House of Gucci، آخرین دوئل و سریال Raised by Wolves سالی پربار را برای ریدلی اسکات رقم زدند. اگر به مخیله خودم رجوع کنم Kingdom of Heaven یا Gladiator نامهایی هستند که برای من ریدلی اسکات را تعریف میکنند. او روم باستان و جنگهای صلیبی را به خوبی برایم مجسمسازی کرده به گونه ای که شاید درکم از آن زمانها بدون مطالعه کتاب به همین هنر او محدود شود. خلاصه ریدلی اسکات متخصص ساخت اینگونه فیلمهاست.
اما آخرین دوئل روایت مدرن شده افکاریست که ماکسیموس را برایم ترسیم کرده و سفر گونه بودنش مرا بیاد Balian و آن ماجراجوییش انداخته است. آخرین دوئل به بررسی و نمایش آخرین دوئل در خاک فرانسه میپردازد جاییکه مردی به دنبال غرور از دست رفته اش شکایت به شاه میبرد و طلب عدالت میکند...
فیلم برایم به چندین تکه مختلف تقسیم میشود، اول سه روایتش و جزئیاتی که منجر به پرده آخرِ نه چندان خوش میشوند، دوم بازگشت اسکات به اصلش و سوم پیچشی که کاملا بیننده را مبهوت میکند. البته نقصهای انگشت شماری نیز برایش قابل اشاره است ولی من چندان لذتی از بازگو کردن آنها نخواهم برد. همکاری بن افلک و مت دیمون در نویسندگی این فیلم نیز قابل اشاره است و به نظر هر دو سهم مهمی در زیبایی اثر پایانی داشتند.
فیلم با شروعی هیجانانگیز به زندگی در قرن های مورد علاقه ام می پردازد،
جنگ، خون، شمشیر و مردانی که برای مکنت و احترام از هیچ چیزی فروگذاری نمیکردند، آخرین دوئل بخشی از زندگی پادوهای شوالیهها را نشان میدهد که درگیر زندگی سیاستمداران وابسته به شاه میشوند و پس از جنگ و دلاوری حالا باید مشق سیاست را هم از سر بگذرانند، شاید برخی از انسانها هیچوقت برای زندگی بدون جنگ ساخته نشدند و ذره ای انعطاف نسبت به سختیهای آن نشان نمیدهند در عوض برخی دیگر غرق در آن میشوند و برای هر ثانیهاش جان میدهند. اینست داستانی که اسکات درصدد ترسیم برای مخاطب عادیست، ناگهان ریتم روایتش را مدرن میکند و به نیمه دیگری از انسانها میپردازد و داستان را از دید آنها روایت میکند. بازی دلنشین Jodie Comer چنان که در
Help نیز نبوغ او را دیدیم، به بخش سوم داستان کمک شایانی میکند و زمانی که داستان با صدا و صورت او جمع و جور می شود و به انتها میرسد مخاطب یکه می خورد و منظور اصلی اسکات را متوجه می شود، توهم مردانگی و قهرمان پنداریشان چگونه می تواند همه چیز را تحت الشعاع خودش قرار دهد.
آخرین دوئل در مجموعه آثاری قرار میگیرد که به دنبال تزریق روایتی از دید زنان به بدنه سینماست اما نه مثل Nomadland، بانو مک دورمند دارد نه داستانش چندان تاثیرگذار است ولی به هر حال
هنر اسکات در نمایش دادن عمق موضوع به مخاطب، آخرین دوئل را از سخافت این روزهای سینمای غرب و روایتهای زنانهاش متمایز میسازد.