Tenet | یازدهمین اثر کریستوفر نولان؛ مرموز مثل همیشه

[kingnessi]

♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - اا اا اا اا اا » خلاصه داسـتان داستان این فیلم سینمایی تا به امروز در اختیار رسانه ها قرار نگرفته ولی حدس زده میشود که درباره سازمانهای جاسوسی و یک پرونده پیچیده این چنینی باشد. اا اا اا اا اا - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - » معرفی... جدیدترین ساخته "کریستوفر نولان" به نظر میرسد اشاره های فراوانی به فیلمهای قبلی او داشته باشد. نولان در ساخت این فیلم تمام جوانب احتیاط را رعایت کرده تا داستان به بیرون درز پیدا نکند و حتی در این راه به عوامل و بازیگرانش هم اعتماد نکرده و داستان را به صورت تقطیع شده در اختیار آنها قرار داده است تا هر کس فقط و فقط از خط داستانی مربوط به خودش باخبر باشد. نولان همواره فیلمساز جذابی بوده، از شروع کارش با فیلم مستقل و جمع و جور Following گرفته (که به اعتقاد خیلی ها از همان فیلمِ اول، نوید یه کارگردان توانا و پخته را میداد) تا هزارتوی Memento که شکستن رمزها و کدهایش بیننده را به شدت درگیر خواهد کرد. نولان استاد چرخش های ناگهانیست ، او پس از این فیلمها با یک درام جنایی و تاریک به نام Insomnia (به عقیده نگارنده بهترین فیلمش تا به امروز) سینماروها را غافلگیر کرد و سپس سه گانه بتمن را ساخت! Dunkirk آخرین اثر نولان در مقایسه با کارنامه گذشته او ، در فیلمنامه و شخصیت پردازی ضعف هایی داشت و به نظر میرسد او با در نظر گرفتن این انتقادها با فیلم جدیدش به فضای Inception بازگشته و قرار است شاهکاری دیگر را خلق نماید. نولان فیلم جدیدش را در هفت کشور فیلمبرداری کرده است و به شدت مراقب بوده داستان آن لو نرود و در این راه موفق هم بوده است. Tenet قرار است در تاریخ 17 جولای 2020 (۲۷ تیر ۱۳۹۹) بصورت گسترده اکران شود. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - » بــازیـگران John David Washington Robert Pattinso Elizabeth Debicki sir Michael Caine - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦

[mehdi bayern]

اتفاقا به گفته خودش tenet کمترین جلوه های ویژه رو داشته حتی صحنه منفجرکردن بوینگ واقعی بوده
باورم نمیشه این جوری داری درباره یه ابرکاگردان صحبت میکنی

جلوه های ویژه مگه صرفا باید کامپیوتری باشه؟
ابر کارگردان از نظر شماس، نولان کارگردان گیشه ای و پولساز هستش که هیچوقت فیلماش جزو فیلمای برتر سال قرار نمیگیره، به نظرم هنوز بهترین فیلم نولان ممنتو هستش اگه برگرده به اون سبک فیلمسازی موفق تره تا این پروژه های پر سر و صدا و پر زرق و برق استودیویی که فقط موفقیت مالی براش داره

[codec_pack]

نمیدونم چرا بعضیا نمیخوان بفهمن که نولان فیلم درام نمیسازه! نمیخواد! دوست نداره! خوشش نمیاد! سبک فیلمسازیش اینه، فیلم های خوب و باکیفیتی هم میسازه! حالا اگه کسی به دوران لذت بردن از فیلم کلاسیک رسیده، دلیل واسه بی کیفیت بودن بقیه فیلما نیست! فراستی که همه مسخرش میکنن همین دیدگاه رو داره!

منم از طرفدارای فیلمای درام هستم! پاراسایت رو دیدم و گفتم احسنت به این فیلمنامه و لیترالی این فاصله طبقاتی! گرین بوک رو دیدم و گفتم لعنت به قاتل جورج فلوید! ولی جالب اینجاست فیلمای نولان واسم دلچسب تر هست! خوش ساخت و با کیفیت هستن، سبک خاص نولانی رو دارن! فیلمای نولان همیشه جزو بهترین فیلم های سال هستن! ممنتو، دارک نایت، اینسپشن و دانکرک از بهترین فیلم های سال بودن!

هالیوودی که داره آشغالایی مث مونلایت و شیپ آو واتر رو تحویل میده، باید فیلمسازی مثل نولان رو روی سرش بزاره! نولان چندین سال هست بهترین فیلمساز هالیووده، نظر شخصی هم نیست، یه فکت هست، چون هیچکسی بهش نزدیک هم نیست! اگه این قضیه واسه کسی مثل روز روشن نیست، به خاطر دیدگاه ضعیفش هست!

[mehdi bayern]

چندین ساله به فکت صادر کردن طرفدارای نولان عادت کردیم که تحمل کوچکترین نقدی هم ندارن صرفا دنبال حذف و بلاک کردن صدای مخالفن، تو فرهنگ لغت این دوستان چیزی جز نولان جای نداره
نولان نه تنها بهترین فیلمساز هالیوود نیست بلکه نزدیک به این عنوان هم نیست بهتره با امثال برادران روسو و مارول سازها مقایسه بشه نه مثلا با اسکورسیزی یا تارانتینو، علاقه شخصیتون رو به عنوان فکت فرو نکنید تو مغز بقیه

[codec_pack]

تارانتینو

همون تارانتینویی که فیلمای معمولی هیتفول ایت و روزگاری در هالییود جزو جدیدترین فیلماشه؟ ))

علاقه شخصیتون رو به عنوان فکت فرو نکنید تو مغز بقیه

من روی هیچ فرد خاصی تعصب ندارم! ولی روی هنر تعصب دارم، واسه همین هر از گاهی میام اینایی که میخوان با کوچیک کردن نولان خودشونو شاخ جلوه بدن رو quit your bullshit میکنم!

[l-lamidreza]

نولان فیلمسازیه که تمام سرمایه گذاری ذهنی و مالی رو به روی روایت و ایده هایی بیگ پروداکشنی میکنه که بعضا موفق به پیاده سازی دقیقشون نمیشـه.یه فیلمساز محتوا زده اس یعنی داستان و مضمون همیشه در اولویت اثارش قرار داده و به هر نحویـه قصد داره این هدف رو به سرانجام برسونه.اما با این وجود آثار نولان سرگرم کننده اس و اگر در سینما imax تجربه بشه خیلی میتونه لذت بخش باشه.
اما اینتراستلار ،‌ قصد دارم یک درخواست رسمی برای نولان و تهیه کننده های این اثر ارسال کنم که وظفیه دارن غرامتی رو برای سه ساعت زمانی که صرف کردم پای تماشای این فیلم ضعیف به من پرداخت کنن.اینتراستلار اصلا فیلمنامه و داستانش از اساس مشکل داره ، یک فیلم کاملا فرسایشی و هر چقدر به جلو میره بیشتر بلا تکلیف میشه و همه اش در حال سکته زدنـه.پیداست که نولان هنوز مقصود خودش رو از ساخت همچین فیلمی مشخص نکرده و خیلی گیج میزنه.داستان قرار بود که یک بحران زیست محیطی و به تبع اون اخرالزمانی به تصویر بکشه که غیر یه صحنه ی کوتاه و چند تا دیالوگ مسخره ما اصلا این حس وجود یک بحران عظیم بهمون دست میده.شعار یعنی حرف بدون عمل.توی سینما شعار این معنی رو میده که ما بدون پرداخت اساسی از یک فعل اون رو وارد کار کنیم.در فیلم به ما گفته میشه نصف مردم کره زمین از بین رفته ان ! اما ما چنین چیزی ندیدیم.بار ها یاد اوری میشه که مردم در قحطی ان و زمین در خشکسالیه اما ما ایستگاه های گاز و نفت میبینیم.نولان عادت کرده مضمون فیلم هاش رو تو دیالوگ ها بذاره که این یکی از نازل ترین اعمالیه که از یک فیلمساز میتونه سر بزنه.نولان هنوز یاد نگرفته که سینما عرصه تصویرـه و جایی برای خودنمایی این شعار ها و لفظ های بدون پرداخت نیست.نولان مثله مربی راهنمایی رانندگی دوس داره همه اسرار نهان و پنهان فیلمش رو به مخاطب توضیح بده .اقا توضیح نده نمایش بده !هر خط دیالوگ نولان تمام مفاهیم فیلم رو یاد اوری میکنه.اینتراستلار قصد داشت یک داستان عاشقانه پدر دختری نمایش بذاره که این رابطه اصلا توسعه پیدا نمیکنه و جالب اینجاست دیالوگ هایی که بین متیو و ان هاتاوی تو سفینه راجب عشق رد و بدل میشه این حس رو به من دست داد که نولان این جمله ها رو از وبلاگ یک دختر ۱۵ ساله برداشته. طرح اینتراستلار بر اساس نظریه ها و مفاهیم پییچیده ایه که نولان از پس ترسیم اون برنمیاد.فکت های علمی داستان و تفسیر و توضیحش در اخر داستان به پروفسوری واگذار میشه که ما هیچ وقت نمیبینمش.فیلمنامه نه تنها قادر به توضیح یک سیاه چاله نیست بلکه یک سیاه چاله عمیق توی بطن خودش ایجاد میکنه.

مشکل شما با این فیلم زمانی خاتمه پیدا میکنه که متوجه بشید فیلم اصلا دنبال نشون دادن بحران زیست محیطی یا آخرالزمان بعد از اون نیست. شما نولان پرستیژ، اینسپشن و دارک نایت ساز رو میشناسید و میدونید که نولان چندان با جهان بینی درگیر نمیشه. همه ی اینتراستلر در مورد یک سفر فضاییه و چالش های همراه با اون. در کنارش رگه هایی از بحران اخر الزمانی، درام پدر فرزند و بازی با زمان هم دیده میشه همونطور که تو همه ی فیلم های نولان به عنوان چاشنی دیده می شده. اگه اشتباه نکنم شما همون دوستی هستید که از فرندز که ماهیتا یک سیتکام هست (و سیتکام ها تکلیفشون تو تلویزیون مشخصه) انتظار مفهومی عمیق داشتید. اینتراستلر با همه ی باگ های کوچکش مثل پیچیدگی زیاد زمان در فیلمنامه یک فیلم پر از نوآوری و جذابیت سینماتیکه و حتما باید در اشل و دنیای خودش بررسی بشه. فیلم در مورد یک ماجراجویی فضایی (نه از نوع ادیسه ی فضایی کوبریک)‌ در ظرف زمانه و با تکنیک مونتاژ و موسیقی جذابش بیننده رو تا انتها پیش میبره و در نهایت با یک رمزگشایی، به اوج خودش میرسه. فقط در یک جا باهاتون اتفاق نظر دارم اون هم دیالوگ های شعاری در این فیلم و فیلم های دیگه ی نولانه که به شدت مبتذله و کاش نباشه.

روی هم رفته، احساس میکنم شما همه ی سینما رو با یک زاویه ی دید مورد کنکاش قراره میدید که غیر ممکنه. دغدغه ی هر فیلمساز فازغ از قرارگرفتن در مدیوم سینما، نسبت به دیگری بسیار متفاوته.

[Saber-j]

تحسین برانگیز اما دوست نداشتنی

نویسنده : Leslie Felperin مترجم: مریم مهدوی نشریه: Hollywood Reporter خطر اسپویل وجود ندارد. ـ «انگاشته» طلسمی رویایی و افسونگر بر مخاطب دارد و او را وادار به جستجوی اتفاقات مشابه در زندگی واقعی می‌کند. شاید به دلیل همین طلسم است که من برای رخدادهای فیلم به دنبال مابه‌ازای بیرونی می‌گردم. نوعی بی‌توجهی سنگدلانه و جبری نسبت به زندگی نیز در این فیلم جریان دارد. ـ‌ «انگاشته» اکشنی بی‌رحمانه‌ست؛ نقش اول فیلم، همکارانش و آدم بدها سبکبالانه شخصیت‌های درجه دوم را می‌کشند، بدون این‌که کسی برایشان سوگواری کند، یا حتی مرگ آن‌ها برای کسی مهم باشد. می‌توان گفت مرگ عملأ بی‌معناست. در میان فیلم‌های نولان، «انگاشته» بیشترین شباهت را به «اینسپشن» دارد؛ در «اینسپشن»، در دل هر کابوس، رویایی نهفته بود که خود تبدیل به فیلمی با تعقیب و گریز مسلحانه می‌شد. ـ در سکانس ابتدایی «انگاشته»، که به زیبایی به نمایش درآمده، یک سالن اجتماعات در خطر انفجار قرار دارد؛ سالن مملو از افرادی‌ست که برای شرکت در کنسرت موسیقی کلاسیک گردآمده‌اند. اما به نظر می‌رسد نقش اول نسبت به خطری که جان این افراد را تهدید می‌کند، بی‌تفاوت است، او می‌گوید: «خطر مرگ فقط کسانی که جایگاه‌های ارزان‌تر را خریداری کرده‌اند، را تهدید می‌کند.» در این صحنه، با کسانی که برای «فعالیت‌های جمعی بشر» گردآمده‌اند، دلسوزی چندانی نمی‌شود. ـ گمان نکنید از ترس افشاکردن داستان، از بازگویی آن طفره می‌روم. واقعیت این است که پیش از نوشتن این نقد، دو مرتبه فیلم را دیدم، ولی هنوز نمی‌دانم چه اتفاقی در فیلم افتاد و «چرا»! سوالی که حتی از «چرایی» داستان مهم‌تر است، «چگونگی» آن است؛ اصول فیزیکی که برای توجیه وارونگی ابداع شده‌، یه چه صورت است؟ می‌دانید پس از اکران عمومی این فیلم، چه کسانی از شادی سرمست می‌شوند؟ افرادی که معمولأ درباره‌ی تناقض‌های سینمایی فیلم‌ها و باگ‌های داستانی‌شان در یوتیوب ویدیو منتشر می‌کنند. ـ تنها به گفتن جملات زیر درباره‌ی داستان فیلم اکتفا می‌کنم: نقش اول، نیل و سایر همکارانش در سازمان «انگاشته» سعی در جمع‌آوری قطعات سخت‌افزاری بزرگی دارند که می‌توانند حادثه‌ی آخر‌الزمانی فیلم را پی‌ریزی کنند. برای این کار، آن‌ها به کمک کت (الیزابت دبیکی) نیاز دارند. کت، که انگلیسی‌ست، همسر مرد روس سنگدل و شدیدأ آسیب‌دیده‌ای به نام سیتر (کنت برانا) است. ـ خلق شخصیت کت، نولان را به حیطه‌ی جدیدی از تجارب انسانی وارد می‌کند: زناشویی. او معمولأ از طرح مسائل زناشویی در فیلم‌هایش گریزان است؛ البته به غیر از ماریون کوتیارد که نقش همسری خیالی را در اینسپشن بازی کرد. زنان در فیلم‌های نولان، یا مقدس‌اند و یا مرده (صرف‌نظر از فلاش‌بک‌ها). ـ شخصیت کت بی‌پرواست و تا حدودی بدون فکر عمل می‌کند، تقریبأ مقدس است، البته نه کاملأ (او همه‌چیز را به خاطر فرزندش فدا می‌کند) و برخلاف زنان در سایر فیلم‌های نولان، زنده است (اگرچه یک بار جانش به خطر می‌افتد). با وجود این، حضور او رنگی دیگر به فیلم نولان می‌دهد. دبیکی و برانا به خوبی توانسته‌اند رابطه‌ی زناشویی خشن و ناکارآمدی را به نمایش بگذارند که بین عشق و نفرت در نوسان است. ـ متاسفانه حضور کت در فیلم، تنها دو احتمال را به ذهن می‌آورد: یا دلیل خلق این شخصیت آن است که با در خطر قرار دادن جانش، به داستان امکان پیشروی داده شود. و یا حضورش کاملأ تزئینی‌ست؛ درست مانند سبک زندگی پر زرق و برق پولدارها که همواره توسط ناتان کرالی، طراح صحنه‌ی فیلم‌های نولان نمایش داده می‌شود. ـ کرالی و بسیاری دیگر از عوامل پشت صحنه، در بیشتر کارهای نولان با او همکاری دارند. کرالی و هویت ون هویتما به رنگ‌های سرد و خنثی وفادار مانده‌اند و بیشتر از رنگ‌های بتنی و خاکی استفاده کرده‌اند. در این میان، تصاویر درخشان اما بی‌روحی از آبی آسمان و دریا نیز نشان داده می‌شود. ـ فیلم در مجموع، فیلم تماشاگر را به فکر فرو می‌برد و تحسین‌برانگیز است، به ویژه که ابتکار و جسارت فراوانی در آن به کار رفته، اما بعید می‌دانم بتوان آن را دوست داشت، زیرا فاقد شفقت و خوی انسانی‌ست.

[MixMkv]

همین الان موسیقی متن منتشر شد در دانلودش یک لجظه هم درنگ نکنید
خودم بعد از تماشای فیلم، گوش میدم، شک ندارم که شاهکاره، همین الان دانلودش کنید

-----------------
دانلود

[wlh]

دوستان این فیلم تاپیک هم داره اگه نظرات یک جا جمع بشن به نظرم بهتر هست حالا باز هر جور که راحت ترید...

[bysnco]

فیلم خوبی بود اگه بشه اسمشو گذاشت فیلم. بیشتر شبیه پازل بود
اگه شما هم مثه من، تنت رو نفهمیدین، این ویدیو همه چی رو کامل توضیح داده. یکم طولانیه ولی ارزش دیدن داره

https://www.instagram.com/tv/CIh9_iuHpLm/

[matiyo]

یه موضوع عجق و ** انداختن تو دامان فیلم و اسمش رو گذاشتن معکوس کردن جهت زمانی اشیاء!!!
یه چند تا حرکت دوربینی معکوس مثلا خفن! هم انداختن تو سکانس ها و بعدش هم یه مایکل جکسونه 160 سانتی رو هم کردن جیمزباندی که قراره دنیا رو نجات بده!! هر وقت میدیدمش یاد اح.مدی ن.ژاد می افتادم!
حریفی هم براش نبود و همه رو ناکار میکنه ، هیچ جایی هم کم نمیاره و هرجایی و در هر زمانی هم که اراده کنه میتونه با هر کسی دیدار کنه وکسی هم نمپرسه توکیی ، چی میخوایی !! اینجا چیکار میکنی!!البته اکثراً تو فیلم های هالیوودی این روال کاره ، ولی اگه تمیز و مرتب ، با برنامه و شیک اجرا بشه باعث میشه بیننده لذت هم ببره ، ولی این اصلا خیلی بد بود!
تا جایی که نولان رو شناختم این بشر اصلا کاری با ظاهر قضیه نداره و فقط میخواد ایده اش رو بهت بفروشه!
براش مهم نیست کیفیت یا ظاهر اثر چی میشه و حتی سقف آروزهای این بشر هم همون در حد 50 درصدِ ظاهرِ کیفیهِ قضیه رو قابل قبول میدونه!
و فقط تمرکز ش روی فلسفه سناریوییه که میخواد تعریف کنه ، هر قدر گنگ تر ، گنده و قلمبه و سلمبه تر بهتر، و حتی اگر تماشاچی درک نکنه که چی به چیه ،باز هم بهتر ! ولی موضوع اینه که داستان و سکانسها به قدری شلخته و بد بودن که اصلا رغبت نمیکنی که برگردی و در موردش فکر کنی و پازلهایی که میده رو مرتب کنی!
به این خاطره که از فیلم های نولان اصلا خوشم نیماد.چون میخواد ادای دیوید لینچ رو دربیاره (میخواد بگه من دیوید لینچ دنیای اکشن هستم) ولی دست پختی که دست آخر حاصل میشه رو باید ریخت ...
فیلم اگر اسم نولان رو به عنوان کارگردان نداشت و پتینسون هم تو فیلم نبود در حد فیلم های درجه 3 اروپایی هم جلب توجه نمیکرد!
اصلا شک دارم کسی فهمیده باشه تو این فیلم چه خبر بوده!
برای این که یه فیلم خوب بدی بیرون لازم نیست ذهن بیننده رو تبدیل به حلیم کنی و یا حرفهای گنده گنده بزنی.
ملاقاتها ، برخوردها ، اتفاقات مثل یه نمایش تئاتره از هم گسیخته بود که هر سکانس یهو هیمنجوری ظاهر میشه و بدون این که جریان داستان رو بتونی دنبال کنی میرفت رو سکانس بعدی!
درست مثل این که داری به هزاران عکس پخش شده روی زمین نگاه میکنی که با نخ به هم متصل هستند و کارگردان هم از بیننده انتظار داره همه چیز رو همونجوری که تو ذهن خودش شکل گرفته بفهمه و بپذیره!
در کل فیلم فقط به مذاق کسانی خوش میاد که میخوان باور کنن که یه شاهکار دیگه از نولان دیدن!