بزرگی این دنیا به کوچیکی فکر ماست
پاسخ : **گفت و گو با طعم تئاتر** لذت تماشا را با ما به اشتراک بگذارید
50/50
بازی می کنیم تا زنده بمونیم
زنده بمونیم تا به بازی بگیریمون
به بازی بگیریمون تا به حد مرگ شکنجه بشیم
به حد مرگ شکنجه بشیم که زنده بمونیم
زنده بمونیم تا هر لحظه بارها بمیریم...
پنجاه پنجاه حدودا یک هفته پیش به تماشا نشستم کار دلنشینی بود با همه تلخی و سیاهی که داشت احساس رضایت به تماشاچی میداد
مرتضی اسماعیل کاشی اکثر کسایی تئاتر دنبال میکنند میشناسد چه در مقام بازیگر و چه استاد و در مقام کارگردان جایگاه ویژه ای داره .
پنچاه پنجاه تئاتری که با نگاه به نمایشنامه خودی و غیر خودی برشت بر روی صحنه رفته
زن و مردی که پس از فرار از اردوگاه کار اجباری آلمان ها پس از سالها دوباره به آن مکان برگشته اند ، مکانی که حالا تبدیل به موزه شده و خاطرات اون روزهای سیاه برای این دو نفر تداعی میکنه.
در واقع این تئاتر نمایش در نمایش ، زندانیانی که مجبور به بازی در جهت راضی کردن کارگردان کار که همون رئیس زندان میباشند.
جامعه ای که در داخل این نمایش به تصویر کشیده شده به دو گروه کله گرد و کله تیز تقسیم شده اند و توسط دیکتاتوری پر قدرت که همون رئیس زندان اداره میشوند
هر قسمت نمایش که بر خلاف خواست و میل این دیکتاتور باشه عوض میشه و با دخالت های که انجام میده نمایش به سمت و سویی که باب میلش میبره.
.
.
مرتضی اسماعیل کاشی با تیزهوشی جامعه ی کنونی ما و مشکلات گریبانیگر مردم با استفاده از این فرمت به بهترین شکل نمایش داده و نقدهایی جسورانه ای به این جامعه وارد کرده.
جالب بدونید بیشتر از هیجده ماه صرف تمرین و آماده سازی برای اجرای این تئاتر شده و الان بیشتر از سه ماه که این نمایش بر روی صحنه است و کماکان با استقبال خوب مخاطبان همراه
نمایشی که تعداد زیادی پرسوناژ داره و با وحود حرکان فیزیکال و پرفورمنسی که در سرار کار وجود داره بازیگران هماهنگی قابل توجه ای دارند.
بازیگرانی که به بهترین شکل خودشون با ریتم موسیقی و نورپردازی بی نظیر کار هماهنگ کرده اند
علاوه بر اون طراحی لباس ها و گیریم کاراز کیفیت بالایی داره.
به چشم دیدم که بازیگران بر روی صحنه نمایش زندگی میکنند ...
با کیلیک روی آیکون بالا اطلاعات خرید برای شما نمایش داده میشه