The End of the F***ing World | معرفی، نقد و بررسی، بحث و تبادل نظر | من یه روانی‌ـم!

[peyman_eun]

من جیمز هستم... 17 سالمه... و کاملأ مطمئنم که یه روانی‌ـم!

بازیگران Alex Lawther در نقش James Navin Chowdhry در نقش Tony (ناپدری الیسا) Steve Oram در نقش Phil (پدر جیمز)

The End of the F***ing World/پایان جهان لعنتی عنوان یک سریال بریتانیایی جاه‌طلبانه با سبک‌ کمدی سیاه-درام محصول شبکه Channel 4 است که الهام گرفته از یک کتاب کمیک به همین نام نوشته‌ی چارلز فورسمن/Charles Forsman می‌باشد و پخش فصل اول این سریال 8 قسمتی از 24 اکتبر در انگلستان و پخش بین‌المللی انحصاری آن از 5 ژانویه 2018 توسط شبکه Netflix آغاز شد. مدت زمان متوسط هر قسمت در حدود 25 دقیقه است. سازنده و کارگردان این سریال Jonathan Entwistle هست و Lucy Tcherniak نیز به عنوان کارگردان اپیزودیک با او همکاری داشته است. نویسنده‌ی این سریال Charlie Covell هست که داستان سریال را از روی کتاب کمیک منتصب به آن نوشته است. فیلمبردارهای این سریال Justin Brown و Ben Fordesman نیز در اولین تجربه‌‌ی حرفه‌ای خود شگفتی آفریدند و سریالی با کیفیت و استانداردهای بالا به تصویر کشیدند. کامپوزر موسیقی متن این سریال Graham Coxon هست که گیتاریست بند معروف Blur است.

بازیگران Jessica Barden در نقش Alyssa Christine Bottomley در نقش Gwen (مادر الیسا) Barry Ward در نقش Leslie (پدر اصلی الیسا)

خلاصه داستان "جیمز" 17 سالشه و باور داره که یه بیماری روانی‌ـه! کسی که به طور منظم حیوانات رو برای سرگرمی قتل عام میکنه! اما حالا این کار برایش کسل‌کننده شده و به دنبال تجربه‌ی بزرگتریه! بعد از آشنایی‌اش با دختری باحال، دمدمی‌مزاج و بی‌اعصاب به نام "الیسا" که اونم 17 سالشه و همکلاسی‌اش هست، تصمیم میگیره اون رو بکشه! اما سرنوشت به سمتی میره که عاشقش میشه. آنها با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند و الیسا، جیمز را تشویق می‌کند که سفری را شروع کنند تا به دنبال پدر واقعی‌اش بگردد... بازخوردها The End of the F***ing World با امتیاز %100 از جمع 21 منتقد در سایت راتن تومیتوز، امتیاز 9.2/10 در سایت IGN و تاکنون امتیاز 82 در سایت متاکریتیک از جمع 10 منتقد و مثبت بودن تمام نقدها بازخورد خوبی بین منتقدان داشته است. در IMDB نیز امتیاز بسیار خوب 8.5 را از جمع 11,083 تماشاگر کسب کرده و افتتاحیه بسیار خوبی داشته است. نگاهی بر عملکرد فصل اول در سالهای اخیر، سریال‌های تینیجری همچون Stranger Things و 13Reasons Why و حالا هم The End of the F***ing World در بین منتقدان و تماشاگران جایگاه خودشان را پیدا کرده‌اند و بسیاری از آنها بازخوردهای به شدت مثبتی داشته‌اند. این به این معناست که با یک محتوا و درون‌مایه‌ی فکرشده و یک ایده جدید می‌توان سریالی ساخت که همه‌ی سلایق را جمع کرد و فرا سبکی عمل کرد. این سریال هم یک کمدی سیاه هست و لحظات مفرح و بامزه زیادی دارد. هم درام هست هم خشونت بالایی دارد! هم رمانتیک هست هم روانشناختی هم جنایی و ... ظاهر سریال "پایان جهان لعنتی" تینیجری به نظر می‌رسد ولی آیا در واقع این سریال مناسب نوجوان‌هاست؟! برای فهمیدن جواب این سوال کافیست به میزان خشونت و الفاظ بکار رفته در دیالوگ‌ها رجوع کنید. کافیست به مضمون داستان توجه کنید، آیا این مضمون شما را به یاد اهداف و مضمون سریال 13Reasons Why نمی‌اندازد؟ اینطور که مشخص هست این سریال حتی پا را فراتر از دنیای بزرگسالان گذاشته است. به خلاصه داستان توجه کنید، یک پسر روانی که قصد دارد یکی از همکلاسیان دختر خود را در اولین فرصت بکشد اما این فرصت هر دفعه به تأخیر می‌افتد تا جایی که هدف به بیراهه میرود. این سریال از بیان علت روانی بودن این پسر عقیم مانده است! حتی فلش بک‌هایی که به بچگی‌های او زده میشود نیز بسیار بد صورت گرفته است به طوری که مخاطب نمیتواند با گذشته‌ی او همذات‌پنداری کند. بازیگرانِ کاراکترهای اصلی در این سریال فوق‌العاده ظاهر شده‌اند اما بازیگرانی که به ایفای نقش بچگی این کاراکترها پرداخته‌اند به شدت مزحک‌اند به طوری که هیچ شباهت ظاهری یا اخلاقی با آنها ندارند و به طور کلی کارگردان در انتخاب تعدادی از بازیگران سهل‌انگاری کرده است. شاید بهترین بازیگر این سریال با اختلاف زیاد بازیگر نقش "الیسا" باشد با وجودی که سن زیادی ندارد ولی در ایفای نقش خود به شدت پخته و دوست داشتنی! ظاهر شده است. اگر بخواهیم بدبینانه به قضیه نگاه کنیم، در مورد بازیگر نقش "جیمز" نمیتوان به طور قطع گفت که از ایفای نقش خود سربلند بیرون آمده است. اما آنچه مشخص هست بازیگر مستعد و توانایی هست و پتانسیل بالایی برای پیشرفت دارد. جیمز پسری‌ست که در نگاه اول با بقیه همکلاسی‌هایش متفاوت است. شخصیتی روان‌پریش، غمگین و درون‌ریز که بخاطر یک عقده روحی از حد افسردگی خارج شده و به شخصیتی بی‌تفاوت تبدیل شده که سرگرمی‌اش کشتن حیوانات است. حال این کار برای او خسته‌کننده و کسالت‌آور شده است و به دنبال تجربه‌ی بزرگتری همچون کشتن یک انسان است. او مادرش که او نیز دچار مشکل روحی روانی بوده است را در کودکی از دست داده است و پدرش را یک خوشبین احمق فرض میکند. الیسا دختری باحال، دمدمی‌مزاج، بی‌ادب، بامزه و بی‌اعصاب است که زود از کوره در میرود و تصمیم‌های عجولانه و لحظه‌ای میگیرد. تا جایی که به راحتی تصمیم میگیرد از خانه فرار کند. تفاوت الیسا با جیمز در این است که الیسا متفاوت نیست اما میخواهد خود را متفاوت نشان دهد. پدرش او را در کودکی ترک کرده است و همراه با مادر و ناپدری‌ نفرت‌انگیزش زندگی می‌کند. به همین دلیل تصمیم میگیرد خانه را ترک کند و به دنبال پدر واقعی‌اش بگردد. هر دوی آنها یک عقده روحی در گذشته‌شان داشته‌اند و به دنبال نداشته‌ی خود هستند. این عقده آنها را از حالت عادی خارج کرده است، به سمت متفاوت بودن کشیده شده‌اند و میخواهند نداشته‌شان را با روش دیگری به دست آوردند. در مجموع سریال از نظر شخصیت‌پردازی و وضعیت فعلی کاراکترهای اصلی بسیار خوب عمل کرده است و از نظر پرداختن به گذشته‌ی این کاراکترها و فلش‌بک‌ها ضعیف عمل کرده است. فضای سریال از منظر نورپردازی تعادل فوق‌العاده‌ای دارد به نحوی که تاریکی و روشنایی آن به موقع و به اندازه است. بین سبک‌های مختلف نیز هماهنگی بسیار خوبی شکل گرفته است. گاهی جنبه‌های طنز سریال بیشتر میشود، گاهی عاشقانه میشود و گاهی رعب و وحشت به بیننده منتقل میکند. این سریال جوری ساخته شده است که بی‌اعصابی در تمام اپیزودهای آن موج میزند! از اسم سریال هم این بی‌اعصابی و گله‌مندی مشخص میشود: "پایان جهان لعنتی". این سریال موقعیتی را به معرض نمایش قرار می‌دهد که هیچ چیز خوب پیش نمی‌رود و این دختر و پسر در دردسر بزرگی می‌افتند و مخاطب هم به همراه این دختر و پسر آوارگی را تجربه میکند. در واقع این سریال جهنم را به تصویر میکشد. اگر دقت کنید این بی‌اعصابی در بین کاراکترهای اصلی نمود زیادی دارد. جیمز که یک روانی تمام عیار است و دست به قتل میزند و الیسا نیز زود از کوره در میرود و شخصیتی بی‌اعصاب است. از طرف دیگر این سریال به مانند بسیاری از آثار دیگر برای به تصویر کشیدن دنیای نوجوان‌ها و تشریح دغدغه‌های آنها، پدر و مادرها و حتی پلیس‌ها را افرادی نامطلع، بی‌خبر و حتی احمق جلوه می‌دهد. کسانی که دغدغه‌های کودکان را درک نمی‌کنند، به آنها آنچنان که لازم است اهمیت نمی‌دهند و نمیتوانند به خوبی در مورد آنها قضاوت کنند. یا در بعضی از این آثار یکی از والدین خیرخواه و دیگری نفرت‌انگیز نشان داده‌ می‌شود. بسیاری از این آثار (چه سریال و چه فیلم) نه تنها کودکان را به خانواده پیوند نمی‌دهند بلکه برعکس کودکان را نسبت به خانواده بدبین می‌کنند و آنها را تشویق به جدا شدن، مستقل شدن، افسردگی، انتقام و ... می‌کنند. این سریال شاید به نتیجه‌گیری آنچنان رضایت‌بخشی دست نیافته باشد ولی پس از نشان دادن روی تاریک قضیه، به خوبی عقاید و طرز فکرهای اشتباه را به نقد کشیده است. بسیاری از دیالوگ‌ها نیز پس از مدتی به نقد کشیده می‌شوند و تعارض بین آنها مشخص می‌شود. دیوونه بودن توی دنیای دیوونه‌ها، دیوونگی نیست. عقلانیت‌ـه اما آیا این سریال توانسته است این بی‌اعصابی را به نقد بکشد و یا راهکاری برای پیشگیری از آن ارائه کند؟ اینجاست که فرق سریال‌های بی‌محتوا با سریال‌های روانشناختی مشخص می‌شود و این سریال تا حدودی در زمینه به نقد کشیدن این مشکل روحی روانی موفق عمل کرده است. این سریال مفاهیم جالبی را در قالب یک کمدی سیاه پیاده‌سازی کرده است. یکی از مفاهیمِ داستان این است که برای حل یک مشکل نباید از آن فرار کرد! کاری که این دختر و پسر انجام دادند و به جای حل مشکلات کوچکشان، از آنها فرار کردند و این مشکلات کوچک رفته رفته به مشکلات بزرگتری تبدیل شد تا جایی که در مهلکه و دردسر بزرگی گیر افتادند که راه برگشتی برای آن وجود نداشت. این سریال بارها لبخند را به روی لب‌هایتان می‌آورد و از دیدنش لذت میبرید به خصوص اینکه بازیگر نقش الیسا بسیار عالی و بامزه ظاهر شده به مفرح بودن این سریال کمک کرده است. این سریال یک حسن بزرگ دارد و آن هم اینکه خسته‌کننده نمی‌شود، افت نمی‌کند و هر 8 اپیزود آن جذاب هستند. مدت زمان هر اپیزود هم بسیار کوتاه و مناسب هست (به طور متوسط هر اپیزود حدود 25 دقیقه). موسیقی متن آن هم به لطف گیتاریست بند Blur بسیار خوب از آب در آمده است. تصاویر و فیلمبرداری سریال هم بسیار با کیفیت و دلنشین صورت گرفته است و در این سریال شاهد مناظر رؤیایی و بسیار زیبایی هستیم. جالب اینکه سریال با صدای یک شلیک تمام می‌شود و فصل دوم آن در گرو این شلیک است! به عبارتی سریال جوری تمام شد که بتوانند فصل دومی برایش در نظر بگیرند اما کارگردان در فصل اول این سریال توانست سریال را تا حد زیادی جمع‌بندی کند. تماشای این سریال به شدت پیشنهاد می‌شود.

[Saber-j]

چقـدر سریال خوبیـه ، چقدر کیفیت بالایی دارــه.خیلی کیـف کردم و از تـک تـک لحظاتـش لذت بـردم.بهـترین سریال تینیجریـه که من تا به حال دیدم.یک تصویـر حساب شده و غـیر کلیشه ای از چگونـگی تفکر دو نوجوان در مورد جهـان.اینکـه چگونه به بقیه دنیا اهمیت نمیدن و عاشق حال خودشون هستن و شرایط جدید رو به روشی متفاوت که هیچ کس انتظار نداره اداره می کنن.دختر و پسر نوجوان سریال ، بانی و کلاید مدرن تلویزیونن.هر دو از زندگی خودشون ازرده خاطر شدن و میخوان که از این غل و زنجیر و قفسی که در اون اسیر شدن ، رها بشـن.دیالوگ ها به خوبی کار شده و در شخصیت پردازی موفقن.نمونه اون حرف های ساده و پیش پا اقتاده ای که بین دو شخصیت رد و بدل میشه پوچی و افسردگی اونها رو میرسـونه.یکی از دلایل اصلی کیفیت خوب سریال فیلمبرداری و قاب بندی های دقیقشه که یک فضای پارانویایی و عجیب و غریب خلق کرده.سریال تلفیق هنریِ آثار بریتانیایی(واقع گرایی ، درشت خویی ، دیالوگ ها و بازی های صادقانه) و آثار امریکایی(رنگارنگ ، سرگرم کننده ، جذابیت ، سفر های جاده ای پر ماجرا)‌ـــه.سریال داستان محور نیست و روی پیرنگ تمرکز نداره ، بلکه سرمایه گذاری خودش رو بر روی شخصیت ها خرج کرده و دلیل اصلی اشتیاق بالای بیننده برای دیدن قسمت های بعدی نه کلیف هنگر های پایان هر قسمته ، بلکه همدلی و لمس کارکترهاست که موجب این اتفاق میشـه.«The End of the F***ing World » هم شوخ طبعـه ، هم ترسناکـه ، هم شیرینه ، هم غمگینـه و هم خنده دار ؛ معجونیـه کم یاب که به هیچ وجه از دستش ندید.

[bayani]

یه سریال دوست داشتنی با بازیها و داستان و عشقی متفاوت
درگیری ذهنی و نگرش متفاوتشون رو خیلی دوست داشتم و هیجان بسیار خوبی داشت واسه ادامه دادن
انتخاب موزیک بی نظیر .لوکیشن عالی .تایم 20 دقیقه ای هر قسمت
تمام 8 قسمتشو یه جا دیدم و خیلی جذبش شدم
دختره فکر نمیکردم 28 سالش باشه
این همون سیدی میدونه بره چه سریالایی رو ترجمه کنه ناقلا

[Luca Brasi]

تا بحال شده به جای "راسته گوساله" و "پنیر" و "کره" و "فیله مرغ" خلاصه چیزایی که خیلی لذیذن (و به طبع ترکیبشون لذیذتره) غذایی بخورید که فقط شامل : لوبیا سبز و هویج و نخود و اسفناج باشه اما "به همون اندازه ی ترکیب اول لذت ببرید" ازش؟ سریال end of فلان دقیقا یه همچین جایگاهی رو داره بین 90% سریال های تین ایج ـری که تا بحال ساخته شده "اگر قرار بود ملودرام تعریفی داشته باشه" مطمئنا "کاراکترهای این سریال دو نمونه ی بی نظیر بودن" برای تعریفش تدوین سریال نقطه ی قوت که خیلی سوسکی و پنهان "به جا" کات میخوره زمان سکانس ها خیلی خوب درنظر گرفته شده که اگر میخواست هر اپیزود بیشتر از 20 دقیقه باشه مطمئنا "این یونیک" بودن رو از دست میداد و میشد یه سریال معمولی حوصله سر بر

[Luca Brasi]

با اینکه اِلِمان های اصلی یه فیلمنامه دکوپاژ شده "زاویه فیلمبرداری" و "اندازه نما" و ... است ولی از نظر من "مهم ترین اِلِمان یک فیلمنامه دکوپاژ شده" موسیقی متن اونه به این صورت که کارگردان و آهنگساز کنار هم بشینن و کارگردان برای هر فصل از فیلمنامه (سکانس) بگه چی میخواد! هیچی مثل یه "موزیک خوب" نمیتونه تاثیر گذار باشه حالا اگر این موزیک رو یک نمای حساب شده (از نورپردازی و میزانسن ها بگیرید تا اندازه نما و ...)سینک بشه اینطوری تماشاگر جادو میشه حین تماشا دقیقا همون اتفاقی که حین دیدن این سریال رخ میده! حالا اتفاق جالب چیه؟ کارگردان از "موزیک بیکلام" استفاده نمیکنه و طی یه سنت شکنی برای هر سکانس از یه موزیک باکلام استفاده میکنه! که این حرکت کارگردان نشون میده که "چقدر به کار خودش ایمان داره" و قبل از جلورفتن دوربین داستان رو با "وسواس تمام و کامل" برسی کرده اولین بار که "جیمز" و "الیسا" باهم آشنا شدن رو به یاد دارید؟ الیسا گفت دستت رو بمن بده ولی نه اون دسته عجیب و غریبت رو تو اون نمای بسته شاهد یک جریان رومانتیک بودیم که بوی تباهی میداد و همونطور هم شد در انتها بازهم همون میزانسن تکرار شد اما اینبار برای الیسا دست سوخته ی جیمز عجیب و غریب نبود تو این میزانسن بوی یک آغاز دوباره میاد - آغازی جدید و سازنده به دور از هر "تباهی" پ.ن: اصلا فکر نمیکردم انقدر سریال خوبی باشه ایکاش بیشتر ادامه میداشت بدجور معتادمون کرده بود :-)