چگونه از فصل دوم True Detective لذت ببریم؟
1. فضای داستان به کلی عوض شده پس انتظار تشابه با فصل اول را نداشته باشید:
فصل اول در یک شهر با تمی روستایی و مذهبی روایت می شد و نقش سنت و مذهب در همه جا قابل مشاهده بود. در حالی که فصل دوم در قلب شهری بزرگ و صنعتی روایت میشه و تا اینجا انگار مذهب درش نقش خیلی کمرنگی داره. بنابراین وقتی شرایط برای دیالوگ های فلسفی و گفتگوی های سنگین "راست" و "مارتی" مناسب نیست منتظرشون هم نباشید.قطعا اگر "نیک پیزالتو " این نوع دیالوگ ها رو در این اتمسفر قرار میداد بیشتر از اینی که هستیم ناراضی می شدیم.
2. کاراکترهای بیشتر ، شخصیت پردازی سطحی تر :
توجه کنیم که هر فصل فقط 8 قسمته و از اونجایی که "نیک پیزالتو " برای روایت داستان این فصل به 4 کاراکتر نیاز داشته ، اگر میخواست برای معرفی شخصیت هرکدوم مانند فصل قبل وقت بذاره احتمالا اصلا به روایت داستان اصلی نمی رسید! پس بیاییم از همین سطح شخصیت پردازی که باز هم از استاندارد هالیوود خیلی فراتره لذت ببریم و در کنارش لذت 4 کاراکتر گوناگون رو هم تجربه کنیم.
3. این فصل نیازی به جذب آنی ندارد :
یک فصل پخش شده و حالا همه میدونن که "نیک پیزالتو " کارش رو بلده. بنابراین او هم از نکته استفاده کرد و در دو اپیزود اول به جای درگیر کردن مخاطب با داستان اصلی ، بیشتر زمینه سازی کرده و روی اعتماد مخاطبانش حساب کرده. داستان اصلی کم کم از اپیزود سوم شروع شده ، صبور باشید.
4. بدون قرار دادن متیو در ذهن ، از بازی های بسیار خوب بازیگران لذت ببرید :
"ریچل مک آدامز" بازی فوق العاده ای رو در این 4 اپیزود نشون داده و در کنارش "کالین فرل" هم بسیار خوب بوده. بازی های صورت قوی وینس که دیگه جای خود داره!