[تیم سینما] برترین فیلمهای سینمایی یک دهه گذشته به انتخاب شما

[kingnessi]

انتخاب لیست برترین فیلمهای یک سال به خودیِ خود کار سختی ست ولی برای انتخاب برترین فیلمهای یک دهه نیاز به یک رویکرد کاملا متفاوت داریم. یک راه این است که فیلمهای تحسین شده و بزرگ این سالها را انتخاب کنیم؛ لیستی از فیلمهای شناخته شده که اکثریت مردم هم با آن موافق و همسو باشند، اما اغلب مواقع فیلمهایی که در دوره انتشارشان به عنوان شاهکار شناخته میشوند (حتی آنهایی که واقعا لیاقتش را دارند و آثار شگفت انگیزی هستند) کمتر در حافظه میمانند. خیلی مواقع این فیلمهای ناکامل و بی ادعا هستند که در خاطره ها میمانند. فیلمهایی که شاهکار زمان خود شناخته نشدند ولی سالهای سال پس از تماشای آنها، خود را در حال تفکر به مضمون و داستانهایشان یافته ایم. شکوه و بزرگی هر چیز در چشمانِ نظاره گران نهفته است. با این توضیحات لیست حاضر از دید ما آماده شده است.* یک توصیه به شما؛ لیست خود را بسازید بدون توجه به نام فیلمها. انتخابهایتان را بدون ترس از قضاوت و براساس سلیقه خود مرتب کنید ، فیلمهایی که تاثیرشان را بیش از بقیه (فارغ از نام و شهرتشان) حس کرده اید. Somewhere (2010) در سالهای انتهایی این دهه، سینمای جهان میخواهد داستانهای بیشتری در مورد زنان و به روایت زنان تعریف کند. در ابتدای دهه، سوفیا کاپولا داستانی شگفت آور از رابطه یک بازیگر خودخواه و دختر نوجوانش را روایت میکند. مانند اغلب آثار کاپولا زندگی در این فیلم جریان دارد. فیلم داستان لحظاتی کوتاه و اتفاقاتی ست که از یک دختر نوجوان یک زن میسازد. Cave of Forgotten Dreams (2011) ورنر هرزوگ یک استعداد بی همتایِ عجیب و غریب است. در این مستند هرزوگ دوربینش را به غار "شوه" در فرانسه میبرد جایی که قدیمی ترین نقاشی های دست بشر بر دیواره های آن نقش بسته اند، با قدمتی بیش از سی و دو هزار سال! در این مستند هرزوگ سوالهایی میپرسد که روح انسان معاصر را سیراب میکند، مثلا اینکه رویای پدرانِ هزار ساله ما در این غارهای تنگ و تاریک چه بوده است. Melancholia (2011) لارس فون تریه فیلمسازیست که استعداد غریبی در دشمن تراشی برای خود دارد، اما این فیلم مطمئنا دشمنان کمتری خواهد داشت. دو خواهر، یکی تازه عروس و دیگری یک مادر موفق باید با پایان دنیا روبرو شوند. سیاره ای به نام "مالیخولیا" در حال نزدیک شدن به زمین و نابودی آن است، تازه عروس میخواهد این اتفاق بیوفتد و مادر از آن هراس دارد. فضای سنگین فیلم و البته شیرینی عجیب و غریب آن از نکات به یادماندنی در مورد این ساخته فون تریه است که خود او آن را فیلمی کمدی میداند. Before Midnight (2013) ریچارد لینکلیتر در این فیلم میوه آنچه در سال 1995 کاشته بود را به بیننده نشان میدهد. کارگردان با ما به انتها سفر میکند و رابطه ای که قرار بود یک شبه به پایان برسد را در فراز و نشیب زندگی زناشویی به تصویر میکشد. حالا "سلین" و "جسی" تلاش میکنند درباره مسئولیتهای خود به عنوان والدین و هویت خود به عنوان یک زن و یک مرد در دنیای مدرن امروز حرف بزنند. آیا عشاقِ جوان و سرخوشِ دیروز و پدر و مادر کم رمقِ امروز از این مخمصه جان به در میبرند؟ Phoenix (2014) کریستین پتزولد آلمانی متخصص ساخت فیلمهای پیچیده درباره روابط انسانی، خواسته ها و امیال انسانیست و "ققنوس" بهترین فیلم اوست. با برداشتی از یک درام معمایی فرانسوی و البته نگاهی به "سرگیجه" ماندگارِ "آلفرد هیچکاک"، این فیلم داستان "نلی" را تعریف میکند. زنی که از چنگال "آشویتز" رهایی یافته اما صورتش دفرمه شده است. جراحی پلاستیک بخشی از آسیبهای چهره او را ترمیم میکند و حالا او با بحران هویتی غریب روبروست و البته باید در برلینِ ویران شده به دنبال همسر گمشده اش بگردد. John Wick (2014) "جان ویک" با قتل یک سگ شروع میشود و با یک تطهیر روحانی پایان میابد. در این میان کیانو ریوز همواره در حال جنگیدن است و چه جنگیدن باشکوهی. ریوز یکی از بهترین ستاره های اکشن تاریخ سینماست. صحنه های اکشن این فیلم به بهترین شکل طراحی شده و ریتم و روتین آن شگفت انگیز است. فیلمهای اکشن اگر درست ساخته شوند یکی از بالاترین لذتها برای سینمادوستان هستند و روایت بیمارگونه، خونین و به طرز خطرناکی مفرحِ جان ویک، یکی از همین لذتهاست. Selma (2014) ایوا دوورنی در بهترین زمان و با کمترین سر و صدا فیلمی را به روی پرده برد که بیش از هر فیلم دیگری در این دهه توانست تاثیرگذار باشد. بلافاصله بعد از قتل سه جوان سیاه پوست توسط پلیس و رای جنجالی دادگاه عالی ایالات متحده در تغییر قانون آزادی رای، "سلما" اکران شد که داستان سه دوره راهپیمایی اعتراضی (به نابرابری حق رای و خشونت پلیس) به رهبری دکتر "مارتین لوتر کینگ" از شهر کوچک سلما به مونتگمری در ایالت آلاباما را روایت میکرد. این فیلم اثری برای گذشته، امروز و آینده است. Moonlight (2016) بری جنکینز احتمالا یکی از بهترین درامهای قرن حاضر را ساخته است. این فیلم داستان زندگی جوان سیاهپوستی را روایت میکند که در تمامی لحظات آن میتوان واقعیت را لمس کرد. روایت تکه تکه و هنرمندانه جنکینز و نمایش روابط انسانی در فیلم به طرز شگفت آوری خوب است. بیش از هر چیز نحوه روایت این فیلم در خاطره ها باقی میماند. The Lost City of Z (2017) جیمز گری یک استاد کهنه کار است. او بدون ترس از احساساتی شدن، به گونه ای متهورانه و البته خوش فرم فیلم میسازد. این فیلم داستان جهانگرد معروف انگلیسی "پرسی فاست" را روایت میکند که به دنبال یافتن یک تمدن گمشده در عمق جنگلهای آمازون ناپدید شد. او سالها با تفکر یافتن این تمدن باستانی زندگی کرد و این موضوع تبدیل به هدف اصلی زندگی او شد. گری با جلوه های زیبای بصری و تصاویر وهم انگیز آنچنان بیننده را جادو میکند که انگار همراه با جهانگرد انگلیسی بدنبال تمدنی گمشده در دل آمازون خطرناک میگردیم. باور کنید این حجم از زیبایی بصری خیلی کم پیدا میشود. Roma (2018) آلفونسو کوارون نسبت به هر فیلمی که میسازد نکته سنجی دقیقی دارد، اما هنر اصلی او اینست که در هر کدام از آنها احساسات انسانی را بالاتر از همه چیز قرار میدهد، درست مثل "ویتوریو دسیکا". اثر شگفت انگیز او "روما" داستان آلفونسوی جوان در مکزیکوسیتیِ دهه 70 را روایت میکند ولی فیلم به جای او در مورد زنی ست که او را بزرگ کرده است. روما از آن دسته فیلمهاست که عجیب است اگر به آن شاهکار بگوییم، روما خیلی بیشتر از یک شاهکار است. روایتی باشکوه و درخشان از خاطراتِ یک دنیای متفاوت که در انتها اگر خوب توجه کنیم متوجه خواهیم شد بخشی از خاطرات همه ماست. شما هم لیست خود را بسازید و با ما به اشتراک بگذارید. » فیلمهای انتخابی از ابتدای 2010 تا پایان سال 2019 میلادی منتشر شده باشند. » لیست ۱۰ فیلم برتر خود را منتشر کنید و اگر تعداد فیلمهای موردنظرتان بیشتر بود میتوانید در ادامه لیستِ ده تایی، نام آنها را ذکر کنید. » توصیه میشود لیست خود را به ترتیب بنویسید و حتی میتوانید به آنها امتیاز بدهید. » هر فیلمی در هر ژانری و از کشوری قابل قبول است. » در انتها میتوانید لیست برترین فیلمهای امسال (2019) را هم ذکر کنید. » توصیه میشود در مورد فیلمهای انتخابی خود نقد کوتاهی (چند کلمه یا چند جمله) هم بنویسید. *مجله تایم، استفانی زاچارک، نوامبر 2019 با تغییر و تصحیح با تشکر از محمد (Daniel Desario) که زحمت پوستر رو کشید.

[hosseinf722]

سلام
من خیلی فیلم نمی‌بینم و اصطلاحا خوره فیلم نیستم که خیلی از آثار فاخر و غیرفاخر رو دیده باشم
لیستی که می‌نویسم طبیعتا از تو همون تعداد فیلم‌های محدودی هست که دیدم

About Time 2013



یکی از پیام‌هایی که این فیلم داشت این بود که نباید خیلی حسرت گذشته رو خورد و باید از همین روالی که دنیا داره لذت برد.
این نکته فیلم برام جالب بود.
با اینکه داستان فیلم جوری نبود که مکانیسم سفر در زمان و اتفاقات‌شو نشون بده ولی محتوای فیلم و ته‌مایه کمدی‌اش جذبم کرد و ازش خوشم اومد.

---

Amour 2012



یکی از چیزایی که بعضی وقتا بهش فکر می‌کنم اینه که کسایی که دوست‌مون دارن تا کی و با چه شرایطی این دوست داشتن رو حفظ می‌کنن؟
اگه شرایط جوری بشه که آدم فعلی نباشیم، چه کسایی و چه جوری رفتارشون نسبت بهمون تغییر می‌کنن؟
این فیلم نشون داد که می‌شه تا لحظه آخر و با همه سختی‌هاش دوست داشته شد

نکته دیگه‌ای که فیلم داشت و تو فیلم دیگه‌ای مثل Million Dollar Baby هم بود این بود که آدم واقعا می‌تونه اون تصمیمی که آخر این دو فیلم گرفته شده رو بگیره یا نه؟
واقعا تصمیم سختی هست و انجام دادن یا ندادنش دلایل موجه و قابل‌قبولی داره برام.

---

Blue Is the Warmest Color 2013




این فیلم یک نکته مهم داشت برام
اینکه بعضی اشتباهات با عذرخواهی و ببخشید گفتن و تکرار نکردن و... نه بخشیده می‌شه نه فراموش
(اشاره به اینکه ادل با کس دیگه رابطه داشت و اِما متوجه شد و بعدش دیگه نخواست با ادل مثل قبل باشه)

بعد از این فیلم از بازیگر ادل خوشم اومد و بقیه فیلم‌ها شو دیدم، البته هیچ‌کدوم به خوبی این نبودن.

---

Her 2013




دیدن این فیلم این سوال رو تو ذهنم ایجاد کرد که داشتن یه معشوق شخصی‌سازی شده طبق علائق‌م بهتره یا حالت عادی؟
در حالت عادی ممکنه اختلاف سلیقه‌های کوچیک تا خیلی عمیق به‌وجود بیاد
ولی تو حالتی که موجودی براساس سلیقه من ساخته بشه، هیچ عدم تفاهمی به‌وجود نمیاد و ظاهرا زندگی راحت‌تر می‌شه

به‌غیر از این، از ایده فیلم خوشم اومد که بازیگر زن فقط صدا داشت و نشون داده نشد.

---

بعد از نوشتن این لیست! متوجه شدم چقدر فیلم‌های 2010 به بعد رو ندیدم و فیلم‌هایی که دوست‌شون دارم اکثرا مال این دهه نیستن.

[bayani]

Inception
Her
Blue is the warmest collor
django
wolf of wallstreet
Parasite
Black swan
The Grand Budapest Hotel
Captain Fantastic
Shame

[lady snow]

چه تایپیک خوبی بود. بهانه ای شد برای مرور خاطرات سینمایی ده سال اخیر. بعضی وقتا یه فیلم فقط برای اینکه در زمان و مکان مناسب دیده شده تبدیل میشه به یه خاطره خوب و میره تو لیست بهترینها
تایپیک سریال رو هم بزنین. اونم بحث جالبی هست

Shutter island 2010 -- انیمیشن How To Train Your Dragon1 -- Rengo -- Toy Story3
Drive --The girl with the dragon tattoo GIRL 2011 -- انیمیشن The Secret World of Arrietty
2012 The Place Beyond the Pine -- انیمیشن 1 brave -- Hotel Transylvania
Prisoners 2013
Wild 2014
Carol 2015
Manchester By The Sea 2016 – انیمیشن Zootopia
2017 Call Me by Your Name – Three Billboards Outside Ebbing Missouri
2018 The Ballad of Buster Scruggs —The Favourite
2019 The Art of Racing in the Rain -- Parasite-- انیمیشن Klaus

به لیستم نگاه میکنم و میبینم بعضی سالها دوران خوش فیلم بازها بوده و بعضی سالها دوران کسادی بازار فیلم

[H a M i D]

Inception 2010
The Intouchables 2011
The Dark Knight Rises 2012
Prisoners 2013
Interstellar 2014
The Martian 2015
Hacksaw Ridge 2016
Three Billboards 2017
Green Book 2018
Parasite 2019

[Mia_3D]

بدون ترتیب
The Lobster (2015)
Parasite (2019)
The Hunt (2012)
Wreck-It Ralph (2012)
Whiplash (2014)
The Wolf of Wall Street (2013)
Blue Is the Warmest Colour (2013)
Toy Story 3 (2010)
The Intouchables (2011)
Nocturnal Animals (2016)

خیلی کم فیلم میبینم و فیلمای معروف دهه رو اکثرن ندیدم.
بهرحال، فیلمای خوبی که از این دهه یادم می اومد رو نوشتم، وقتی شمردم دقیقن فقط 10 تا بود. چه بهتر :D

[Alireza-cRm]

Anomalisa 2015 La La Land 2016 Paterson 2016 Moonlight 2016 Dunkirk 2017 The Florida Project 2017 Climax 2018 The Lighthouse 2019

Drive 2011 The Hunt 2012 Only Lovers Left Alive 2013 Her 2013 Gravity 2013 Birdman 2014 Whiplash 2014 The Hateful Eight 2015

[vosscrazy]

1- سال 2010 بدون فکر INCEPTION

اسپویل

به تازگی هم ثابت شد که آخرش Dream نبوده و واقعی بوده

سال 2011 انتخابی ندارم مناسب این لیست باشه

2-سال 2012 Silver Lining Playbook

4 و 3-سال 2013 The Wolf Of Wall Street و Blue Is The Warmest Color( با این توضیح که هنوز Gravity) رو ندیدم

5-سال 2014 john wick

6-سال 2015 Mad Max Fury Road

7-سال 2016 LaLa Land

8-سال 2017 john Wick 2 ( هنوز ... Three Billbord و ندیدم)

سال 2018 هیچی

10 و9 -سال 2019 parasite و John Wick 3 ( هنوز Irishman و ندیدم)

[Days of Heaven]

جمع و جور کردن لیست های این چنینی همیشه شبیه یه بازی شیرینه و نشون میده چه فیلم هایی بیشتر از بقیه ته ذهن آدم موندگار شدن. دهه گذشته واقعا دهه عجیبی بود. چیزی که بیشتر از همه قابل توجه بود انگار همه محدودیت ها کنار رفته بودن و به معنای واقعی کلمه هیچ چیزی نمیتونست جلوی کارگردان رو برای ساخت فیلم دلخواهش بگیره و آثاری خلق شدن که تا قبل از این به تصویر کشیدنشون روی پرده شاید بعیدترین اتفاق بود تو دوره ای که فیلمی تماما به زبان اشاره ساخته میشه (The Tribe)، با گوشی آیفون میشه فیلم ساخت (Unsane سودربرگ و Tangerine شان بیکر)، میشه فیلمی راجب هولوکاست و اردوگاه مرگ نازی ها رو تماما به صورت نمای نزدیک و محو کردن پس زمینه ساخت (Son of Saul)، میشه فیلمی 140 دقیقه ای رو با یک برداشت ساخت (Victoria) و هر چالشی که ناشی از محدودیت تک پلان بودن وجود داره رو کنار گذاشت، فیلمی مثل The Revenant تماما با نور طبیعی ساخته میشه، میشه سراغ نگاتیو هفتاد میلیمتری رفت و تاریخ رو به اون شکل هنرمندانه تغییر داد (The Hateful Eight و Once Upon a Time in Hollywood کوئنتین تارانتینو) و فیلمساز های آیکونیک سینما مثل اسکورسیزی و برادران کوئن و فینچر برای نتفلیکس فیلم میسازن و ... بنظر دهه ای که گذشت برای دنیای سینما هم دیوانه وار بود! با تشکر از علی عزیز من هم یادی میکنم از فیلم های مورد علاقه م در دهه گذشته که ترتیبی هم ندارن. Wolf of Wall Street هنوز که هنوزه شاید باورش سخت باشه فیلمسازی بتونه در 70 سالگی همچین فیلمی رو با این حجم از شور و دیوانگی و انرژی بسازه. اما اسکورسیزی با برداشت شخصی خودش از زندگی بلفورت و به تصویر در آوردن سه ساعته (بدون لحظه ای خستگی برای ما) همه ی اون چیزایی که زندگی جوردن بلفورت رو شامل میشدن و میون همه ی اون شلوغی ها و تو اون دنیای دیوانه ای خلق میکنه، مستقیما تماشاگر رو هدف میگیره! در خیلی از لحظات شاید فکر کنیم مگه میشه از اين همه صحنه سرخوشانه و جنسی، چيزی كه ارزش هنری هم داشته باشه بیرون کشید. اما این فیلم گرگ سینماست! سکانس پایانی رو به یاد بیارید... Son of Saul بارها اینو گفتم که متاسفانه فیلم بیش تر از اینکه بخاطر نکات ارزشمندی که داره مورد توجه قرار بگیره اسیر سوژه جدل برانگیز و انگ تکنیک زدگی شد. فیلم اتفاقا واقعه هولوکاست رو به پس‌زمینه‌ ای محو منتقل میکنه و به کمک تکنیک، دوربین، بازیگر-کاراکتر (نوع نزدیکی دوربین و در قاب گرفتن کاراکتر) و با معطوف کردن همه‌ی تمرکزش روی انتخاب یک شخصیت در حال تلاش برای معنا بخشیدن به مرگش، موفق میشه نگاه مخاطب رو به دنیایی فراتر از وحشت اردوگاه‌های آشویتس ببره و جدال ابدی انسان با مفهوم مرگ و تباهی‌ رو به تصویر بکشه و بازگو کنه. The Master نیاز به گذر زمان داری و تمرکز روی تک تک موقعیت ها و سکانس ها تا دنیای جنون آمیز "مرشد" رو درک کنی. فیلمی که تو جهان نامتعادلش همزمان واقعیت و خیال رو به هم پیوند میزنه. تو لحظات زیادی از فیلم موقع تماشای قدرت بصری پل توماس اندرسون در خلق تصاویر و شخصیت هایی پیچیده و سکانس تقابل های دو نفره فینکس-هافمن، احساس مسخ شدگی عجیبی به مخاطب دست میده. Mommy کاری که دولان در این فیلم انجام میده بی نظیره. انتقادها از فیلم اغلب بخاطر گل درشت بودن موقعیت ها و فوران احساسات و اوراکت بودن بازی هاست. اما این شکایت ها با روح ملودراماتیک و موزیکال فیلم بیگانه هستن. شگفت انگیزه فیلمسازی در اون زمان 25 ساله به چنین درکی از رابطه موسیقی-ترانه برسه و هم ضرب با افت و خیز موسیقی ها و هم کلام با آواز، همچین نسخه گرم و دلچسبی از یه ملودرام خانوادگی ارائه کنه. فیلمی که حالت ها و حس ها و مودهاش در بین رنگ ها و نورها و آهنگ ها و خروش کاراکترها شناوره و بدون شک یکی از متفاوت‌ترین و ماندگارترین رابطه‌های بین مادر و پسر در سینماست. Inside Llewyn Davis درون لوئین دیویس درباره‌ی یک صداست. صدایی که با تمام احساس و زیباییش سرنوشت زیبایی نداره. بیش از این هم داستانی وجود نداره. بقیه ش فقط داستانک‌ هایی که در سوز سرما میگذرن. اما جذابیت فیلم حل شدن همه سردی ها و تلخی ها در یک شاعرانگی کوئنی ـه. لوئین قراره همیشه در سایه بمونه و درها به روش بسته بشن و هنر نابی که تو وجودشه نادیده گرفته بشه. اما اون چیزی که ازش به یاد میمونه تصویرش در سرما با اون کت قهوه ای نازک و گیتار جادویی در دستش و گربه‌ی تو بغلش به امید اینکه فقط جایی پیدا کنه و آواز غمگینی بخونه... Burning بازگشت لی چانگ دونگ به سینما رو اگه بخوایم به بهترین نحو توصیف کنیم باید بگیم تعریف کردن داستان به زبان سینما تو هجوم بی پایان خیال به واقعیت! "سوزاندن"، فیلمی که در عین سادگی یه اثر عمیق و چندلایه ست و حال و هوای جادویی و غریبی داره و کاری میکنه که دنیا رو از نگاه متزلزل کاراکتر فیلمش به تماشا بیشینی و با چشمانی باز غرق بشی... The Hateful Eight تارانتینو با رفتن سراغ نگاتیو 70 میلیمتری، فقط سراغ یه فرمت قدیمی فیلمبرداری و احیای اون نرفت. بلکه سراغ ژانر قدیمی وسترن و بازنویسی قواعد به سبک خودش در قالب یک وسترن هیچکاکی و یه داستان آگاتا کریستایی رفت. حتی برای کارگردانی که فیلم هاش سرشار از مسیر عوض‌کردن‌ها و فلاش‌بک های خلاقانه ست هم فلاش‌بک طولانی‌ اواخر فیلم که پای مجموعه‌ای تازه از شخصیت های جدید رو پیش میکشه و زاویه‌ی نگاه ما رو به اتفاقات و آدم‌های تو کلبه عوض می‌کنه، میتونه نهایت نبوغ قلمداد بشه. The Turin Horse آخرین ساخته و شاهکار بلا تار، درباره شش روز از زندگی یه پدر و دختری به همراه اسب شان در یک خانه ست. شاید اشاره به جملات کتاب های مقدس درباره خلقت جهان. اما در این شش روز خبری از زیبایی نیست. بلا تار این زندگی رو چنان در تک تک نماها رو به زوال به تصویر میکشه که تا مدت ها زندگی این دو نفر در ذهن مخاطب ادامه پیدا میکنه. انگار هیچ راهی برای خلاصی از این پوچی و تکرار نیست. بعید میدونم هیچ فیلمی حداقل در قرن جدید "باد" رو به عنوان یک شخصیت در آورده باشه و انقدر وجهه ترسناک و غریبی بهش داده باشه... Boyhood پسرانگی یه قدم رو به جلو تمام عیار برای سینمای "داستانگو" بود و خیلی ها موقع تماشای اثر با "میسون" و خانواده ش احساس نزدیکی داشتن و جاودی فیلم هم همینه! هر مخاطب "تکه" ای از شخصیت یا زندگی خودش رو در زندگی میسون پیدا می کنه. ساخت 12 ساله فیلم (یکی دیگه از شگفتی های دهه) باعث شده نکات عجیب زیادی تو فیلم به چشم بخوره اما جادویی ترین و بامزه ترین بخشش برای من دختر صحنه آخر فیلم بود... این فیلمیه که دختربچه‌ای که در اوایل فیلم سر کلاس و موقع کاردستی درست کردن میسون خیلی سریع و مختصر و در حد دو نما می‌بینمش، می‌تونه همونی‌ باشه که در صحنه‌ی آخر مهم‌ترین دیالوگ فیلم رو از زبونش می‌شنویم. این شاید زیباترین شکل به تصویرکشیدن "گذر زمان" در این سالها باشه... Uncut Gems تو روزهایی که فیلم‌ها از همه چی صحبت میکنن و راجب هیچ چیزی نیستن، "جواهرات تراش نخورده" جمع و جور برادران سفدی‌ مثل یه هدیه الهی برای عاشقان سینماست. فیلمی که با ریتم سرکش و جنون فرمی ش در بی‌ثباتی محض جلو میره و هر لحظه دنیای دیوانه ذهن "هاوارد رتنر" رو در مقابل واقعیت وحشتناک و بی رحم جهان قرار میده و تا آخرین لحظه به دنیای کوچکی که انتخاب کرده وفادار میمونه. اما حاصل کار به دست آوردن چیزهای بزرگیه.

[Raylan Givens]

من با این‌که به‌اصطلاح بیش‌تر اهل تلویزیون‌ام تا سینما، خیلی از فیلم‌های دهۀ اخیر رو شاید ندیده باشم، ولی از بین اون‌هایی که دیده‌ام، این‌ها در ذهن‌م موندگار شده‌ان:




2010. Shutter Island / Inception
2011. Moneyball / The Intouchables - Tree of Life
2012. Silver Linings Playbook
2013. Short Term 12 / Nebraska
2014. Nightcrawler / Whiplash / Wild Tales / Leviathan / Boyhood
2015. The Hateful Eight / Mad Max / Sicario / Inside Out
2016. The Wailing / Arrival / Manchester By The Sea
2017. A Ghost Story / The Florida Project / Columbus / A Ciambra / The Party / Angels Wear White / First They Killed My Father / The Hero / Lady Bird / November
2018. Shoplifters / Annihilation / Free Solo
2019. Beanpole / Jojo Rabbit
2020. First Cow




2017 رو باش :دال