سینمای وحشت | (بحث و تبادل نظر)

[Irag]

مي‌توان گفت اولين‌بار اين آلماني‌ها بودند كه به ترسيدن در سينما تشخص و كاراكتر بخشيدند، با خلق مكتبي به نام اكسپرسيونيسم، با كاراكترهايي مثل دكتر كاليگاري، نوسفراتو و فاوست و نورپردازي‌هاي تند پر از كنتراست كه به هر شي‌ء، موجود و قصه‌اي مي‌توانست كيفيتي رازآلود، مبهم و دلهره‌زا ببخشد و با استعدادي كه ريشه‌هاي آن را شايد مي‌بايست در فضاي گوتيك امپراتوري بوهمي با جنگل‌هاي انبوه تاريكش و دانشگاه‌هاي كهن مرموزي كه در آنها موجوداتي مثل دكتر فاوست و دكتر فرانكشتين مي‌آموختند كه چگونه باهستي دربيفتد و به عالم‌بودن و جادوگري هر دو متهم بودند، جست‌وجو كرد. اكسپرسيونيست‌ها شايد ادامه‌ي منطقي اين ميراث در عصري بودند كه تصوير و دوربين حرف اول را مي‌زد. آدم‌هايي مثل وينه و مورنائو به عنوان جادوگران عصر جديد، شايد زودتر از ديگران و قطعا زودتر از آمريكايي‌ها ارزش ترسيدن و دلهره را در بارآوري هنر جديد درك كردند و راه نمايش آن را به شكلي مؤثر يافتند. سال 1931 هنگام اولين نمايش دراكولا 28نفر در سالن سينما از ترس بيهوش شدند! و استوديوها راه جديد اعمال قدرت را بعد از عشق، جنايت و موسيقي، در وحشت و دلهره رديابي و كشف كردند: مي‌شود مردم را با انتخاب و اختيار خودشان رهره‌ترك كرد و بابتش از آنها پول گرفت. ترسناك‌ها شايد از اين نظر بزرگ‌ترين قربانيان هاليوود باشند. با آغاز دهه‌ي 60 هيولاها و ترس‌ها تغيير ماهيت دادند. دروني، خانگي، نزديك، واقعي، در دسترس و كم‌هزينه شدند. ساخته‌شدن‌ "رواني" در 1960 با داستان ساده‌ي شهري، ساختار نيمه‌تجربي، پروداكشن ارزان و فروش بالايش راه را براي شكوفايي سينماي ارزان ترسناك باز كرد و در عين حال تهديد و بي‌رحمي موجود در دل زندگي را به روي پرده آورد. ترسي كه آدم‌هايي مثل هيچكاك و پولانسكي با آثاري مثل "رواني"، "انزجار" و "مستاجر" به تصوير مي‌كشيدند هيچ ربطي به قصرهاي مخوف و ارواح خبيث و هيولاهاي برخاسته از عمق اقيانوس نداشت. ترس در اين قصه‌ها كيفيتي مبهم با منبعي نامعلوم و نديدني داشت. بيشتر از جنس دلهره و تشويش بود. از طرفي با ظهور آدم‌هاي با استعداد و سينمابلد و خوش‌ذائقه‌اي مثل اسپيلبرگ،ريدلي‌اسكات و جاناتان دمي شاخه‌ي ترسناك‌هاي كلاسيك كه هيولاها،ارواح و قاتل‌ها به هر حال در آن حرف اول را مي‌زدند. شكلي آبرومندانه، حرفه‌ايي و نه ساده‌انگارانه به خودش گرفت. "سكوت‌بره‌ها"ي جاناتان دمي در 1990 اولين فيلم اين ژانر را كه توانست پنج جايزه‌ي اسكار را از آن خودش كند، رقم زد و "ديگران" آمنابار با فضاي گوتيكش شايد بازگشتي بود هر چند پر‌رزق و برق به ميراث اسلاف آلماني‌اش در اولين دهه‌هاي سينما. ترسناك‌ها هنوز از ژانرهاي محبوب سينما و البته همچنان شهروندان درجه دوم آن هستند. [Slasher] »» در تعريفي ساده، اسلشر به آن دسته از فيلم‌هاي ترسناك اطلاق مي‌شود كه در آنها قاتلي اغلب روان‌پريش با اشيايي تيز و برنده‌ مانند دشنه، چاقو يا حتي اره‌برقي به جان قربانيان خود مي‌افتد. گرچه واژه اسلشر كه‌ گاه در مورد تمام فيلم‌هايي كه استفاده فزاينده‌اي از خشونت گرافيكي مي‌كنند به كار مي‌رود اما نبايد فراموش كرد كه دو عنصر قاتل روان‌پريش و استفاده از آلت‌قتاله برنده در اين فيلم‌ها نقشي كليدي بازي مي‌كنند. فيلم‌هاي ترسناك اسلشر به دليل صحنه‌هاي خونين و دلخراش خود بيشترين انتقاد را متوجه ژانر ترسناك كرده‌اند و شايد به همين دليل تنها در برهه‌هاي زماني خاصي توانسته‌اند به اقبال عمومي دست پيدا كنند. اولين فيلم‌هاي مهم اين ژانر در سال 1960 با دو فيلم تاثيرگذار "چشم‌چران" و "رواني" پا به ميدان گذاشتند. اما اسلشر پر مخاطب و محبوب در سال‌هاي بعد با فيلم‌هاي "هالووين و جمعه سيزدهم" عرض اندام كردند. ساخت فيلم خوش‌ساخت "جيغ" در سال 1996 باعث رونق دوباره اين زير‌ژانر در دهه 90 شد. در دهه 2000 "الي‌راث" از فيلمسازان پيگير زير‌ژانر اسلشر است. »» آثار شاخص: Psycho 1960 / The Texas Chainsaw Massacre 1974 / My Bloody Valentine 1981 / Hostel 2005 [Splatter] »» اسپلترها از ساختارشكن‌ترين و بي‌پرده‌ترين فيلم‌هاي ترسناك هستند كه به قول منتقد فيلم "مايكل آرنزن" سعي مي‌كنند خون و خون‌ريزي اغراق شده را به چشم يك شكل هنري ببينند و با استفاده از جلوه‌هاي ويژه ظاهري جذاب براي صحنه‌هاي خشن خود طراحي كنند. در اين فيلم‌هاي اغلب زيرزميني، ناهنجاري‌هاي اخلاقي و اجتماعي جزو مضامين كليدي به‌شمار مي‌روند و اين مضامين معمولا به شكلي بي‌محابا به تصوير كشيده مي‌شوند. واژه "اسپلتر" اولين‌بار به‌وسيله جرج‌رومرو در مورد فيلم "سپيده‌دم‌مردگان" (1978) استفاده شد كه يكي از فيلم‌هاي مهم ژانر ترسناك هم به شما مي‌رود. »» آثار شاخص: Night of the Living Dead 1968/ Re-Animator 1985 /Dawn of the Dead 1978 /Army of Darkness 1992 [Giallo] »» ايتاليا هم از كشورهايي است كه در سينماي وحشت صاحب سبكي مختص به خود موسوم به "جالو" است. جالوهاي سينمايي ريشه در آثار ادبي جالو دارند كه از دهه 1920 به تاثير از آثار پليسي و جنايي نويسندگان صاحب‌نام بريتانيايي و آمريكايي، كساني مانند آگاتاكريستي، الري‌مك‌كوئين، ادمك‌براين و ريموند‌چندلر در فضاي ادبي ايتاليا پا گرفتند و اغلب به همت موسسه ماندادوري در قالب كتاب‌هاي ارزان قيمتي با جلد زردرنگ منتشر مي‌شدند. وقتي "ماريو‌ باوا" در سال 1963 فيلم "دختري كه زياد مي‌دانست" را با الهام از "مردي كه زياد مي‌دانست." هيچكاك كارگرداني كرد به عالم سينما هم راه يافت. "داريو‌ آرجنتو"، "لوچيو فالچي"، "سرجو مارتينو"، امبرتولنزي و البته ماريو باوا فيلمسازاني بودند كه در دهه 60 و 70 ابتدا با اقتباس از آثار ادبي جالو و سپس با نگارش فيلمنامه‌هاي نه‌چندان منسجم آثار ترسناكي را كارگرداني كردند كه بيش از هر چيز به ميزانسن و اسلوب‌هاي بصري متكي بودند. »» آثار شاخص: The Bird with the Crystal Plumage 1970 / Deep Red 1975 / Blood and Black Lace 1964 [Zombie Movies] »» طبق افسانه‌هاي اقوام ساكن در هائيتي و كشورهاي حاشيه درياي كارائيب، زامبي‌ها به انسان‌هاي فاقد عقل و بدون روحي گفته مي‌شود كه بعد از مرگ جسمشان به تسخير نيروهاي جادويي درمي‌آيد و مي‌توانند به وسيله گاز گرفتن و از طريق بزاق دهان خود، افراد سالم را نيز به زامبي تبديل كنند. زامبي‌هاي افسانه‌ايي پيش از آنك هبه فيلم‌هاي سينمايي پا بگذارند در فرهنگ عامه به‌خصوص ادبيات ترسناك به‌رسميت شناخته شده بودند تا اينكه در سال 1932 براي اولين بار در فيلم "زامبي سفيد" با بازي بلالو‌گوسي به حوزه سينما هم پا گذاشتند. اما اين "جرج رومرو" بود كه با فيلم "شب ‌مردگان زنده" و دنباله‌هاي آن تعريف جديدي از زامبي‌ها ارائه داد و با خون آشام نشان دادنشان وجهه هيولاهايي آخرالزماني به آنها بخشيد كه تا سال‌ها در ديگر فيلم‌هاي ترسناك هم پابرجا ماند. »» آثار شاخص: Day of the Dead 1985 / I Walked with a Zombie 1943 / Zombie 2 [J-Horror] »» ساخت فيلم‌هاي ترسناك در سينماي ژاپن از سال‌هاي ابتدايي تاريخ سينما رواج داشته است و فيلمسازان ژاپني همواره متأثر از داستان‌هاي روح‌محور ادبيات ژاپن كه در زبان ژاپني "كوايدان" ناميده مي‌شوند فيلم‌هاي ترسناك پرشماري كارگرداني كرده‌اند. جي-‌هارور واژه‌اي است كه در فرهنگ‌هاي سينمايي به سينماي ترسناك ژاپن اطلاق مي‌شود اما بيشتر در مورد فيلم‌هايي در سينماي ژاپن به كار مي‌رود كه توجه ويژه‌اي به ترس‌هاي روان‌شناختي متأثر از روح‌ها و اجنه دارند. گرچه جي-هارورها از سال‌ها پيش در سينماي ژاپن حضور داشته‌اند مثلا "اگتسومونوگاتاري" 1953 و "كوايدان" 1964 اما موفقيت بي‌سابقه فيلم "حلقه" در سال 1998 زمينه‌ساز تجديد حيات آنها شد؛ تجديد حياتي كه استقبال استوديو‌هاي آمريكايي را به همراه داشت و به بازسازي تعدادي از اين فيلم‌ها در هاليوود انجاميد. »» آثار شاخص : Ring 1998 / The Happiness of the Katakuris 2002 / Kaidan 1964 / The Sinners of Hell 1960 [K-Horror] »» سينماي كره در سال‌هاي قرن بيستم تا حدي زيادي از بحران‌هاي سياسي و اجتماعي خاصي مانند اشغال كره توسط ژاپن، و جنگ كره تاثير پذيرفته و به همين دليل تاريخ پر افت و خيزي داشته است. اما از اواسط دهه 1990 كره‌جنوبي برخلاف كره‌شمالي توانست با خلق يك زبان سينمايي جديد و ميدان دادن به فيلمسازان نوگرا چهره منحصر به فردي از سينماي كره به نمايش بگذارد كه فيلمسازاني مانند پارك‌چان‌ووك و كيم‌كي‌دوك از سرآمدان آن به شمار مي‌روند. كي‌هارورها مانند ترسناك‌هاي ژاپني بيشتر با مضامين روان‌شناختي مرتبط هستند و با تكيه بر قصه‌ها و افسانه‌هاي فولكور آسياي شرقي داستان‌هاي اغلب روح‌محور خود را پيش مي‌برند در مهم‌ترين كي-هارورهايي كه در سال‌هاي اخير ساخته شده‌اند مانند "افسانه دو‌خواهر" 2003 ردي از خشونت افسارگسيخته به چشم نمي‌خورد و در عوض بار اصلي فيلم بر دوش فضاسازي گذاشته شده است. »» آثار شاخص: A Tale of Two Sisters 2003 / Phone 2002 / The Quiet Family 1998 / Hansel and Gretel 2007 »» منبع : ويژه‌نامه سينما تلويزيون همشهري‌ماه (24)، شماره‌ي 70 و 39 »» پ.ن2 : برخی تاپیک‌های دوست و برادر: دگما 95 / موج نو / سینما جنگ / سینما عاشقانه /سینمای وسترن / سینمای ژاپن

[kingnessi]

داستان: زن جوونی برای یه مصاحبه کاری میره دیترویت و قراره توی یه خونه اجاره ای بمونه اما... هر چند وقت یکبار یه همچین فیلمی میاد و دلِ طرفدارای ژانر رو میبره. نحوه روایت رو دوست داشتم. چند پرده ای کردن روایت باعث شد به اون المان غافلگیری فیلم اضافه بشه. نکته مهم و خوب این فیلم اینه که قصه گو و مبتنی به روایته و همینم باعث میشه مخاطب عام رو جذب کنه. البته بعضی جاها از دایره منطق خارج میشه که به نظر من برای ژانر وحشت آنچنان اولویتی نداره و اینکه این بی منطق بودن هم آنچنان زننده و زیاد نیست. فیلمنامه و ایده اولیه خیلی خوبه جوری که میشه سرمایه گذاری خوبی روش انجام داد و چندتا پیش درآمد و چندتا قسمت دیگه هم ادامه ش داد. فیلم چرخش های داستانی و غافلگیری های زیادی داره اما بزرگترین غافلگیریش کارگردانی درجه یکشه. هر پرده از فیلم در عین شباهت با استایل خاصی کارگردانی شده؛ این فیلم نشون داد یه کارگردان خوش استعداد دیگه به سینما و بخصوص ژانر وحشت اضافه شده. بازیگری خوبه بخصوص نقش اول که نشون داد اسکریم کویینِ کاربلدی عه. Barbarian غافلگیری بزرگ امسال بود.

7/10

[kingnessi]

داستان: یه کارگردان آماتور با دیدن کلیپی توی اینترنت درمورد مسائل فراطبیعی کنجکاو میشه و تصمیم میگیره در این مورد یه مستند بسازه. مجموعه فیلم با کیفیتیه. بزرگترین نقطه قوت این مجموعه اینه که حالت مستندِ خودشو حفظ میکنه و هیچوقت زیاده روی نمیکنه؛ علاوه بر این شخصیت مرکزیش حرف نداره و بیننده رو با خودش همراه میکنه. داستانش یه مقداری از قسمت سوم یا چهارم به بعد روتین و تکراری میشه ولی بازم ارزش دنبال کردن رو داره.(توی دو قسمت آخر بهتر شده) موسیقیش واقعا عالیه. The Blackwell Ghost از اون فیلمای کمتر دیده شده و خوب ژانر وحشته.

پ ن:
تا الان هفت قسمت از این مجموعه پخش شده که قسمت هفتمش تقریبا یک ماه پیش منتشر شد.

[kingnessi]

داستان: سه سال بعد از وقایع قسمت قبلی، خانواده سونو توی یه مجتمع آپارتمانی وسط بیابون زندگی میکنند. خلاقیت و کیفیت فنی، ایرادات داستانی رو پوشش میده. مشخصه ایده درست و حسابی ای برای قسمت دوم وجود نداشته و در نتیجه همون قسمت اول رو دوباره ساختن. کل پلات همونه فقط میزانسن تغییر کرده. انور به طرز استادانه ای از فضا استفاده کرده و این مجتمع آپارتمانی تبدیل شده به بزرگترین برگ برنده ی این فیلم. سکانس های ترسناک هم خوبن و چندتا سکانس جذاب ساخته. نحوه حرکت دوربین توی ساختمون و نورپردازی فوق العاده ست و در کنار اون موسیقی هم به ترسناک بودن فضاسازی کمک زیادی کرده. Satan's Slaves 2: Communion ادامه ی شایسته ایه و قطعا دیدنیه.

6.5/10

[kingnessi]

داستان: شش دانش آموز برای انجام پروژه کارآموزی به یک روستای دورافتاده میرن. از لحاظ کیفی تو مقایسه با آثار کارگردانانی مثل جوکو انور، تیمو جایانتو و کیمو استامبول سطح پایین تری داره. از لحاظ داستانی با اینکه اونطور مهندسی شده و با جزئیات نیست ولی داستان گرم تر و ساده تری داره، از اون مدل قصه های جذابی که معمولا سینه به سینه نقل میشن و توی فرهنگ جامعه جا میوفتن. گروه بازیگراش خوبن و کارشونو خوب انجام دادن و از لحاظ فنی هم قابل قبوله اما همونطور که گفتم، داستان مهمترین ویژگی این فیلمه. KKN di Desa Penari فیلم خوب و دوست داشتنی ایه.

6.5/10

پ ن:
ایشون پرفروش ترین فیلم تاریخِ اندونزی هستن.

[kingnessi]

داستان: بی بی سی توی هالووین سال 1992 یه برنامه زنده رو روی آنتن برد که کل بریتانیا رو شوکه کرد. این برنامه در واقع مستندی بود درباره ی خانواده ای که ادعا میکردن اتفاقات فراطبیعی ای رو تجربه میکنن... ایشون یکی از مهجورترین فیلمها بین طرفداران سینماست با اینکه عملا یکی از اولین های زیرژانر Found footage و ماکیومنتاری های ترسناک محسوب میشه. چیزی که این فیلم رو متمایز میکنه نزدیک بودنش به واقعیته؛ اونقدر واقعی که کل بیننده ها باورش کردن و فقط یکبار توسط شبکه پخش شده و بدلیل ایجاد وحشت عمومی تا به امروز ممنوعیت پخش داره. از لحاظ کیفی واقعا خیره کننده س، مهندسی صداش حرف نداره. با اینکه با دوربین های قدیمی و به شیوه آماتوری و تلویزیونی فیلمبرداری شده ولی اونقدر حرکات دوربین و زاویه ها جذابن که توی سینمای پُرامکانات امروزم به ندرت دیده میشه. بازیگرها هم کارشون عالیه و درجه یک بازی میکنن. Ghostwatch از بهترین و دیده نشده ترین فیلمای ژانر وحشته.

9/10

[kingnessi]

داستان: شبِ عید فطر در یک آسایشگاه سالمندان خارج شهر اتفاقات عجیبی می افتد و در روز عید اوضاع از کنترل خارج میشود. این بهترین فیلمِ مستقلِ کارگردانه. کیمو استامبول همیشه نسبت به انور و جایانتو سطح پایین تری داشته ولی یکی دو تا فیلم اخیرش خیلی پیشرفت داشتن. فیلم خیلی خوب شروع میشه، ایده ش خوبه ولی بهترین ویژگیش فضای دلهره آوریه که کارگردان ساخته. بدون حتی یه جامپ اسکر و یا نشون دادن چیزی فقط با فضاسازی تونسته کار بسیار خوبی ارائه بده. اما ابتدای یک سوم پایانی فیلم و گره گشایی از داستان یه مقدار کارتونی دراومده و اینو دوست نداشتم. از استامبول بعید بود نتونه یه تعداد صحنه خشن و خونین از اون موقعیت دربیاره ولی خب خوشبختانه این ایراد ادامه پیدا نمیکنه و اوضاع خوب میشه. پایان بندی هم خوبه، با اینکه فکر میکنم بازم کارگردان تو خشونت و وحشت مقداری کم گذاشته و انتظارم بیشتر بود. این فیلم با اختلاف بهترین فیلم از دنیای سینمایی Danur هست و سطح کیفیش چند پله از کل مجموعه بالاتره. Ivanna نشون دهنده پیشرفت کارگردان جوونشه.

6.5/10

[saeedporreza9]

»» خلاصه داستان: داستان در اواخر دهه 70 میلادی روایت میشه و 6 نفر که به دنبال کسب اعتبار و پول هستن قصد دارن فیلمی مستهجن بسازن و برای اینکار کلبه ای در مزرعه ای بزرگ از زن و شوهری پیر اجاره می کنند اما میزبان آنها کسی که فکر می کنند نیست و با اتفاقات خونین در مزرعه رو به رو میشوند. X تریلری اسلشر که وفادار به فاکتورهای این ژانر هست، صحنه های کشتارش خوبه، داستان و شیوه روایت مهیجی داره و با تدوین و موسیقی عالی باعث القای حس ترس به بیننده میشه. کلا" از فیلم های اسلشر کسی انتظار نداره چیزی به سواد سینماییش اضافه کنه ولی انتظار داری که کیفیت ساخت و داستانی متفاوت سورپرایزت کنه که این فیلم نا امیدت نمی کنه. بازی بازیگرها بی عیب و نقصه مخصوصا" Mia Goth که به خوبی از عهده بازی در دو نقش متفاوت براومده بود و از همه اینها مهمتر کارگردانی Ti West هست که تو ساخت اسلشر های جنایی تخصص داره ولی با فاصله این فیلم بهترین ساخته اش می باشد و ایده های جالبی برای تاثیرگذار و نو آورانه کردن در فیلم به کار برده است. X حتی مورد تحسین منتقدین نیز قرار گرفته است و از سورپرایزهای امسال بود و از سایت های Metacritic 79 و Rotten Tomatoes 96 دریافت کرده است، ارجاع هایی هم به فیلم The Shining داشت که با توجه به تاریخ اتفاقات فیلم و سال ساخت The Shining جالب بود ؛ اسپین آفی از این فیلم هم در مورد گذشته کاراکتر Pearl تایید شده است که صد درصد فیلم قابل انتظاری خواهد بود. سخن آخر اینکه X در دسته فیلم های قابل قبول امسال و یکی از فیلم هایی هست که دوست داری به عنوان اولین گزینه به طرفداران این ژانر معرفی کنی، اگر به دنبال فیلمی مهیج با داستانی شوکه کننده هستین این فیلم رو از دست ندین. امتیاز 7.5

فیلمنامه افتضاح کارگردانی افتضاح بازی بازیگران افتضاح! در نتیجه خروجی یک فیلم افتضاح!

1/10

[kingnessi]

داستان: بعد از یه تصادف وحشتناک "جما" با شرایطی روبرو میشه که اصلا انتظار و آمادگیشو نداره. مطمئنم این داستانو هم توی "بلک میرور" و هم توی Inside No. 9 دیدم؛ کیفیت بصری و تکنیکی قابل قبولی داره، سرگرم کننده س ولی نوآوری و خلاقیتی نداره. همون داستان قدیمیه و تلاشی واسه بهتر شدنش انجام نشده. آخرای فیلم و متصل شدنِ مگان به سایر وسایل الکترونیکی عالی بود ولی خیلی دیر و خیلی کم از این ایده استفاده شد. این ایده میتونست اون خلاقیت و تازگی ای که انتظار داشتم رو به فیلم اضافه کنه. یکی دو تا سکانس نسبتا خوبم داشت که با مرکزیت مگان تونستن فضای ترسناکی بسازن اما در مجموع در زمینه ترسناک بودن شکست میخوره و چیزی نداره. مگان میتونه چاکیِ نسل جدید باشه و توانشو هم داره اما به شرطی که اولا روی سکانس های ترسناکش بیشتر کار بشه و ثانیا از پتانسیلِ رابطه مگان با فناوری روز بهتر و بیشتر استفاده بشه. M3GAN تکراری و کلیشه ایه اما تا حدودی سرگرم کننده س.

5.5/10

[kingnessi]

داستان: آرتور پس از سالها به خونه پدرش برمیگرده، وضعیت مالی مناسبی نداره و میخواد از پدرش کمک بگیره ولی... انتظار خیلی بیشتری از الیور پارک داشتم. طرفدارای ژانر وحشت پارک رو با دوتا فیلم کوتاهِ شاهکارش میشناسن و این اولین فیلم بلندشه. فضاسازی و طراحی صحنه واقعا خوبه بخصوص استفاده از لوکیشینی مثل بروکلین که واقعا جالب از کار دراومده، داستان کلیشه ایه ولی قابل قبوله ولی ایراد اصلی اینه که اونقدر که باید ترسناک نیست و توجه بیننده رو آنچنان که باید و شاید به خودش جلب نمیکنه؛ در واقع عاملِ جذابیتی که نیازه رو نداره. The Offering یه فیلم ترسناکِ نسبتا متوسطه.

5/10

[saeedporreza9]

Winnie the Pooh Blood and Honey 2023

مضخرف و آشغال! فیلمبرداری،دیالوگها،لباس شخصیتها،فیلمنامه و بازی بازیگرا از دم افتضاح بود. فیلم با سیرک هیچ فرقی نداشت و اگه ندیدین برد کردین.

0/10