سینمای مستند | بحث و تبادل نظر

[Saber-j]

«خیلی از مردم فیلم های مستند را کم و بیش فیلم هایی در مورد رخداد های واقعی هستند واقعی به حساب نمی آورند بلکه در عوض فیلم های هالیوودی را که میزان عناصر تخیلی درآن بسیار زیاد واجد چنین خصلتی می دانند.» «راس مک الوی» »»»سینمای مستند دست مایه ی خود را به نحوی عرضه می کند که در آن از تماشاگر خواسته می شود موضوع اثر را نه ساخته و پرداخته ی تخیل این یا آن فرد بلکه در اصل جزیی از واقعیات رخ داده بداند.مستندسازان هستند که تصمیم می گیرند درباره چه موضوعی و چگونه فیلم بسازند؛ آنان البته گاه برخی رویداد ها را بازسازی می کنند و کم و بیش همیشه فیلم هایی را می گیرند ، تدوین و تنظیم می کنند.فیلم های مستند محدود به موضوع خاصی نیستند و از رفتار انسان گرفته تا خلاقیت ها و تاریخ یا جنبه های مختلف علوم و هنر را تحت پوشش قرار می دهند.فیلم مستند ممکن است در مورد مجموعه ای از موضوع های مختلف باشد البته مشروط به این‌که آن چه عرضه می دارد ، واقعی و اطلاع رسان باشد.فیلم سازان هنگام خلق فیلم های مستند گاه عناصری از پیش طراحی شده را به حفظ کند یا حال و هوای تازه و متفاوتی به آن ببخشند.بعضی فیلم سازان از فیلم های قدیمی تر ارشیوی نیز استفاده می کنندو آن ها را همراه فیلم هایی که خود می گیرند به کار می برند.البته در مواقعی کل فیلم آن ها از فیلم هایی که خود گرقته اند تشکیل می شود.مستند سازان خیلی مواقع از گقتار روی فیلم گفت و گو یا میان نوشته یا ترکیبی از آن ها بهره می گیرند و صدای های طبیعی یا موسیقی به فیلم اضافه می کنند. *** چه ویژگی هایی فیلم مستند را از فیلم داستانی متمایز می سازد ؟ ۱.نخست آنکه رویداد های فیلم باید «خارج از صحنه» فیلم برداری شده باشد ؛ یعنی رویداد ها باید فراتر و بیرون از محدوده ی عمل فیلم‌برداری وجود خارجی داشته باشند.اما در فیلم های داستانی خلاف این روند اتفاث می افتد:رویداد ها به طور ویژه برای فیلم برداری شدن طراحی می شوند و جلوی دوربین بر صحنه می روند و بنابراین ماهیت جدا از صحنه ی رویداد های فیلم های مستند نشان می دهد که این رویداد ها موجودیتی غیر نمایشی و مستقل از سینما دارند و همین ویژگی است که فیلم های مستند اعتبار و سنجش می بخشد. ۲.فیلم های مستند بنا به سنت فیلم های غیر داستانی می دانند و به بیان دیگر این گونه فیلم ها باید کاملا از فیلم های داستانی متمایز کرد.جهانی که در فیلم مستند نشان داده می شوند جهانی واقعی است نه خیالی. ۳.اغلب فرض را بر این می گذارند که سازنده ی فیلم مستند صرفا نظاره گیری است که تنها به ضبط عینی رویداد های واقعی می پردازند. »»»در دوران اخیر هر سه از این مفروضات مورد تهدید و تردید جدی فرار گرفته اند.حالا دیگر بدیهی است بگوییم صرف حضور دوربین نیز رویداد هایی که قرار است فیلم برداری شوند تاثیر می گذارد.افزون بر آن ، مستند سازان انواع و اقسام تکنیک ها به کار می گیرند تا فیلم‌شان را بسازند ؛ این طور نیست که فقط دوربین را رو به سوژه تنظیم و روشن کنند.مستند سازان نمی توانند تنها نظاره‌گر باشند و ثبت عینی رویداد ها بپردازند ،‌زیرا آن ها می توانند از لحاظ تکنیکی ، نوع خام فیلم ، چگونگی تدوین نماها به یکدیگر و غیره. تصمیم گیری کنند.همین انتخاب هاست که به یک فیلم مستند تشخصی میدهد که حاصل ذهنیت های شخص سازنده اش است. * به نظر می رسد انتخاب رویداد های مشخص و تاکید بر آن ها از طریق تکنیک های فیلم سازی ، به چشم انداز ویژه ی مستند ساز به رویداد ها یتحت فیلمبرداری خیانت می کندوپس همان چیزی که در سینمای داستانی هالیوود مورد تایید و ستایش منتقدان پیرو نگره ی مولف قرار می گیرد ، این جا و در سینمای مستند امری نکوهیده است. *** اما پرسش این است که فیلم های مستند با چه تعریفی از «عینت» قضاوت می شوند؟ »»»ضرورت ساخت هر فیلم مجموعه ای از انتخاب ها و برش هاست.پس ، اگر اگر تعریف ما از عینیت آن باشد که رویداد ها از چشم انداز ویژه ای دیده نشوند ، عیچ فیلمی کاملا عینی نیست ، و این ملاکی غیر منطقی برای قضاوت در مورد فیلم های مستند است. بحث بر سر این نیست که ایا فیلم های مستند برمبنای انتخاب هایی ساخته شده اند یا خیر ، بلکه بر سر این است که انتخاب های مستند ساز «چگونه» در رویداد ها «دخل و تصرف» صورت داده است.اما از آن جا که هر مستندی در هر حال در رویداد ها دخل و تصرف می کند ، پس شاید بهتر باشد تعبیری خنثی تر به کار گیریم تعبیری مانند «شکل دادن» به رویداد ها.آن ‌گاه می توانیم اصطلاح/تعبیر «دخل و تصرف» را بگذاریم برای مستند هایی که در دسته ی مستند های پرواگاندا / حاوی تبلیغات سیاسی می گنجند ، مستند هایی که روند و روالی را که برای شکل دادن به رویداد ها به کار گرفته اند از تماشاگر پنهان می سازند. »» منبع : کتاب مبانی سینما(ویلیام فیلیپس) ، آشنایی با مبانی و نقد فیلم(وارن باکلند)

[kingnessi]

خلاصه: یه "بار" قدیمی قراره برای همیشه تعطیل بشه و این فیلم اتفاقات روزِ آخره. ایشونم یکی از بهترین فیلمای 2020 هستن و کلا سال، سالِ مستندها بوده. داستان این مستند به اندازه ده تا درام درجه یک حرف واسه گفتن داره و همه این حرف هارو هم به بهترین شکل توی این 100 دقیقه جا داده. ریتم فیلم یه لحظه هم نمیوفته و پشت سر هم اتفاق میوفته و کاراکتر اضافه میکنه. این فیلم شاید یکی از غم انگیزترین پایان هایی رو داره که تابحال دیدین؛ شاید واسه اینکه فکر میکنیم همه چی واقعیه انقدر تلخ بنظر میاد.(البته که نیست و توی پاراگراف آخر توضیح میدم) ای کاش کاراکتر های مستندها رو هم توی رقابت بهترین بازیگر راه میدادن، بازیگرای این فیلم راحت دو سه تا نامزدی اسکار دارن. Bloody Nose Empty Pockets نوعی از سینماست که بهش میگن سینما وریته، ما اینور آبیا بهش سینما حقیقت هم میگیم. تمام المان های مستند رو دارن، بازی ها معمولا واقعیه ولی داستان و روند وقایع از پیش تعیین شده س. این مدل سینما هم توی مستندها و هم توی فیلم های فیکشن دیده میشه. میشه چندتا از کارهای "عباس کیارستمی" رو به عنوان نمونه این سینما اسم برد. Bloody Nose Empty Pockets از بهترین فیلمهای امساله و حتما نامزد اسکار خواهد بود.

7.5/10

پ ن: زیرنویس فارسی ندارد.

[Days of Heaven]

Faces Places تو عصر نتفلیکس و سایر سرویس های استریم آنلاین فیلم و سریال و دنیایی که مرز بین اون چیزی که "اثر هنری" نامیده میشه با کلیپی که میشه تو MTV تماشا کرد غیرقابل تشخیص شده، آنیس واردا _این الهه سینما به تعبیر اسکورسیزی_ در آخرین سالهای عمرش هم شگفتی رو در بین مردم و سوژه های "معمولی" جستجو میکرد! واردای 88 ساله با عکاس جوونی به نام "جی آر" همراه میشه و با این ایده که دیوارهای روستاها و مکان های به نوعی به فراموشی سپرده شده رو با تصاویری بزرگ از مردم عادی تزئین کنن، ما رو تا به انتها با طنازی و ظرافت و در آغوش گرفتن سوژه های عمیقا انسانی و دغدغه اون چه که از جهان ما باقی خواهد موند، با خودشون همراه میکنن. به قول خودش "هر چهره ای قصه ای داره" واردا و همکارش جی‌آر در "چهره ها مکان ها" منطقه به منطقه و روستا به روستا به سراغ مردم درگیر زندگی روزمره میرن و به قصه هایی که دارن گوش میدن و از این ها به ایده ای میرسن برای عکاسی. پرتره، عکس تک نفری یا جمعی و چاپ کردنش در ابعاد عظیم به روی دیوارها و مناطق متروک. و این جا "جادو" آغاز میشه! مردم معمولی و عادی از واقعیت جدا میشن و تبدیل میشن به یک "قاب" در یک گستره و چشم انداز تازه. این مکان‌ها تا چه اندازه خاطره‌ی ساکنین خودشون رو حفظ میکنن؟ دو هنرمند تلاش میکنن با باور به قدرت بی نظیر "هنر" و با یاری عکس‌ها، خاطرات انسانی و این مکان‌ها رو زنده نگه دارن صحنه های لبریز از سادگی و زیبایی خالص محیط های روستایی، سفر در دل خاطرات شخصی و بازخونی گذشته و حال انیس واردا و تلفیق زندگی روزمره مردم و مکان های فراموش شده با هنر سرتاسر اثر رو پر کردن اما انگار همه چی بهانه بوده تا به اون پایان فراموش نشدنی برسیم. واقعا نمیدونم اون حجم از احساسات به معنای واقعی کلمه "ناب" رو چجوری میشه توصیف کرد! فقط باید تجربه ش کرد... The Pearl Button قبل از این The Cordillera of Dreams رو از پاتریسیو گوسمان دیده بودم. از طبیعت و سلسله جبال کوردیرا در کوه‌های آند برای توصیف دلبستگی ای که به سرزمینش داره شروع میکرد و بعد تاریخ و جغرافیا و زندگی شخصی خودش و جامعه و طبیعت و گذشته و حال رو به هم پیوند میزد و در نهایت به کودتای معروف کشورش (که مجبور شد در اون زمان شیلی رو ترک کنه) میرسید! "دکمه صدفی" هم (سه اثر The Cordillera of Dreams و Nostalgia for the Light و The Pearl Button در امتداد همدیگه هستن و میشه حتی سه گانه خوندشون) با طبیعت و به عنوان مستندی درباره آب آغاز میشه و برای كشوری مثل شیلی که يكی از طولانی ترين خطوط ساحلی جهان رو داره شاید نقطه شروع مناسبیه. بعد اما به جنبه‌های فلسفی، تاریخی-فرهنگی و حتی كيهانی آب و روایت نسل سرخ پوستان و بومی های رو به انقراض اون منطقه از آمریکای لاتین میپردازه و در نهایت كشوری رو به تصویر میکشه كه در اون رژيم ديكتاتوری پینوشه برای خلاص شدن از شر قربانيان شكنجه اون ها رو تو اعماق دريا غرق میکردن... فضای به شدت ژرف و معنوی و بومی ای داره آثار این هنرمند و تصوير شاعرانه و دردناکی از تاريخ معاصر شيلی خلق میکنه. Return to Earth با نریشن هایی راجب اهمیت زندگی در لحظه و لذت بردن ازش و کاری انجام دادن و موزیک های پر انرژی و به تصویر کشیدن حرکات نمایشی، بنظر اینم یه اثر کلیشه ای دیگه ست راجب دوچرخه سواری که صحبت ها و جملات انگیزشی ای هم بهش وصله شده. شاید اینطور باشه و با افزوده تازه‌ای به سينمای ورزشی مستند و يا به مستندهای راجب دوچرخه سواران کوهستان و بازنمايی ویژه ای از روش ها و چالش هایی که باهاشون دست و پنجه نرم میکنن رو به رو نشیم! اما به لحاظ بصری فوق العادست این مستند. تصاویر شگفت انگیز دوچرخه سواری در کوهستان و دامنه های مناطقی مثل بریتیش کلمبیا، سوئیس و آرژانتین، صحرای یوتا، کبک کانادا و ... با ریتم سریع و تدوین عالی که 40 دقیقه لذت محض رو به همراه میاره برای بیننده. (نزدیک به 10 دقیقه هم بخش های زیبایی از پشت صحنه کار رو میبینیم)

[smh2011]

Di*c*k Johnson is dead

اگر خارج از سبک و سیاق بقیه دوستان توی تاپیک پست میزارم بر من ببخشایید که ماحصل خستگی و بی حوصلگی و تنبلی توأمان است. زحمت سرچ برای دیدن کاور فیلم رو خودتون بکشید چند شب پیش این مستند رو دیدم و از اونجایی که دور و برم کسی نبود که راجبش صحبت کنم هرجور شده لازم بود که یکی دو خط اینجا راجبش بنویسم.
به شدت ایده جذابی داره. پدر کارگردان اثر رو به زوال هست و دخترش برای اینکه بتونه راحتتر باهاش کنار بیاد تصمیم میگیره که مستندسازی زندگی پدرش رو با جدیت و هدفمندی خاصتری ادامه بده. و چقدر جالب تر که خود پدر هم با رضایت درونی وارد میشه و همکاری میکنه. چه شخصیت فروتنی داره. شروع مستند با این جمله کاملن میخ خودش رو محکم میکوبونه.
از همین تریبون اعلام میکنم. دوستان و آشنایان، در هر سنی که اینجانب رو به افول و زوال بودم اگه وقت و توانش رو داشتید خواهشن همچین ایده رو برای من هم پیاده کنید حتی اگه در اون زمان موافقش هم نباشم.
درکل مستند سازی و فیلمبرداری توی خونواده اتفاق جالبی هست. درلحظه شاید برای خیلی ها آزار دهنده باشه ولی با گذشت زمان خاطره انگیز میشه. کافیه یکی از دختر یا پسر ها ازدواج کنن و فیلم بچگیشون رو با همسرشون توی یه مهمونی خانوادگی ببینن. یا یکی از اعضای خانواده چه پیر چه جوون دیگه زنده نباشه. اونوقت هست که این فیلم های مستندوار حکم طلای 24 عیار رو پیدا میکنه. تجربه شخصی من این رو میگه.
مشابه ایده این مستند رو دقیقن یک هفته پیش وقتی به پدر و مادر بزرگم سر زدم توی ذهنم داشتم. وقتی که پدر و مادر بزرگم مثل کلیپ های خنده دار تلگرامی بهم میپریدن و به قول معروف توی کمین هم میزاشتن. خیلی جذاب هست روابط پدر و مادر بزرگ ها باهم. سوال هایی که میپرسن. چیزایی که یادشون رفته و خیلی چیزا که یادشون مونده. گیرهای الکی ای که بهم و به بقیه میدن. حتی به راه رفتن پسرشون گیر میدن. اصرار به خوردن و بردن غذا از خونشون و و و ...... اگه وقت و حوصلش رو دارین صداشون رو ضبط کنین خاطره میشه.

مشاهده محتوا اسپویلر

و اما بریم سراغ فیلم. ایده جذابی داره که بصورت طنز هم بهش نگاه میکنه صحنه سازی هایی از بهشت و یا روش های مرگی که شبیه سازی میکنه و اوج مستند هم جایی هست که توی کلیسا مراسم ختم شبیه سازی میشه و رفیق شفیق مرحوم با اینکه میدونه طرف زنده هست ولی زار زار گریه میکنه. پایان هم که در اوج غم و بغض باز لبخند و خوشرویی مرحوم که زنده هست رو میبینیم و فورانی از احساسات رو شاهد هستیم. بعضی اوقات فیلم از ریتم میوفته اما اذیت کننده نیست و در مجموع تجربه پر احساس اما زیبایی رو براتون رقم میزنه

در کل مرگ هر عزیزی اونقدر سخت و دردناک هست که وقتی تجربش کنی با خودت میگی که اکه نویسنده و کارگردان ی با مرگ عزیزشون مواجه شده بودن و عمق غم رو درک میکردن عمرا دست به ساخت اثر کمدی راجب مرگ میزدن ولی همچنان شوخی با مرگ یکی از پر پتانسیل ترین موضوعاتی هست که توی فیلم و سریال میشه بهش پرداخت.

[Alex Vause]

Chasing The Moon مستندی 5.5 ساعته است که رقابت فضایی بین شوروی و آمریکا را تشریح می کند و از زوایای مختلف با محوریت دو مآموریت آپولو 8 و آپولو 11 این سفر شگفت انگیز را به تصویر می کشد. در این مستند بخوبی به سوالات بسیاری در مورد این رقابت هیجان انگیز پاسخ داده می شود. از مشکلات فنی، اقتصادی، سیاسی و اجتماعی پیش روی این مآموریت گرفته تا دلایل ناکامی بشر در ادامه برنامه بلند مدت برای سفر به دیگر سیارات همگی به شکل بسیار منسجم و جذابی در این مستند روایت میشوند.

زیرنویس فارسی ندارد. ___ امتیاز: 10/10 ___ شبکه: PBS ___ تریلر: Youtube

[smh2011]

Crip Camp

توی دنیای امروزی هر جنس و نژاد و هر اقلیت یا اکثریت ی شعار برابری حقوق سر میدن ولی به نظر من همون شعار سر دادن ه عموما در تضاد با اندیشه مساوات و برابری هست. در راس شون هم برابری حقوق و زن و مرد و برابری نژادی هست و روز به روز هم با اتفاق هایی که میفته هر آن تبعیض نژادی/ جنسی و یا در هر زمینه دیگری بیشتر میشه. همه چیز با شایسته سالاری میتونه حل بشه. کشته شدن جورج فلوید همونقدر مصداق بارز تبعیض نژادی هست که قانون وضع کردن اسکار که باید حداقل چنتا بازیگر فرعی فیلمتون رنگین پوست باشن برای پذیرفته شدن. کشته شدن یک سیاه پوست مانور خبری بیشتری رو داره تا قوانین اسکار اما لطمه ای که این مدل قوانین ( مثل استفاده از زنان یا اقلیت های مذهبی توی کابینه دولت ها) به بیشتر شدن تبعیض ها میزنن بسیار بیشتر و طولانی مدت تر هست.
اما همه و همه مبنی بر مهم نبودن توجه به این مسائل نیست. این رو من وقتی درک کردم که یکی دو ماهی مشکل زانو داشتم و خیلی از کار های معمولی روزانه رو نمیتونستم انجام بدم. توی همین دوران 2 بار مجبور شدم که تنهایی از شیراز به تهران بیام. چقدر مشکل و سختی رو مجبور شدم تحمل کنم و چقدر زیرساخت ها برای من -معلول در اون- برحه کم بود.
اما مستند crip camp بخصوص توی نیمه اول ش بخوبی از زبون افراد با محدودیت های فیزیکی این مشکلات و درخواست ها رو بیان میکنه. که هم توجه کم و هم توجه زیاد برای چنین افرادی مشکل ساز هست. گرچه چون مستند نقش اصلی ای رو برای روایت نداره یا انتخاب نمیکنه و همین باعث میشه که توی نیمه دوم تاحدودی از ریتم بیفته از نظر من اما همچنان اثری لایق احترام و تماشا هست. با اینکه بنظرم Di-c-k johnson is dead مستند خوش ساخت تر عمیق تر و حتی مفرح تری هست که متاسفانه کاندید اسکار نشده اما بدلیل موضوع حساسی که crip camp داره و البته عذاب وجدان تاریخی هالییود نسبت به تبعیض های نژادی- جنسیتی گزینه اصلی برای برنده شدن اسکار هست.

[Saber-j]

رویاهای دم صبح

جای خوشحالی ست که در این روزگار غریب فیلمساز مستقلی با وجود تمام مشکلات و با جان خریدن انگ ها و تهمت ها چشم خود را بر رنج این مردمان نمی بندد و کاملا متعهدانه و دلسوزانه می کوشد تا گوشه ای از درد های هم وطنانمان را به تصویر بکشد.مهرداد اسکویی اثری ساخته که نه تنها از عهده فیلمسازان برنمی آید بلکه از دست مددکاران و روانکاوان هم کاری ساخته نیست.او مستندی از شخصیت های داستان خود نساخته بلکه با آنها زندگی کرده تا محرم اسرارشان شود و چنان اعتمادشان را جلب کرده که این چنین سفره ی دل خود را گشوده و روح شان را عریان می سازند.«رویاهای دم صبح» روایت گر سرگذشت دخترانی ست که در کانون اصلاح و تربیت زندگی می کنند.دخترانی که با گذشته حزن انگیزشان آشنا می شویم و برای تک تک آن ها اشک می ریزیم و با تمام وجود دوست شان می داریم و نگران آینده شان می شویم.

[wlh]

The Gate of Heavenly Peace 天安门

مستندی که وقایع میدان تیان‌من از آوریل تا ۴ ژوئن سال ۱۹۸۹ را با استفاده از ویدئو‌های خانگی یا فیلم‌های خبرگزاری‌ها آشکار می‌کند. مستند ابتدا به ۱۹۱۹ و اتفاقاتی که منجر به قدرت‌گیری مائو شد می‌پردازد سپس با انقلاب‌فرهنگی چین و وقایع ۱۹۷۶ در میدان‌ تیان‌من ادامه‌می‌دهد تا به فضای دهه‌ی ۸۰ چین و مشخصا سال ۱۹۸۹ می‌رسد. فیلم از مصاحبه با افراد درگیر در آن‌روزها تشکیل شده‌است روسای جنبش‌های دانشجویی، فعالان فرهنگی و ... این مستند در واقع نوعی تاریخ‌نگاری از تلاش‌هایی است که در جامعه چین برای دسترسی به آزادی‌های مدنی صورت گرفته است. جنبشی با توان ۱میلیونی در میدان بزرگ چین که با تمام خوبی‌ها و بدی‌هایش با تمام ضعف‌ها و قدرت‌هایش نه تنها نتوانست خاطره‌ای از خود در ذهن تاریخی مردم چین برجای بگذارد بلکه دامنه نفوذ CCP به زندگی مردم را نیز افزایش داد. + پخش مستند از همان ابتدا در چین ممنوع شد.

[wlh]

وقتی راجع به اتفاقات میدان‌تیان‌من در پکن ۱۹۸۹ می‌نوشتم اندوهگین بودم زیرا سرنوشت خیل عظیم جوانان حاضر در میدان به دست خودشان رقم نخورد و نوعی بی‌هدفی باعث شکست‌ شد. سعی کردم به دنبال اتفاقات مشابهی بگردم، حاصلش خواندن چندین کتاب و شنیدن چند پادکست و ترانه شد. انقلاب میدان اوکراین در سال ۲۰۱۴ یکی از معدود اتفاقاتی از این دست است که مردم می‌دانستند چه می‌خواستند. به ثمر ننشستن بعضی از جنبش‌ها شاید ریشه در اندیشه‌‌ی مردم و میل آن‌ها برای دست‌یافتن به اهداف ذهنی‌شان داشته‌باشد. تخیل زیبای ۳۰۰ نفری که برای اولین بار در میدان جمع شدند شاید به ماورای میدان رفته بود ولی دستاورد آن تخیل، داستانی را شکل داد که پهلو به افسانه‌ها می‌زند. در "کیو" همه می‌دانستند چه می‌خواستند. الان که نگاهی به اوکراین و تز زمین‌سوخته‌ی پوتین می‌کنم دلایل مقاومت اوکراینی‌ها را می‌فهمم در واقع برای آن‌ها میدان استقلال کیو به نمادی تبدیل شده که تا نسل‌های بعد قلب تپنده‌ی آزادی‌خواهی است. آزادی نه آن معنایی است که به دشنام تنزل یافته بلکه آن حسی است که پس از اتفاقی افسانه‌ای به تک‌تک سلول‌های بدن فانی جاری ‌می‌شود، آن اشکی است که بر گونه‌ی انسانی ناآرام نشسته، آن صلابت صدایی است که در آفاق ذهن‌ها شنیده می‌شود، آن مسئولیتی است که در برابر آیندگان حس می‌شود... نگاهی به این مستند و سرنوشت میدان اوکراینی‌ها در واقع علت مقاومت جانانه‌ی آن‌ها در برابر پوتین و متحدانش را نشان می‌دهد. مردمی که تجربه‌ی میدان استقلال اوکراین را از سر گذرانده‌اند این زمین و حتی سوخته ی آن را به پوتین نخواهند داد مگر آنکه خون تک‌تک شان نه تنها دنپیر بلکه دریای سیاه را هم سرخ کند.

[wlh]

امروز وقتی بعد از چند وقت مشکلم تقریبا حل شد نتونستم چیزی که چندوقته درگیرشم رو رها کنم، پس به دنبال جستجوی این چندوقته سری زدم به مناظره‌های مانک و یه خوبش رو انتخاب کردم. مناظره درباره کاپیتالیسم، سوال اصلی مناظره وضعیت کنونی کاپیتالیسم بود، آیا کاپیتالیسم در افول خودش قرار داره؟ آیا سیستم دیگری جایگزین آن خواهد شد؟ البته بگم مناظره خیلی قدیمی بود 2019. حین معرفی دو طرف مناظره اسم یه مستند از طرف مخالف این سوال به گوشم خورد. سریع با استفاده از سایت‌های دانلود از یوتیوب دانلودش کردم و بالاخره الان بعد از چندین ساعت تمومش کردم. تقریبا هر چیزی بود که بعد از گذروندن یه روز سخت نیاز داشتم. مهم نیست دیگران راجع به تفکراتتون چی میگن سعی کنید با ذهن خودتون دنیا رو تجربه کنید حاصلش میتونه خیلی دردناک و عذاب آور باشه ولی حداقل مربوط به خودتونه. در باب موضوع مستند به نظرم چیزی نگم چون شبیه تمام چیزایی بود که این مدت خوندم و شنیدم و یاد گرفتم اما یه چیزی خیلی درگیرم کرد و اون تقارن همین موضوع با چند فصل اول کتاب نوزیک بود. نوزیک برای رد استدلال یک نحله فکری دست به ابداع ماشینی به نام ماشین لذت میزنه، یعنی شما باید بین زندگی عادی و رفتن به یک ماشین زمان که لذت‌های مشابه با دنیا و حس لذت از اونها رو در مغز شما شبیه سازی میکنه، یکی رو انتخاب کنید. در کمال تعجب می‌بینید اگه مسئله رو جدی بگیرید چقدر اذیت کننده ست. ولی انتهای این مستند براحتی با جمع افکار از زاغه نشینان هند تا شرق کنتاکی از میان نیویورک تا قلب چپ‌ترین تفکرات اروپا، بارسلونا، به شما ثابت میشه سوال در واقع همونیه که همه دنبال جوابشن و چند ماه پیش یه دختری یه جایی با دستای کوچیکش اونو یادم داد و ماهیت اون جواب برای ۱۶ سال سن خیلی بزرگ بود خیلی، ولی فریادی رو سر داد که این مستند با چندبرابر هزینه و حتی نمایشی از چند تکه صحبت دالای لاما نتونست به اون زیبایی بیانش کنه.

[wlh]

احتمالا این چندوقت خیلی گذرم به این تاپیک بیوفته چون گشتم دنبال کلیدواژه Investigative Documentary و تلی از مستند‌های مختلف رو پیدا کردم که زیرمجموعه‌هایی از برنامه‌های مختلف در شبکه‌های خبری معتبر دنیا هستند و با دیدی کاوشگرانه به دنبال حقیقت ماجراهایی هستند که شاید در ابتدا چندان جدی به نظر نرسند یا شاید اهمیتی برایمان نداشته باشند ولی کمی صبر و تحمل گوشه ای از واقعیتی را به ما نشان می‌دهد که سال‌هاست در زیر قالی ذهنمان جارویش کرده‌ایم. ناوالنی یکی از همین مستند‌هاست. داستان فعال یوتیوبری که با افشاگری‌هایش محبوب شد و FSB فرمان مسمومیت او با عامل اعصاب نوویچوک را داد تا شاید او را از میان بردارد. (اما چرا؟) ناوالنی و تیمش به همراه یکی از فعالان Bellingcat توانست با استفاده از open-source intelligence یا OSINT به لیستی از مدارک و شواهد دست پیدا کند که نظریه ابتدایی در راهی بسیار سخت و پیچیده را تایید می‌کرد...