازشون نداريم! King Shark ، Peace Maker , Bloodsport , و و و ... و براي اولين باره كه حتي اسمشون رو ميشنويم همين موضوع باعث يه خلاء اساسي بين مخاطب و تيم بازيگري تا انتهاي فيلم ميشه در ادامه با يك تيم بازيگري بسيار ضعيف طرف هستيم كه انتخاب بعضي هاشون صرفا بخاطر بالا بردن فروش فيلمه و حضورشون هيچ توجيه ديگه اي نداره (مثل جان سينا در نقش Peacemaker) بعد از اين دو مورد ميرسيم به خط داستاني فوق العاده كليشه اي با طعم هميشگيه "آمريكايي ها هميشه قهرمانند" كه باعث ميشه "هيجان" و "تعليق" بكل از اتمسفر حاكم بر خط داستان حذف بشه و در كنار يك اكشن كاملا متوسط (كه فقط در اندازه ي دو سه تا پلان خوب عمل كرده) The Suicide Squad يك اثر بسيار معمولي ، حوصله سر بر و كليشه اي باشه.

[wlh]

مارول شما اگر به سیاست کاری این کمپانی توجه کنی قبل از هرچیزی شروع کرد به پِی ریزی از طریق معرفی تک تک ابرقهرمان ها (منظورم از پرداخت کافی اینه) بعد آروم آروم ستون ها رو گذاشت : انتقام جویان بعد رفت و رفت تا اینکه با آثار بی نظیری مثل : پایان بازی و ... طرف بودیم آثار فانتزی که در ابعاد ملودرام هم تاثیر گذار بودن.

از بین تموم کسایی که توی انجمن هستند من باید آخرین نفری باشم که با لوکا سر یه موضوع چک و چونه میزنه اما تا حالا به این فکر کردید مارول از فقدان یه آلترناتیوِ جذاب، حداکثر استفاده رو کرده و همه متقاعد شدند مارول دارنده الگوی برتره، درحالیکه اینطور نیست. شما به فاز چهارم بخش سریالی نگاه کنید آشغال به تمام معنا، من یه موقعی راجع به The Boys یه چیزی گفتم، از همین تریبون اعلام میکنم شکر خوردم شکر... من نمیگم این آلترناتیو دی سی باشه اصلا میگم یه چیزی غیر سوپرهیرویی باشه. اونچیزی که همه ازش رنج میبرن قهرمانای پوشالی مارول یا آب بستنِ به داستان هاش یا شکست هایِ مداومِ دی سی نیست بلکه اطمینان به وجود نداشتنِ یه همچین کاراکترهایی هست. خلا اصلی، نبود آلترناتیوی ورای اینهاست که بازم لذتِ دیدن یه فیلم یا سریال رو به تک تک سلول هاتون برگردونه

[smh2011]

قیاس مارول و دی سی که خب بحث مفصل و جداگونه ای هست. کاری که مارول انجام داده و همچنان داره ادامه میده راهش رو فارق از اینکه فیلم هاش رو دوست داشته باشیم یا نه قابل تقدیر هست. اینکه این حجم از شخصیت و داستان رو همزمان با هم توی یک دنیا پیش ببری و روز به روز دنیاش رو هم بزرگتر کنی با کمترین میزان اختلال و تضاد با هم کاری بود که نه دی سی و نه هیچ کمپانی دیگه ای از پسش برنیومد.
دی سی از راه متفاوتی خواست دنیاش رو بسازه. نه تنها راهی که انتخاب کرده بود اشتباه بود بلکه آدم اشتباهی(زک اسنایدر) رو هم به عنوان سردم دار انتخاب کرده بود.
حکایت دی سی حکایت فردی هست که یه اشتباه بزرگی رو انجام داده و خودش هم میدونه که اشتباه کرده ولی دیگه نمیخاد و نمیتونه به نقظه صفر برگرده پس کچ دار و مریز به راهش ادامه میده. به ازای هر موفقیت باکس آفیس یه شکست رو هم به جون میخره. به ازای هر فیلم خوب یه فیلم مزخرف هم تولید میکنه. خلاصه که همینطور داره دست به عصا راه میره.
جهانش رو بزرگتر میکنه و با هر فیلم و سریال دقیقن برخلاف مارول پخش و پلا تر میشه.
شاید فیلم فلش آخرین امید دی سی باشه برای سر و سامون دادن به دنیای ابر قهرمانیش تا بتونه خط های داستانی مختلف رو با جهان های موازی و رفت و برگشت های بری آلن درست کنه.
خدا رو چه دیدی خیلی وقتا توی بی نظمی و هرج و مرج میشه به یه نظم و هارمونی حداقلی رسید.

جیمز گان توی جوخه انتحار خودش رو کمتر درگیر دردسر های این دنیا میکنه و یه راست داستانش رو شروع میکنه. وقت الکی تلف نمیکنه که بخاد تک صحنه کاراکتر های معروف رو نشون بده. 7-8 تا کاراکتر کمتر شناخته شده رو انتخاب میکنه. یه داستان فان و یک بار مصرف رو ارائه میده و تمام. فیلم کمی آخرش حرف های قلنبه سلنبه میخاد بزنه ولی خب زیاد اذیت کننده نیست.
فیلم خودش رو زیاد و الکی جدی نمیگیره. من مخاطب هم نباید و لازم نیست زیاد جدی بگیرمش. درحد یه سرگرمی 2ساعتی که یکبار دیده بشه فیلم ماموریتش رو به خوبی انجام میده.

[Luca Brasi]

قیاس مارول و دی سی که خب بحث مفصل و جداگونه ای هست. کاری که مارول انجام داده و همچنان داره ادامه میده راهش رو فارق از اینکه فیلم هاش رو دوست داشته باشیم یا نه قابل تقدیر هست. اینکه این حجم از شخصیت و داستان رو همزمان با هم توی یک دنیا پیش ببری و روز به روز دنیاش رو هم بزرگتر کنی با کمترین میزان اختلال و تضاد با هم کاری بود که نه دی سی و نه هیچ کمپانی دیگه ای از پسش برنیومد.
دی سی از راه متفاوتی خواست دنیاش رو بسازه. نه تنها راهی که انتخاب کرده بود اشتباه بود بلکه آدم اشتباهی(زک اسنایدر) رو هم به عنوان سردم دار انتخاب کرده بود.
حکایت دی سی حکایت فردی هست که یه اشتباه بزرگی رو انجام داده و خودش هم میدونه که اشتباه کرده ولی دیگه نمیخاد و نمیتونه به نقظه صفر برگرده پس کچ دار و مریز به راهش ادامه میده. به ازای هر موفقیت باکس آفیس یه شکست رو هم به جون میخره. به ازای هر فیلم خوب یه فیلم مزخرف هم تولید میکنه. خلاصه که همینطور داره دست به عصا راه میره.
جهانش رو بزرگتر میکنه و با هر فیلم و سریال دقیقن برخلاف مارول پخش و پلا تر میشه.
شاید فیلم فلش آخرین امید دی سی باشه برای سر و سامون دادن به دنیای ابر قهرمانیش تا بتونه خط های داستانی مختلف رو با جهان های موازی و رفت و برگشت های بری آلن درست کنه.
خدا رو چه دیدی خیلی وقتا توی بی نظمی و هرج و مرج میشه به یه نظم و هارمونی حداقلی رسید.

جیمز گان توی جوخه انتحار خودش رو کمتر درگیر دردسر های این دنیا میکنه و یه راست داستانش رو شروع میکنه. وقت الکی تلف نمیکنه که بخاد تک صحنه کاراکتر های معروف رو نشون بده. 7-8 تا کاراکتر کمتر شناخته شده رو انتخاب میکنه. یه داستان فان و یک بار مصرف رو ارائه میده و تمام. فیلم کمی آخرش حرف های قلنبه سلنبه میخاد بزنه ولی خب زیاد اذیت کننده نیست.
فیلم خودش رو زیاد و الکی جدی نمیگیره. من مخاطب هم نباید و لازم نیست زیاد جدی بگیرمش. درحد یه سرگرمی 2ساعتی که یکبار دیده بشه فیلم ماموریتش رو به خوبی انجام میده.

مُشابه ترین نظر نسبت به عقیدم رو شما داشتید نسبت به این فیلم بعله میشه به دو صورت به این فیلم نگاه کرد : اثری مستقل که خوب یه فیلم فان سرگرم کننده است و نمیشه در ابعاد "معیار و مدیومی" قرارش داد اما وقتی به عنوان یه دنباله سینمایی تو دنیای دی سی بهش نگاه کنیم اون موقع است که... بهرحال خیلی برام جای سواله که چرا همیشه آثار دی سی که "مستقل ـن" انقدر بهتر (عالی تر) از فیلمهای با اصالت (ابر قهرمانی) خودشونن : نمونه ی آخرش هم جوکر تاد فیلیپس بود چی میشد اگر پیش تر از این تو لیگ عدالت واکین فینیکس رو در نقش جوکر میدیدیم؟ به تنهایی میتونست یه سر و گردن فیلم رو در تمامی ابعاد بالا ببره