»» خیلی سالها پیش بود حدودن صد سال پیش،نه شایدم یه خورده دیرتر بالای صد سالی میشه همه چی از این کلبه ی کوچیک شروع شد زمان زیادی بود که "کرومیتسو" تو این آلونک زندگی میکرد و اين آلونك فقط يك قانون داشت اونم اينكه هيچ وقت به داخل اتاق "كروميتسو" نبايد نگاه كرد ...
انيمه زياد ديديم با گونهها و ژانرهاي مختلف علمي تخيلي و مكا و بزرگسال و نوجوونپسند و ومپاير. با داستانهاي مختلف و غيرتكراري و تكراري شاعرانه و غيرشاعرانه و باقهرمان و بيقهرمان و ناميرا و اپيزوديك و يه عالمه جنس و ناجنس ديگه. با نام و عنوانهاي نامتعارف
Hellsing و
Claymore و
Berserk و
Shingeki no Kyojin و ... حالا نوبت به
Kurozukaيي ميرسه كه مثل و شبيه تمام اينهاست و تلفيقي از دنياي همهي ژانرهاي "دارك"پسنده ولي در عين حال با همهشون فرق داره و يه مجموعهي كاملن مستقل و متفاوته. متفاوت از اين لحاظ كه "عدم قطعيت" در داستان تا آخرين لحظه شما رو رها نميكنه. عدم قطعيت به اين معنا كه هيچ چيز تا فينال يا حتي بعد از فينال مجموعه
(اين ادعا خيلي گنده است!) مشخص و قطعي نيست ممكنه همه چيز مثل حباب تو خالي باشه و زود از بين بره و دائم شما از خودتون ميپرسيد اين خياله يا واقعيت اين خوابه يا بيداري؟!. رفت و برگشتهاي زماني و مكاني كنترل شده
1 و دقيق هم اين "قطعي" نبودن رو بيشتر كرده و به همين خاطر هيچ وقت نميشه مرز بين واقعيت و خيال و گذشته و حال و آينده رو فهميد يا بهتره بگم "حدس" زد. مثلن "كرو" به عنوان قهرمان 10 بار توي دنيايي كه خودش "خيالي" توصيفش ميكنه، كشته ميشه ولي در "واقعيت"ي كه ما ميبينيم اون 10 بار از مرگ نجات پيدا ميكنه. و وقتي ما
(مخاطب) توي اين برزخ گير ميكنيم تازه به حرف "سانيوا"
(پيرزن دانا) ايمان مياريم:
[ حتي در وجود من (انسان) هم خدا هست. ]
Kurozuka هم مثل همهي اون انيمههايي كه اسم بردم به يه اصل اعتقاد داره اونم اينكه "قهرمان" رو بايد كشت يا شكنجه كرد. يا به قول معروف "نابرده رنج گنج ميسر نميشود". به همين خاطره كه "كرو" به عنوان كسي كه سرنوشت دنيا توي دستش قرار گرفته مثل همهي قهرمانهاي كليشهايي و زور و بازوي عجيبي هم داره مثل همهي قهرمانهاي كلاسيك ولي توي قسمت اول "سر از تن" همين قهرمان جدا ميشه به همين راحتي. يعني روبهرو كردن مخاطب با قهرمان جوان خوشسيمايي كه حالا "سر" نداره! به نظرم اين ايدهآلترين "مقدمه" براي تعريف و روايت يه داستان قهرمانمحوره.
Kurozuka از اون انيمههاييست كه توي 12 قسمت تمام ميشه و باخيال راحت و بدون نگراني ميشه رفت سراغش و تمام اين 12 قسمت رو بلعيد (از شدت سرگرمكننده بودن) ولي اين "ظاهر" قضيهست چون
Kurozuka تازه بعد از پايان قسمت دوازدهم شروع ميشه. به اين خاطر كه هنوزم هيچ چيز "قطعي" نشده و به قول معروف "برداشت آزاد"ه. ممكنه يكي مثل من همهي اين داستان رو عواقب يه وسوسهي شيطاني و چشمچروني
(Peeping Tom) و زيرپا گذاشتن قوانين برداشت كنه يا يكي ديگه "حسادت" يا يكي ديگه داستاني عاشقانه و ... به هر حال اين انيمه از اين لحاظ
(درك محتوا) شايد يه مجموعهي "ناتمام" باشه و بشه تا يه مدتي در موردش خوند و شنيد و حرف زد و بحث كرد
2 ...
(بازم ميگم شايد)
امتیاز:
7.5
----------------------------------------------
1.در مورد اين رفت و آمدهاي زماني: شما براي اينكه فرق كنترل شده و كنترل نشدهي اين "ايده" رو متوجه بشيد فقط كافيه 5 قسمت اول انيمهي "باكانو"
(Baccano) رو تماشا كنيد. يعني تنها كافيه به يك نمونهي بد، به اسم "باكانو" مراجعه كنيد تا خودتون توي تشخيص خير و شر اين ايده متخصص بشيد. قطعن "باكانو" يه نمونهي افراطي استفاده از اين ايدهست وقتي كه ديگه داستان اهميت نداره و اين رفت و آمدهاي دائمي
(در هر قسمتي بالاي 4بار بين گذشته و آينده و حال جابهجايي صورت ميگيره) بر داستان ارجحيت پيدا ميكنه و خودش ميشه "اصل مطلب" نه ابزار و وسيلهايي براي اصل مطلب.
2. البته همه این حرف ها بدون تحویل گرفتن "مانگا" به عنوان مرجع اصلی، ناقصه. حتمن باید ابتدا مانگا رو خوند و بعد مقایسه کرد.