داستان انیمیشن درباره روزگار یک روبات کوچک مکعبی شکل با چشمانی دوربین مانند است. نام این قهرمان Wall-E است.در فیلم وال ای را بر روی زمینی خالی از سکنه و به نوعی نابود شده میبینیم که به غیر از او هیچ کس در این سیاره زندگی نمی کند. وال ای روزها زبالههای به جا مانده از انسانها را در قالب مکعبهایی فشرده روی هم قرار میدهد تا اینکه روزی رباتی پیشرفته و تخم مرغی شکل به زمین می آید و....
سریال در سال 2009 در مراسم اسکار به عنوان بهترین انیمیشن سال انتخاب شد.
نویسنده و کارگردان انیمیشن Andrew Stanton است که همه با او و کارهایش آشنا هستید و ازجمله دیگر کارهای او میشود به Toy story و Finding Nemo و Monsters, Inc اشاره کرد.
اندرو دو بار برای انیمیشن های Finding Nemo و همین WALL-E برنده جایزه اسکار شده است.
خب این بار به سراغ یکی از بهترین انیمیشن های تاریخ رفتیم، به احتمال زیاد اکثر بچه ها این انیمیشن رو دیده باشن ولی از اونجایی که دوست خوبم آرمین بهم گفت که زیرنویس شایسته ای برای این انیمیشن نیست و دلش میخواد این انیمیشن رو با یه زیرنویس خوب ببینه، تصمیم به زیرنویس این انیمیشن گرفتم.
و یه تشکر ویژه هم از بچه های گرافیک انجمن میکنم که کمتر ازشون یاد میشه و پشت پرده خیلی زحمت میکشن مخصوصا آرمین و محمد که این چند وقته خیلی خجالتمون دادن و محسنِ عزیز که پشت پرده، اکثر کارهای گرافیکی رو این چند عزیز انجام میدن.
این زیرنویس رو تقدیم میکنم به این سه عزیز
به احتمال زیاد تا فردا آماده میشه زیرنویس، با ما همراه باشید
این مطلب هم دیدم گفتم بد نیست بزارم
«اندرو استنتون» که پیش از این فیلم برنده جایزه اسکار «در جستجوی نمو» را هم کارگردانی کرده بود، کارگردانی این فیلم را بر عهده داشت. داستان فیلم ۸۰۰ سال بعد را نشان میدهد. در حالی که دوربین پانورامایی از کهکشان را نشان میدهد و به تدریج زوم میکند تا به زمین برسد، فیلم با این ترانه شروع میشود: Out there is a world outside of Yonkers.
قهرمان انیمیشن ما یک روبوت کوچک مکعبی است با چشمانی شبیه یک دوربین دوچشمی، نام این قهرمان کوچک Wall-E است. Wall-E مخفف عبارت دراز Waste Allocation Load Lifter — Earth Class است. فیلم، Wall-E را روی زمینی نشان میدهد که خالی از هر گونه سکنه و پر از زباله است. اگر سوسک دستآموز این روبوت را نادیده بگیریم، او تنها موجود متحرک در پهنه کره خاکی است و کارش این است که روزها زبالههای به جا مانده از انسانها را در قالب مکعبهایی فشرده کند و روی هم قرار دهد.
ولی Wall-E که با ظاهر خاص چشمها و گردن بلند و باریکش، آدم را ناخودآگاه به یاد E.T میاندازد، فقط یک رفتگر مکانیکی بیاحساس نیست، او از میان زبالههای زمین گنجینهای خصوصی برای خود فراهم آورده است که در میان آنها مکعب روبیک، لامپ و همچنین نوار ویدئویی یک فیلم موزیکال دیده میشود. نوار ویدئویی مربوط به فیلم موزیکالی به نام Hello, Dolly است به کارگردانی جین کلی Gene kelly و با بازی باربارا استرایسند Barbara Streisand و والترماتیو Walter Matthau.
وقتی روبوت جالب ما با آن چشمهای زیبایش به فیلم نگاه میکند و دو انسان عاشقپیشه را میبیند که دست در دستان هم نهادهاند، احساس میکنیم که این رابینسون کروزوئه تنها، به هیچ چیزی به چز در دست گرفتن دستان یک مخلوق دیگر علاقمند نیست، چیزی که در فیلم واقعا اتفاق میافتد! چرا که فضاپیمایی بر روی زمین مینشیند و یک روبات تخممرغی سفید با چشمان درشت آبی را بر زمین میگذارد، روباتی که «ایو» Eve نام دارد و کارش جستجوی گیاه روی زمین است.
Eve با اینکه تناسبی با Wall-E ندارد و فناوری بسیار بالاتری دارد و مجهز به لیزر است، به زودی مورد توجه Wall-E قرار میگیرد. در واقع از سال ۱۹۲۱ که کارل چاپک در نمایشنامهای کلمه روبوت را ابداع کرد و از زمانی که نخستین بار در فیلم متروپولیس به کارگردانی فریتز لانگ، روبوتی به نمایش گذاشته شد، ما شاهد چنین روبوت عاشقپیشهای نبودیم، روبوتی که عشق بیآلایشش آدم را به یاد عاشقیهای چاپلین در فیلمهای سیاه و سفید و صامتش میاندازد.
در نیمه دوم فیلم، بالاخره، سر و کله انسانها هم پیدا میشود. اما چه انسانهایی! آنها که ساکن یک ایستگاه فضایی هستند، کسانی هستند که تفاوتی با کودکان غول پیکر ندارند، صورتهایی گرد و چاق، بدنهایی چاق و لطیف و ضعیف دارند و همواره از سوی روبوتها مورد مراقبت قرار میگیرند. آنها تحت یک نوع رژیم سرمایه داری مصرفی زندگی میکنند که جزئی ترین نیازهای آنها را پیشبینی کرده است و همه چیز را آماده و کامل در اختیارشان میگذارد. این آدم بزرگهای کودک صفت که بر صندلیهای راحتی لمیدهاند و در حالیکه به مانیتورهای عظیم چشم دوختهاند از لیوانهای بزرگ با نی نوشیدنیهای کالریزا مینوشند، شباهت غیر قابل انکاری به سینما روهای امروزین دارند. این کاراکترها در واقع خود ما هستیم! آنها هم مانند ما نه همه بد هستند و نه همه خوب.
چنین ماهیت انسانی که در زیر لایههای آهنین Wall-E و Eve نهفته است، نه تنها علامت مشخصه ی تمام آثار پیکسار است، بلکه در نتیجه ی تلاش بالای هنرمندان در بخش دوربین و ادیت نیز هست و تکنولوژی هوشمندانه ای که بکار گرفته شده تا سفر Wall-E از سیاره ای متروک به فضای تازه و بدیع ایستگاه فضایی را هموار کند، حاصل دقت بی عیب و نقصی است که خالقان این اثر در خلق کاراکترها و داستان فیلم داشته اند. فراتر از تبدیل یک قصه معمولی در مورد نابودی محیط زیست به یک بیانیه ی اعتراض آمیز سینمایی، اندرو استنتون( کارگردان) نشان داده است که بخوبی از تناقضات ذاتی و مشکلات استفاده از مدیوم سینمای عامه پسند برای به چالش کشیدن فرهنگ مصرفی آگاه بوده است. ساکنان ایستگاه فضایی مردمانی هستند که تفاوتی با کودکان غول پیکر ندارند. آنها صورتهایی گرد و چاق، بدنهایی فربه و لطیف و از لحاظ قدرتی ضعیف دارند و عادت کرده اند تا پیوسته توسط روباتهای پیشرفته مورد مراقبت واقع شوند. آنها تحت یک نوع رژیم سرمایه داری مصرفی زندگی میکنند که جزئی ترین نیازهای آنها را پیشبینی کرده است و همه چیز را آماده و کامل در اختیارشان میگذارد. این آدم بزرگهای کودک صفت که بر صندلیهای راحتی لمیده اند و در حالیکه به مانیتورهای عظیم چشم دوخته اند از لیوانهای بزرگ با نی نوشیدنیهای کالری زا مینوشند، شباهت غیر قابل انکاری به سینما روهای امروزین دارند. این کاراکترها در واقع خود ما هستیم! آنها هم مانند ما نه همه بد هستند و نه همه خوب. فیلم Wall-E بیان کننده ی این تناقض است که تلاش برای ساختن چیزهای تازه و تغییر دادن چیزهای قدیمی، خریدن و فروختن و جمع آوری کردن، میتواند هم مصیبت آفرین باشد و هم راههای احتراز از مصیبت و فاجعه را به ما نشان دهد. با نگاهی طنز آمیز به فلسفه ی نهفته در لایههای زیرین Wall-E ، میتوان گفت که فرهنگ مصرفی و زباله ساز دنیای امروز همانقدر که میتواند جهان را نابود کند، میتواند الهام بخش ساختن آثاری هنرمندانه چون Wall-E باشد.
منبع (+)