آخرین فیلمی که دیدم | قوانین در پست اول

[Moh3eN]

دوستانی که خوره ی فیلم هستن میتونن توی این تاپیک آخرین فیلم ـی که دیدن رو معرفی کنن .
چیزی که مهم هست توی این تاپیک نظر شما در مورد اون فیلم هست، نه نقد یا معرفی کپی شده از جای دیگه و فلان منتقد.
شاید یه فیلم از نظر اکثریت خوب یا بد باشه ولی شما نظر متفاوتی نسبت به اون فیلم داشته باشید . ما توی این تاپیک قراره تظر و برداشت شخصی "شما" از فیلم رو بدونیم . اگر در کنار مطلب خودتون و جهتِ کامل تر شدن پستتون هم از نقدِ سایت های معتبر دیگه استفاده کنین مشکلی نداره .

برای هر چه کامل تر شدن و بهبود روند تاپیک یه سری قوانین و نکته هایی لحاظ شده که باید زحمت بکشید و در پست های معرفی خودتون لحاظ کنید .

• اسم لاتینِ فیلمِ موردنظر رو حتما ذکر کنید و صرفا به گذاشتن عکس اکتفا نکنید که بعدا از طریق "جستجو" بشه راحت تر بهش دسترسی پیدا کرد .
  
  
• گذاشتن عکس یا پوستر از فیلم (ترجیحا پوستر فیلم) علاوه بر زیبایی پستِ شما، به معرفی بهتر فیلم به کاربرا هم کمک میکنه . فقط هنگام گذاشتن عکس به دو نکته توجه کنید:
  
• اول اینکه از عکس های با سایز و حجم معقول استفاده کنید. و بعد اینکه عکس مربوطه رو در گالری عکس اختصاصی سایت آپلود کنید که در آینده با مشکلاتی از قبیل پاک شدن عکس ها روبرو نشیم. در صورتی که سایز تصویرتون بزرگ بود حتما تصویر بندانگشتی مخصوص انجمن رو استفاده کنید (Thumbnail for Forum)
  
  
• حتما لینک مربوط به صفحه ی IMDB اون فیلم رو هم در پستتون قرار بدید .
  
  
• حتما توضیحی درباره ی فیلم و داستانش بدید (استفاده از خلاصه داستان های موجود در نت خلاف مقرراتِ تاپیک هست).
  
  
• نظر شخصی خودتون رو درباره ی فیلم بنویسید، نه نظر بقیه ی افراد یا منتقدها رو .
  
  
• طبیعتا متن های نیم خطی با این محتوا که خوب بود/خوشم اومد/ حتما ببینید یا.... اسپم محسوب شده و پست بایگانی خواهد شد .
  
• اگر توی متنتون بخش مهمی از فیلم و یا پایان اون رو بیان میکنید حتما و حتما از تگ اسپویلر() استفاده کنید .
  
• و در آخر اینکه نمره و امتیاز خودتون به فیلم (از ۱۰ امتیاز) رو اعلام کنید.
  
  
• لطفا از درخواست و قرار دادن لینک دانلود در تاپیک خود داری نمایید.

امیدوارم با مشارکت همه ی کاربرا و رعایت نکات بالا شاهدِ تاپیک کامل و منظم و پر رونقی باشیم که بتونه به کاربرای عزیز برای انتخاب فیلم موردنظرشون کمک کنه .




با تشکر .
تیم مدیریت انجمن/ سینما

[Saber-j]

the vanishing ۱۹۸۸ »»» متاسفانه خیلی از این فیلم ستایش میشه.خوب شروع شد.تا ۲۰ دقیقـه اول چند تا حرکت خوب دوربین و تعلیق مناسب میبینیم.اما فیلم از ورود بد من داستان میمیرـه.کامل افت میکنه.شخصیت ها جذابیتی ندارن و خیلی خسته کننده ان ، به خصوص شخصیت منفی.اصلا قابل درک نیست.قهرمان داستان از بد من هم افتضاح تر بود.هر دو کارکتر خیلی دور از دسترس مخاطبن و به درستی توسعه پیدا نمیکنن به حدی که بیننده حس میکنه کارکتر ها اساسا سر جای خودشونن و درجا میزنن و هیچ کار خاصی نمیکنن.یه جاهایی من چرت زدم و بیدار شدم ولی داستان رو از دست نداده بودم.دیالوگ های بیهوده و بی روح هم زیاد گنجونده شدـه و قدرت حفظ مخاطب رو ندارـه.فاجعه ، پایان کارـه که انقدر بی منطق و بی اساس و بی اصوله که من اعتقاد دارم مغز نویسنده قدرت استدلال رو از دست داده.خلاصه توی دام تمجید های پوچ مردم نیافتین و فاصله اجتماعی رو با این فیلم تا حد امکان رعایت کنین.

[Julie]

Gone Girl »» دختر گمشده از اون دسته از فیلمای پرداخت شده با داستان بسیار خوبه که به موقع معما طرح می‌کنه و به‌موقع اونا رو حل می‌کنه و تا لحظه آخر هم مخاطب رو درگیر داستان و حل شدن موضوعش نگه می‌داره و حدس زدن پایانش واقعا کار سختیه. البته از فینچر کمتر از این هم انتظار نداشتم، واقعیت اینه که سطح انتظاراتم از این سبک و ژانر با سریال مایندهانتر انقدر بالا رفته که وقتی یه همچین اثر شیک و تر و تمیزی هم که می‌بینم باز به انداز شکارچی ذهن درگیرم نمی‌کنه.

[Julie]

Memories of Murder

»» در یک استان کوچک کره در سال 1986، دو کارآگاه با پرونده چندین زن جوان که توسط یک مجرم ناشناخته مورد تجاوز و قتل قرار گرفتند، دست و پنجه نرم می کنند. کارآگاه پارک در ابتدای فیلم طوری معرفی می‌شود که انگار شرلوک هلمز دوم است و با نگاه کردن به چشم هر کسی می‌تواند زندگی او را حدس بزند و با همراهی یک دستیار لگدپران می‌خواهد پرونده قتل را به‌سادگی حل کند. اما از همان سکانس‌های ابتدایی و صحنه‌های قتل مشخص است که به جای راست کوهل و شرلوک هلمز با کارآگاه‌های عادی هستیم که حتی قدرت کنترل صحنه جرم را ندارند و با گرفتن اعترافات با استفاده از زور و کتک می‌خواهند پرونده قتل را حل کنند. در اینجا با اضافه شدن کاراگاهی غریبه که از سئول آمده است داستان کمی جدیت به‌خود می‌گیرید اما قاتل حرفه‌ای داستان به این راحتی پا پس نمی‌کشد. عادی بودن قدرت کارآگاه‌ها و رئیس پلیس و کمبود امکانات و اضافه شدن مقتول‌ها در طول داستان فضای به شدت واقع گرایانه‌ای به فیلم داده است. شاید تصاویر لانگ شات تیره و تار از مناطق اتفاق افتادن جرم، صحنه‌های قتل تهوع‌آور و قاتل حرفه‌ای در فیلم‌ها و سریال‌های امروزی به‌طور مکرر دیده شوند اما خاطرات قتل در یک چیز بسیار متفاوت است و آن هم رسوخ ناامیدی و ترس به جان کارآگاهان و رئیس پلیس است. حتی کارآگاهی که از سئول آمده و حرفه‌ای به‌نظر می‌رسد نیز در این کاوش شکست می‌خورد و تغییر می‌کند تا جایی که او نیز مانند پارک رو به اعمال خشونت و زور می‌آورد. برای لو نرفتن داستان از بحث در مورد نیم ساعت پایانی فیلم خودداری می‌‌کنم اما احتمالا این نیم ساعت پایانی یکی از غمگین‌ترین و هولناک‌ترین پایان‌های فیلم‌هایی با موضوع قتل و تجاوز است.

[Saber-j]

Nine Queens 2009 »» نمیـدونم کدوم فیلمسـاز رو در پیچـش های داستانی استـاد و متخصص میدونید اما این فابیان بیلینسکی ارژانتینی تو این زمینـه کاری کـرده کارستان.این فیمساز خلاق تریلـری مهیج و شوخ طبعانه ای خـلق کـرده که رفتـه رفتـه فرم پیچیدگی داستان رو افزایش میده و اجازه نمیده به مخاطب که اتفاق بـعدی رو پیش بینی کنـه و همیشـه یک گام از مخاطب خودش جلوتـرـه.این فیلمساز تا پایان بیننده رو میخکوب میکنـه و مخاطب رو با تنش ها و درگیری های بین کارکـتر ها هوشیار نگـه میدارـه.طرح فیلم بر اساس حیله و تزویرـه و مخاطب در هر ثانیه از خودش سوال می پرسه چه کسی داره فریب میخوره.فیلمساز دنیایی خق کرده که ادم ها یا فریبکارن یا فریب میخورن.هیچ کس به دیگری اعتماد ندارـه و فاصله ای بین حقیقت و دروغ وجود ندارـه.«نه ملکه» فیلم سرگرم کننده ایه و هرگز ازش خسته نمی شید و ۲ ساعت شما رو غافلگیـر خواهد کرد.دیدنش رو از دست ندید.

[Julie]

Shoplifters »» چیپ‌ترین و بی‌ارزش‌ترین ژانر سینما به‌نظر من ژانر بدبختی ـه. هر چند این ژانر ممکنه نشانه‌ای از آگاهی کارگردان و نویسنده به مسائل جامعه باشه اما ایجاد نگاه ترحم‌آمیز منتقدان و بینندگان و استفاده از این نگاه برای کسب جایگاه و احترام بسیار زننده و غیرقابل قبول ـه. «دزدان فروشگاه» نمونه بسیار عالی برای ایده گرفتن مخصوص کارگردان‌های وطنی مثل سعید روستایی و اصغر فرهادی ـه. به شخصه هیچ لذتی در دیدن این نوع فیلم‌ها نمی‌بینم.

[opeth1h]

https://www.imdb.com/title/tt0070666/

Serpico
کارگردان: سیدنی لومت
در فاصله زمانی بینِ ساختِ پدرخوانده یک و دو , سیدنی لومت که چند سالی میشد منتظرِ ساخت یک فیلم از داستانِ پر سر و صدای اون روزهای روزنامه نیویورک تایمز یعنی رسوایی پلیس توسط فرانچسکو سرپیکو بود بلاخره بازیگر ایده آل خودش یعنی الپاچینو رو پیدا میکنه
فیلم سرپیکو رو برای بار چندم دیدم و از هر نظر یکی از بهترین فیلم ها در پرداختن به جزییات فساد سازماندهی شدست از اون دست فیلم هایی که به ندرت (به خصوص این روزها) توی سینما میبینیم
فیلمِ سرپیکو اولین فیلمیه که تمام تقدس ساخته شده برای پلیس امریکا رو نابود میکنه و از زاویه دیگه ای به ساختار دولتی اون نگاه میکنه
از اونجایی که فیلمِ سرپیکو با جزییات زیادی به فسادِ افسارگسیخته اون روزهای نیویورک میپردازه همیشه مورد علاقه تلویزیون های حکومتی ضد امپریالیست بوده
سرپیکو فیلمی عالی با بازی جاودانه آل پاچینو تنها این حسرت رو ایجاد میکنه که چرا دیگه از این دست فیلم ها وجود نداره
9/10

[Mikado]

Jo Nesbø's Headhunters یک فیلم هوشمندانه، سرگرم کننده، مهیج و زیبا. هر حرفی درباره فیلم، لو دادن داستان است، داستانی که نقطه قوت و اصلی این فیلم است. توصیه میکنم نه نقدی درباره اش بخوانید و نه حتی تریلش را نگاه کنید. شروع به دیدن فیلم کنید و لذت ببرید. تنها اخطار لازم به نظرم این است که فیلم خشن است و چند صحنه خونین دارد که شاید به مذاق همه خوش نیاید. نمره من: 8 از 10

[opeth1h]

https://www.imdb.com/title/tt8580274/?ref_=nv_sr_srsg_0

Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga
کارگردان: دیوید دابکین
بین تمام تصاویر متحرکی که نتفلیکس به عنوان فیلم و سریال میده بیرون اگه با سازنده اثر آشنایی داشته باشید گاهی این امکان وجود داره که یه محتوای مناسب بین این حجم از بی محتوایی پیدا کنید
فیلمِ قبلی این کارگردان یعنی قاضی با بازی متفاوت رابرت داونی جونیور و استاد رابرت دووال که جزییاتِ روابطِ سردِ یک پدر و پسر رو به خوبی نمایش میداد به حدی خوب بود که متقاعدم کنه فیلم بعدی دابکین رو حتی اگه برای نتفلیکس باشه تماشا کنم
سابقه دابکین در کارگردانی موزیک ویدیو به خصوص برای مرحوم توپک و همینطور مارون 5 باعث شد که نماهای اجرای موزیک ویدئو های این فیلم خیلی حرفه ای از آب در بیاد / کمدی فیلم هم با اینکه کم هست ولی میتونه راضی کننده باشه در کمدی بودن فیلم همین بس که پیرز برازنان پدرِ ویل فرله
جالبه که بیشتر ترانه های توی فیلم با صدای خودِ ویل فرل هست ولی قسمت های راچل مک آدامز رو ماریان اجرا میکنه
بین فیلم های ریلیز شده این روزها به خصوص کمدی ارزش تماشای بالایی داره
7/10

[Mikado]

Les choses de la vie Trailer حقیقتش این است که میخواستم درباره آهنگی در تاپیک مربوط خودش بنویسم، ملودی که مدت ها در ذهنم مانده بود و صدای "رامی اشنایدر" که دلچسب و روان و غمگین بود. شعری که تو را به فکر میبرد که چطور میشود اینقدر غمگین بود. رفتم کمی درباره اش بخوانم که دیدم این ملودی مربوط به فیلمی است به نام "Les Choses de la vie" یا آنطور که چند مترجم ایرانی ترجمه کرده اند: انتخاب های زندگی قبل از اینکه از فیلم بگویم دوست دارم از "رامی اشنایدر" بگویم. رامی یک بازیگر متولد اتریش بود که در آلمان زندگی میکرد. متولد 1938. از پانزده سالگی در فیلم های آلمانی خوش درخشید و معروف بود. در 20 سالگی فیلمی با "آلن دلون" فرانسوی بازی کرد. عاشقش شد و به همراه او به فرانسه آمد و با او ازدواج کرد. مردم آلمان از اینکه او با یک فرانسوی ازدواج کرده و سینمای آلمان را ترک کرده ناراحت شدند. اما "اشنایدر" سخت کار کرد و در پنج فیلم مهم از کارگردان فرانسوی "سوته" بازی کرد. آنقدر در کارش خوب بود که دهه ها بعد، در مجله ای فرانسوی زبان، مردم او را به عنوان بهترین بازیگر تاریخ انتخاب کنند. اما "اشنایدر" آنقدر که در کارش موفق و خوب بود، زندگی خوبی نداشت. از ازدواج دومش پسری داشت که آن پسر در 14 سالگی در حادثه ای کشته شد و "اشنایدر" رو به الکل آورد و در آخر در سن 43 سالگی فوت کرد. عده ای مرگ او را خودکشی میدانستند و عده ای از کار افتادن بدنش در استفاده بیش از حد از سیگار و الکل. "اشنایدر" روزی سه پاکت سیگار می کشید. و من با این ذهنیت به سراغ فیلمی رفتم که "سوته" آنرا کارگردانی کرده بود، فیلم بر اساس رمانی است که نمیدانم چقدر به آن وفادار بوده، اما میتوان کادربندی خاص و ردپای کارگردانی یکتا "سوته" را در تک تک صحنه ها دید. بازی که از "اشنایدر" و "پیکولی" میگیرد بی نظیر است. صحنه هایی که "پیکولی" در خیال غرق میشود یا در ذهنش با "اشنایدر" صحبت میکند عالی است. فیلم اما به مانند بازیگر بزرگش "اشنایدر" غمگین و خسته و آهسته است. "اشنایدر" زمانی گفته بود من از زندگی هیچ نمیدانم، اما همه سینما را بلدم. این فیلم اما نگاهی سینمایی به مقوله زندگی، تجربیات، عشق و مرگ است. نیمه دوم فیلم حتی آرامتر و غمگین تر از نیمه اول است و تحمل این فیلم برای ذهن های هالیوودی ما سخت. اما آن غم آخر فیلم شما را به دنیایی میبرد که تجربه اش دست نیافتنی است. توصیه ای به دیدنش نمیکنم، مگر اینکه شما هم مثل من عاشق "اشنایدر" باشید یا فیلم های فرانسوی را دوست داشته باشید. اما در آخر، آن آهنگ را با صدای اشنایدر و پیکولی گوش دهید. دوست ندارم ترجمه اش کنم، پس آنرا به زبان انگلیسی میگذارم که بیشتر شما در آن توانائید. It's September night tonight and I have closed the bedroom The sun will not enter there any more And you do not love me any more Up there in the sky, A bird is passing by like a dedication You do not love me anymore I loved you so Hélène It has to stop The airplanes will leave without us I do not know how to love you any more Hélène Previously in the home I loved it when we lived together like a child's drawing You do not love me anymore I watched how the night fall into the mirror This is life It's better like this Hélène It was love without friendship We must change our memory I will not write to you any more Hélène The story will not continue and I have closed the book The sun will not enter there any more You don't love me any more

[Saber-j]

رامی یک بازیگر متولد اتریش بود که در آلمان زندگی میکرد. متولد 1938. از پانزده سالگی در فیلم های آلمانی خوش درخشید و معروف بود. در 20 سالگی فیلمی با "آلن دلون" فرانسوی بازی کرد. عاشقش شد و به همراه او به فرانسه آمد و با او ازدواج کرد. مردم آلمان از اینکه او با یک فرانسوی ازدواج کرده و سینمای آلمان را ترک کرده ناراحت شدند. اما "اشنایدر" سخت کار کرد و در پنج فیلم مهم از کارگردان فرانسوی "سوته" بازی کرد. آنقدر در کارش خوب بود که دهه ها بعد، در مجله ای فرانسوی زبان، مردم او را به عنوان بهترین بازیگر تاریخ انتخاب کنند.اما "اشنایدر" آنقدر که در کارش موفق و خوب بود، زندگی خوبی نداشت. از ازدواج دومش پسری داشت که آن پسر در 14 سالگی در حادثه ای کشته شد و "اشنایدر" رو به الکل آورد و در آخر در سن 43 سالگی فوت کرد. عده ای مرگ او را خودکشی میدانستند و عده ای از کار افتادن بدنش در استفاده بیش از حد از سیگار و الکل. "اشنایدر" روزی سه پاکت سیگار می کشید.

---

خیـلی خوشحال شـدم که این پسـت رو دیـدم.دو هفتـه پیش تولدش بود. رامی اشنایـدر زنـی بود زیبا اما پر از درد و غصــه. 43 سال بیشتـر عمر نکـرد و مرگـی به مانـند مرلیـن مونرو داشـت.این متنی که در ادامـه می بینید قسمتی از نامـه ایـه که آلون دلـون بعد مرگ اشنایدر نوشت : ...با تو خداحافظی می‌کنم، طولانی‌ترین خداحافظی را پاپله‌ی من. «پاپله» صدایت می‌زدم. پاپله به زبان آلمانی یعنی عروسک کوچولو. به گل‌ها نگاه نمی‌کنم فقط به صورت تو چشم می‌دوزم. به نظرم زیبا می‌آیی، شاید هیچ‌گاه چنین زیبا نبوده‌ای. همینطور به اولین بار در زندگی خودم ــ زندگی تو ــ فکر می‌کنم که در آرامش و آرام می‌بینمت. چقدر آرام، خوب و زیبا به نظر می‌آیی. گویی دستی با مهربانی تمام تنش‌ها، خشم‌ها و بدشانسی‌ها را از چهره تو پاک کرده باشد. خفتن تو را به تماشا می‌نشینم. به من گفته‌اند تو مرده‌ای. به تو، خودم و خودمان فکر می‌کنم. آیا من گناهکارم؟ من این پرسش را مقابل کسی که دوستش داشتم و هنوز دوستش دارم از خودم می‌پرسم. احساس گناه من را فرا می‌گیرد و سپس پس می‌رود، آنگاه به خودم می‌گویم گناهکار نیستم؛ خیر، مسوول‌ام. بخاطر من قلبت دیشب در پاریس بود که از تپیدن ایستاد. بخاطر من؛ چراکه بیست و پنج سال پیش انتخاب شدم تا نقش مقابل تو را در «کریستین» ایفا کنم. تو از وین می آمدی و من با دسته گلی درمیان دستانم که بلد نبودم نگه‌شان دارم، در پاریس انتظارت را می‌کشیدم. تهیه کننده ازم خواسته بود: «وقتی از پله‌های هواپیما پایین می‌آید، به سمتش می‌روی و گل‌ها را تقدیمش می‌کنی.» با گل‌ها در انتظارت بودم مانند احمقی که میان فوجی از عکاسان بُر خورده بود. از پله‌ها پایین آمدی. به سمتت آمدم. از مادرت پرسیدی: «این پسر جوون کیه؟» مادرت گفت: «باید آلن دلون باشه. بازیگر مقابلت...» و هیچ… هیچ عشقی در نخستین نگاه نبود. من به وین رفتم شهری که فیلمبرداری فیلم را انجام می‌دادیم. آنجا عاشقت شدم، عاشقم شدی. گه‌گداری این سوال دلدادگان را از هم می‌پرسیدیم: «کی اول عاشق شد؛ تو یا من؟» سپس می‌شمردیم: «یک، دو، سه!» و جواب می‌دادیم: «نه من، نه تو! با هم!» خدای من، چقدر جوان بودیم، چقدر شاد بودیم...