عظمت این مدال نه اینجا که حسن یزدانی گودیف ای رو برد که اجازه نداده بود جردن باروز که تو این چندساله بخصوص المپیک لندن و جهانی پارسال لاس وگاس یه دنیا حریفش نبود ازش یه زیر بگیره و تو انتخابی تیم روسیه دنیس چارگوش رو برده بود (برنده 7 مدال جهانی و المپیک و تنها کسی که باروز حریفش نشده بود تا قبل ریو) بلکه اولین طلای ایران تو کشتی آزاد بعد طلای سیدنی علیرضا دبیر که 16 سال ازش میگذره و تبدیل شدن به جوون ترین مدال آور تاریخ کشتی در المپیک ـه با 22 سال سن
چی بگیم واقعا. یه سال بیای تو این وزن و طلای المپیک! از لحظه لحظه حضورت رو تشک لذت بردیم "پهلوون"... فکر کنم یه افسانه ای مثل بوایسار سایتیف کارشو شروع کرد
امروزم کمیل قاسمی رو داریم که هرچند با حاشیه های زیادی نماینده مون شد اما کشتی گیر بزرگیه و در نبود آرتور تایمازوف میتونه برنز لندن رو حتی به طلا تبدیل کنه
علیرضا کریمی هم هست. شاید امید خاصی بهش نباشه اما کشتی ایران همواره با رو کردن یه استعداد دنیا رو شگفت زده کرده. امیدوارم این جوون هم شایستگی شو نشون بده. هر چند عبدالرشید سعد اله یف با 20 سال سن و 2 طلای جهان اخیر و یه خروار طلا دیگه اونجاست!
2 رنک یکمون در تکواندو حذف شدن... اما سجاد مردانی میتونه با غیرت کردی خودش ناکامی ها رو جبران کنه...
یه ذره هم درباره فرنگی حرف بزنیم. اتفاقات زیادی افتاد که نتیجه المپیک قبل تکرار نشه. عوض شدن قوانین مسابقات در مقایسه با سیستم متفاوت قوانین لندن و پررنگ شدن "سلیقه" و اختیار داور تو برنده و بازنده کردن یه کشتی گیر. تمرینات سخت و سنگین که باعث شد کشتی گیرهای ما بعد یه مسابقه بدنشون خالی کنه. فرصت کم بنا برای جمع و جور کردن تیم و عدم برگذاری مسابقات انتخابی در همه وزن ها یا توجه نکردن به نتایج این مسابقات و ... اما اینو بدونیم کشتی فرنگی ما تا قبل لندن "هیچ نبود" جز درخشش هر چند وقت یک بار تک ستاره ها و سوریان! اگه انتظاری هم بود از شاهکار بنا و کشتی گیرامون تو لندن نشأت گرفته بود. پس خودش بهتر از هر کسی همه چیز رو میدونه و میتونه ما رو برگردونه به نوک قله ای که خودش تو کشتی فتح کرد
هر چند سهمیه رو سخت و تو آخرین فرصت بدست آورده بود ولی تو استانبول کشتی های همیشگی ش رو گرفت و امیدوارمون کرد
سوریان با کمتر از نصف توان فیزیکیش هم نشون داد "کشتی گیر بودن" یعنی چی، مثل ترسوها بازی رو نبست. تو هر دو تا کشتی ش تو 3 دقیقه اول حریفاشو رسما لوله کرده بود، ولی خوب مصدومیتای این چند وقت و سن و سالش و البته وزن کم کردنای همیشگی قبل اکثر مسابقاتش دیگه توانی نذاشت براش
من که کیف کردم دیدمش رو تشک، چون "مثل همیشه" هر چی داشت گذاشت و تو پست قبلی هم گفتم قبل از هر چیز حس و حال تماشای جنگندگی و تعصب و مبارزه های "جانانه" پهلوونامونه که وصف ناشدنیه، هر چند انتظار طلا داشتیم ازش اما اصلا هم برای من مهم نیست که اولین بازیشو باخت یا اینکه مدال نگرفت! تا قبل از سوریان شاید فقط یه طلای جهانی حسن رنگرز بود که برای مدتی به دنیا فهمونده بود ما هم کشتی فرنگی داریم! هر جای دنیا که صحبت از نابغه کشتی فرنگی میشه همه فقط و فقط یک اسم یادشون هست و میمونه. یک نام و اون هم "حمید سوریان"
خدانگهدار یکی از شکوهمندترین اتفاقات تاریخ ورزش ایران