محبوب ترین شخصیت 2 | مرحله نیمه نهایی| Walter Vs Omar

[yaser63]

VS رسیدن به مراحل پایانی مارا با انتخاب های دشوارتری مواجه می کند.این بار شاهد رقابت دو شخصیت کاریزماتیک و جذاب هستیم که باقدرت تا این مرحله پیش آمده اند,اما باید با یکی از این دو در این مرحله خداحافظی کرد.

[Alex Vause]

واقعا انتخاب سخته، هر کس دیگه غیر از والتر بود به راحتی رای میدادم به Omar اما اینجا با اختلاف کمی رای به والتر میدم.

[wlh]

نبردی بین اورجینال ـترین شخصیت های تلویزیونی

زمانی، تراژدی مدرن گیلیگان در بستری از نئو وسترن، چشم ها را به خود خیره کرده بود و تنها یک قهرمانِ خاکستری یا یک ضد قهرمانِ دوست داشتنی کم بود تا این داستان به سمت کامل ترین تراژدی نقش بسته بر پیکسل های جعبه جادویی، میل کند. مردی که در تمام زندگیش شکست خورده و تنها یک چیز را به بهترین نحو می داند... شاید بگویید شیمی... نه درست نیست، او به غایت مندی هر چه تمام تر شکست را می دانست، آن را با لحظات زندگیش هجی کرده بود و زیباتر آن که، از آن لذت می برد. برخلاف آن چه که نشان می داد، خودخواه ترین شکست خورده جهان بریکینگ بد بود، حتی در شکستش نیز منفعتی برای دیگران نبود. حال ادبیات عصیان که وام گرفته از ذات فرهنگ آمریکاییست را با چنین مردی ترکیب کنید انتظار آنتالپی واکنشی در سطح O2 + H2 چندان هم بی منطق بودن شما را نشان نمی دهد. شما همواره با دو چهره متضاد از این شخصیت رو به رو هستید و هر چقدر در خلال این نمایش اعجاب انگیز پیش می روید، عقلانیتِ تراژدی بر ایده ال گرایی ذهن ـتان چیره می شود، مردی که نیاز خانواده اش را دستاویز جاه طلبی های فرو خورده اش می کند قاتلی مهربان می شود ولی من و شما کماکان دوستش داریم، چهره تاریکش که سر برون می آورد هنوز پارادایم ایده الیسم بر ما چیره است و سیاهی باتلاقی که قهرمانمان در آن فرو می رود را نمی بینیم فقط دست و پا زدنش را دوست داریم، این می شود که هر چقدر ما بیشتر می خواهیم او هم عرضه می کند و تا جایی می رود که دیگر قهرمان خاکستری چیزی جز بالکی فرو رفته در تاریکی مطلق نیست، پس او یکسره سیاهی است اما هر تراژدی پایانی ناخوش دارد و نقطه ای که این پایان شروع می شود، بگردید و رفتار او در شروع پایانش را بیابید و از آن بیشترین لذت را ببرید.

مردی با صورتی زخمی و چهره ای به تاریکی شب، به جای نعره زدن تنها سوت می زند و نامش را برای همه ـی خلافکاران و موادفروشانِ بالتیمور فریاد می زند آن هم در حالی که پول آن ها را در جیبش دارد. مردی زاده ـی شرایط و بهره برنده از آن به بهترین نحو ممکن. شیطانی که حضورش برای همه نیاز است، رابین هود سیاه که تنها کسانی را تیغ می زند و می کشد که بیشتر از او دیگران را تیغ زده یا کشته باشند. I ain’t never put my gun to anybody who wasn’t in the game او شخصیتی است که هر کاری بخواهد انجام می دهد و می خواهد راهش را به درون حافظه دائمی ـیمان بیابد. او سیستم زندگی در بالتیمور را ناقص می یابد و جایی خارج آن سیستم مشغول به اجرای قوانین و کد های اخلاقی خودش است. او مسافری تنها در غرب است که زندگیش تنها قانون اسلحه را می شناسد، می توان اینطور گفت که او همانقدر کابوی است که دزد دریایی است و تکه ای از قاموس هر دو را به عاریه برده است. همه ما یاغی بودن را دوست داریم و میخواهیم قانون ها را رها کرده و به کد های خود پایبند باشیم، هر کاری را دوست داریم انجام دهیم، با سیستم بجنگیم و در مبارزه ای خوب به نبرد بپردازیم اما شخصیت عمر انتهای این راه را نشانمان می دهد. رای به عمر از اوجب واجبات است

A Man Must Have A Code